1821, ΣΚΑΪ, αλήθεια - “Είναι ο καιρός ώριμος …”;

Του Στέργιου Ζυγούρα

Ήδη τα σπαθιά έχουν βγει απ’ τα θηκάρια και ήδη καταμετρώνται οι πρώτες απώλειες στο πεδίο της ηλεκτρονικής μάχης που ξεσήκωσε η σειρά «1821» του ΣΚΑΪ. Αυτό ήταν αναμενόμενο, ιδιαίτερα αν σκεφτούμε ότι οι τότε εμφύλιες διαμάχες που ως ένα βαθμό καταλάγιασαν με την έλευση του Όθωνα, αμέσως μεταφέρθηκαν στο πεδίο της τυπογραφίας. Την ιστορική καταγραφή ξεκινούν και οδηγούν κυρίως οι «χαμένοι» της σύγκρουσης, γρήγορα όμως εμπλέκονται όλοι. Αποτέλεσμα: όλες σχεδόν οι ιστορίες και τα απομνημονεύματα Ελλήνων του 19^ου αιώνα επικαλούνται την αποκάλυψη της «αλήθειας», ουσιαστικά, αποτελούν το μέσο για την ανασκευή κάποιας άλλης, αντίθετης καταγραφής. Από το σκηνικό αυτό δεν εξαιρείται τελείως και ο 20^ος αιώνας. Αλλά και ο 21^ος επιβεβαιώνει μέσα από την ήδη εκδηλωθείσα αντιπαράθεση (είτε σε επίπεδο κραυγών, είτε σε επίπεδο επιχειρημάτων) ότι όντως υπάρχει ανοιχτό / άλυτο θέμα. Δεν έχουμε ακόμα συμφωνήσει για το τι συνέβη γύρω από το 1821, επειδή το ζήτημα ήταν πολιτισμικό και ως τέτοιο υφίσταται μέχρι και σήμερα.

Νομίζω, πως αν εξετάσουμε ψυχραιμότερα το ως σήμερα σκηνικό της εκπομπής, δεν είναι τόσο το πρόβλημα της «γέννησης ενός έθνους» που βγάζει μάτι στη σειρά του ΣΚΑΪ. Άλλωστε, με μια ματιά στο βίντεο της πρώτης εκπομπής βλέπουμε ότι το πράγμα είναι ακόμα πιο προβληματικό: «Το έθνος της Ελλάδας» εμφανίζεται ως υποκείμενο της Επανάστασης, ενώ η σειρά ισχυρίζεται ότι το έθνος γεννιέται με την Επανάσταση -και βέβαια- κανείς δεν διαφωνεί ότι το κράτος (εθνικό) όντως ιδρύεται εξ αφορμής της. Δύο «ανύπαρκτοι» (έθνος και κράτος) συνεργάζονται και επαναστατούν ! Εσκεμμένη η διατύπωση ή ξέφυγε ; Μάλλον εσκεμμένη γιατί τόση σύγχυση δεν δικαιολογείται από ιστορικούς ικανούς (αλλού τα κείμενα αναφέρονται σε «έθνος και κράτος», αλλού μόνον σε «έθνος»). Η συζήτηση όμως των κινήτρων που είχαν ιστορικοί και παραγωγοί, οι θεωρίες συνωμοσιών δεν οδηγούν κάπου, ή τουλάχιστον δεν έχουν νόημα σε πρώτη φάση. Άλλωστε, η συζήτηση που ακολούθησε την προβολή του 1^ου επεισοδίου, παρά την αδυναμία του συντονιστή, κινήθηκε σε θετικό πλαίσιο και επιβεβαίωσε ιστορικούς ικανότατους. Παρόλα αυτά, το ζήτημα παραμένει, κάτι δεν κάθεται καλά, αλλιώς το 21 δεν θα διέγειρε τόσο πολύ τα πνεύματα.

Νομίζω κανείς δεν αρνείται ότι δικαίωμα (και υποχρέωση) ενός οργανισμού, ενός τηλεοπτικού σταθμού είναι το θέαμα και το κέρδος. Και προς την κατεύθυνση αυτή κινείται το ημι-δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ του ΣΚΑΪ και η συνακόλουθη εκδοτική προσπάθεια. Βέβαια, οι ιστορικοί και οι συντελεστές του δεν θα μπορούσαν να αρκεστούν σ’ αυτή τη στόχευση. Δηλώνουν ότι στα ιστορικά γεγονότα προστίθενται «καινούριες ερμηνείες» (Βερέμης), ή σπεύδουν να τοποθετηθούν αρνητικά ως προς μια μερίδα που (προβλέπουν ότι) θα αντιταχθεί: «δεν θα με ενδιέφερε να συμμετάσχω σε μια παραγωγή φουστανέλας» (Τατσόπουλος). Τέλος δηλώνεται ότι η «νέα ματιά» δεν έχει στόχο να προβοκάρει. Είναι όμως έτσι; Ή μάλλον, είναι τελικά έτσι, όχι ως προς θέματα όπως «Αγία Λαύρα» και «κρυφό σχολειό», αλλά ως προς θέματα περισσότερο ουσιαστικά όπως «τι είδους επανάσταση επιδιώχθηκε», «ήταν κεντρικός στόχος η ίδρυση εθνικού κράτους»; Από την άλλη πλευρά, αν κάποιος εστιάσει την κριτική και στο πλαίσιο της διακήρυξης των συντελεστών, μπορεί να ρωτήσει γιατί ο Κολοκοτρώνης όταν φαίνεται να βάζει την περικεφαλαία του παραπέμπει στο γνωστό «ελληνοποιημένο» πορτραίτο του (που έγινε και άγαλμα) και όχι στο αρβανίτικο με το ξυρισμένο μπροστινό μέρος του κεφαλιού (που επικρατεί στα ξένα βιβλία). Ήταν κάτι που διέφυγε της προσοχής μιας εμφατικά δηλωμένης «οπτικοποιημένης παραγωγής» ή ενέχει κάποια σκοπιμότητα; (η καχυποψία είναι πάντοτε και αναγκαστικά παρούσα).

Φαίνεται δηλαδή ότι είναι το κεντρικό ζήτημα είναι αλλού: η σειρά 1821 του ΣΚΑΪ ισχυρίζεται ότι «...είναι ο καιρός ώριμος να πούμε την αλήθεια για την Επανάσταση...». Ποια φαίνεται να είναι αυτή η «αλήθεια»; Η «Αγία Λαύρα» δεν υπήρξε (σωστό, όμως η ορισθείσα ημέρα ήταν όντως η 25η Μαρτίου). Προφανώς δεν είναι το μόνο στοιχείο της «αλήθειας» του ΣΚΑΪ, όμως ήδη το 1^ο επεισόδιο και η ανακοινωθείσα περίληψη του 2^ου δείχνουν ότι ο ξεσηκωμός του 1821 κρίνεται από το ΣΚΑΪ «ελληνικός», «εθνικός» με απώτερο στόχο την ίδρυση ελληνικού εθνικού κράτους. Το σημαντικότερο λοιπόν σημείο που φαίνεται να επιδιώκεται, είναι, κάτω από τον κουρνιαχτό που θα προκαλέσουν οι διαξιφισμοί Λαυρατικών και Αντιλαυρατικών να περάσει στα ψιλά και χωρίς αντίρρηση ότι η Επανάσταση του 1821 ήταν σχεδιασμένη ως «Εθνική / Εθνοαπελευθερωτική» (Βερέμης). Ήδη δηλώνεται ότι θα γίνει λόγος για τους εμφύλιους πολέμους. Από ποια σκοπιά όμως, αφού έχει ήδη αποκλειστεί τόσο η διαμάχη Φιλικών (ετεροχθόνων) και Μοραϊτών-Ρουμελιωτών-Υδραίων (αυτοχθόνων), όσο και οι ενδοφιλικές (φαναριώτικες και προσωπικές) διενέξεις; Και τι είδους λόγος θα γίνει για τους Εταιριστές / Φιλικούς αφού η δράση τους στη «Βλαχομπογδανία», η οργάνωσή τους στη Βιέννη και στη Ρωσία αποσιωπάται; Μένει φυσικά ανοιχτό και το θέμα του τι πέτυχε η Επανάσταση, δηλαδή πώς κατέληξε. «Πέτυχε η Επανάσταση κι αυτό δεν ήταν καθόλου αυτονόητο» λέει ο Π. Τατσόπουλος. Σωστά, με πρώτη ματιά, τι ακριβώς πέτυχε όμως, σχετίζεται και με το τι στόχευε. Τέλος, πώς η πολιτική των δανείων που ξεκινά από το 1823, τρία τουλάχιστον χρόνια πριν την ανακήρυξη της ημιαυτονομίας ελληνικού κράτους, επτά χρόνια πριν την ανακήρυξη ανεξαρτησίας αφήνει αναπάντητο το πού απέτυχε αυτή η Επανάσταση ώστε ακόμα και η πολιτική των απανωτών δανείων να φτάνει αμείλικτα ως το σήμερα. Όσο για την «Οθωμανική άποψη» που θα εκπροσωπήσει και την πλευρά της νομιμότητας, προφανώς και βοηθάει. Δεν θα βοηθούσε όμως περισσότερο η άποψη της Ρωσικής, της Αυστριακής και (κυρίως) της Βρετανικής διπλωματίας; Συμπερασματικά: αποκατάσταση της «αλήθειας» είναι μόνο η κατάρριψη μύθων ή και η αποκατάσταση της αποσιώπησης, της διαστρέβλωσης, της εσκεμμένης υποβάθμισης;

Αναμένοντας λοιπόν τον τρόπο που θα ενταχθεί στην ιστορική ματιά το Λονδίνο, το Παρίσι και το Μόναχο (;) παραμένει και τίθεται το ερώτημα: πώς θα συνδέσει το τότε με το σήμερα, πώς θα κατορθώσει να πει την «αλήθεια» η σειρά του ΣΚΑΪ για τις εμφύλιες διαμάχες που ξέσπασαν με το «καλημέρα του 1821» (σωστότερα, εμφανίστηκαν κατά την προετοιμασία της Επανάστασης), όταν έχει ήδη παρακαμφθεί το προ-επαναστατικό πεδίο, οι προεπαναστατικές αλλά και οι ιδεολογικές διαμάχες που συντελέστηκαν στη διάρκεια του 18^ου αιώνα περί της πολιτισμικής ταυτότητας των Ελλήνων και περί του κρατικού μορφώματος που επεδίωξαν οι οργανωτές της Επανάστασης; Ορατός είναι ο κίνδυνος, η «αλήθεια» αυτή να προκαλέσει απλώς ένα κύκλο αντιπαραθέσεων για το ρόλο των ρασοφόρων στην Επανάσταση, χωρίς όμως κι εκεί να επιδιώκεται μια συζήτηση ουσίας από τους ιστορικούς της σειράς του ΣΚΑΪ, αντίθετα να διαφαίνεται μια άσκοπή πολεμική μεταξύ θρησκείας – έθνους/κράτους από τον παρουσιαστή της σειράς, που οφείλεται στην προαναφερθείσα ελλειμματική διαπραγμάτευση.

30.1.2011

Στέργιος Ζυγούρας

Μουσικός

Αφιερωμένο στην ΕΛΜΕ Λήμνου 2008-2009 και στις "συνιστώσες"

Να 'γειάσει το στόμα σου κ. Καζαντζίδη!

Από το ιστολόγιο "Τα χάλια"

Επειδή ανατρίχιασα με τα ψεύδη και τις συκοφαντίες του δικηγόρου Σωτήριου Καλαμίτση σχετικά με το θεάρεστο και σοβαρότατον έργο που προσφέρουν οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις στην Ελλάδα, απαντώ με άρθρο που είχε δημοσιευτεί το 2009 στο Μή Κυβερνητικό αυτό μπλόγκ:

ΕΚΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΤΗΣ Μ.Κ.Ο.
«ΕΝΩΣΗ ΠΑΓΚΟΣΜΙΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ»

Αξιότιμε Πρόεδρε Σόρος

Τολμώ σήμερα, έπειτα από τόση δουλειά είκοσι και πλέον ετών σε αυτή την χώρα των στενοκέφαλων Ελλήνων, να σας μεταφέρω με μεγάλη χαρά, ότι οι προσπάθειες για την επίτευξη του στόχου μας, βρίσκονται πλέον σε καλό δρόμο!
Δεν υπάρχει τη στιγμή αυτή κάτι το ανησυχητικό για εμάς και τους φίλους μας στην Ελλάδα.
Τελικά πρόεδρε είχατε απόλυτο δίκιο!
Μετατρέψαμε τις απλές ‘οργανώσεις’ μας και τους λίγους πράκτορές μας, σε αυτή τη μαγική έμπνευση που είχατε, τις Μ.Κ.Ο.
Αυτές τις φοβερές οργανώσεις Πολιτών!
Έτσι ήρθαμε σε επαφή με ανθρώπους αριστερούς – που μας έβριζαν κάποτε σκληρά- ανταλλάξαμε ιδέες για την παγκοσμιοποίηση και με την βοήθεια των πλούσιων ταμείων μας τους πείσαμε να αποκηρύξουν τις παλιές ιδέες τους και να αγκαλιάσουν τις δικές μας.
Τώρα πλέον πιστεύουν πως άλλαξε ο κόσμος. Χλευάζουν το μαρξισμό. Λατρεύουν την παγκοσμιοποίηση.
Οι μόνοι που αντιστέκονται είναι κάποιοι γραφικοί, «πατριώτες» τους λένε και βρίσκονται δυστυχώς σ’ όλα τα κόμματα.
Όμως μην ανησυχείτε. Έχουμε δασκαλέψει τους καινούριους αριστερούς μας φίλους, να τους κολλάνε ταμπέλες, «εθνικιστές» και «ρατσιστές» τους βαφτίζουν, κι άντε να βγάλουν τη ρετσινιά από πάνω τους.
Έτσι ανεξάρτητα σε ποιο κόμμα ανήκει ο στόχος, στη συνείδηση του λαού ταυτίζεται με την ακροδεξιά.
Σ’ αυτό βέβαια έχουμε την αμέριστη στήριξη των Μ.Μ.Π (Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης) .
Δυστυχώς υπάρχουν ακόμη κάποιοι αριστεροί που αντιστέκονται. Τέτοιος είναι –τον θυμάσαι ντε- ο Μίκης Θεοδωράκης. Εκείνη η μουσική του δυστυχώς δεν σβήνει ποτέ. Όλο θυμίζει ελληνικότητα και πολιτισμό αιώνων. Παρά τις προσπάθειές μας, τον λατρεύουν ακόμη.
Που θα πάει όμως, με τον καιρό θα δείτε κύριε πρόεδρε, με τις φιλότιμες προσπάθειές μας, θα τον πουν και αυτόν «εθνικιστή».
Πρέπει να ομολογήσω όμως ότι οι καλύτεροι συνεργάτες μας είναι οι μεγαλοκαθηγητές και οι μεγαλοδημοσιογράφοι. Έχουν αναλάβει εργολαβικά να πείσουν τους Έλληνες ότι δεν δικαιούνται να έχουν μνήμη και ιστορία, ότι βρέθηκαν σ΄ αυτό τον τόπο ουρανοκατέβατοι. Όπως εκείνος ο MEGAλος δημοσιογράφος, που, περνούσε γενεές δεκατέσσερις όσους διαμαρτύρονταν ζητώντας να αποσυρθεί το βιβλίο ιστορίας που με τόσες προσπάθειες και εκβιασμούς κατορθώσαμε να επιβάλουμε, αν και ο ίδιος δεν το είχε διαβάσει καθόλου. 

ΟΙ ΣΠΟΥΔΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΗΣ ΑΡΧΟΥΣΑΣ ΤΑΞΗΣ

ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ, ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΓΟΝΕΑ ΝΑ ΕΠΙΔΙΩΚΕΙ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΔΥΝΑΤΟ ΓΙΑ ΤΙΣ ΣΠΟΥΔΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΤΟΥ. ΑΠΟ ΕΚΕΙ ΚΑΙ ΠΕΡΑ, ΑΣ ΤΟ ΚΑΤΑΛΑΒΟΥΜΕ ΚΑΠΟΤΕ:

ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΑΡΚΗ ΥΠΟΒΑΘΜΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΠΟΤΕ ΠΟΛΥ ΚΑΛΟΥ ΕΛΛΗΝΙΚΟΥ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ, ΔΕΝ ΧΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΟΥΣΑΣ ΤΑΞΗΣ!

ΧΑΝΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΑΠΛΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΟΝΤΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ "ΤΟ ΚΟΛΠΟ".

ΑΣ ΜΗΝ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΑΣ.

http://www.alfavita.gr/artro.php?id=19640

Παιδιά ενός... ανώτερου Θεού - Δείτε ποιων πολιτικών τα τέκνα, σπουδάζουν σε πανάκριβα πανεπιστήμια εκτός Ελλάδας

13/01/2011 - 10:30

ΔΕΙΤΕ ΠΟΥ ΣΠΟΥΔΑΖΟΥΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΩΝ ΜΑΣ!! ...

Επειδή αν τα τρώγαμε μαζί, θα πήγαιναν και τα δικά μας παιδιά σε κολέγια του εξωτερικού, δείτε ποιων πολιτικών τα τέκνα, σπουδάζουν σε πανάκριβα πανεπιστήμια εκτός Ελλάδας.

Στο «κατεστημένο» ανήκει, φυσικά, το μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών. Είναι χαρακτηριστικό δε, ότι οι περισσότεροι που διετέλεσαν υπουργοί Παιδείας, ο Γ. Αρσένης, ο Π. Ευθυμίου, ο Γ. Παπανδρέου, δεν εμπιστεύθηκαν τα παιδιά τους στη δημόσια εκπαίδευση, ούτε καν στην πρωτοβάθμια.

Τα παιδιά του άλλοτε «τσάρου» της Οικονομίας, Γ. Αλογοσκούφη, δεν έδωσαν καν πανελλήνιες εξετάσεις. Προτίμησαν το International Baccalaureat (ΙΒ), δηλαδή το διεθνές απολυτήριο, που επιλέγουν όσοι θέλουν να σπουδάσουν απευθείας στο εξωτερικό. Σήμερα, ο πρωτότοκος γιος του, ο Σπύρος, σπουδάζει Οικονομικά, στο Yale, και η αδερφή του, η Αθηναΐδα, Ιστορία στο London School of Economics (LSE).

Τα παιδιά της Ντόρας Μπακογιάννη πήγαν επίσης στο εξωτερικό. Η μεγαλύτερη, η Αλεξία, σπούδασε Επικοινωνία στη Σορβόνη και έκανε μεταπτυχιακά στο Πανεπιστήμιο του Παρισιού. Ο γιος της, Κώστας Μπακογιάννης, Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο Μπράουν και έχει κάνει μεταπτυχιακά (Δημ. Διοίκηση) στο καλύτερο πανεπιστήμιο του κόσμου, το Χάρβαρντ.

Ο γιος του Γ. Παπανδρέου, ο Αντρίκος, αφού αποφοίτησε από το Κολλέγιο Αθηνών, πήγε στις ΗΠΑ και στο Πανεπιστήμιο της Βοστόνης για να σπουδάσει Οικονομικά. Στη συνέχεια, πήγε στη Νορβηγία για μεταπτυχιακές σπουδές, τις οποίες συνεχίζει σήμερα στο Λονδίνο. Στις ΗΠΑ θα σπουδάσει και η Μαργαρίτα Παπανδρέου, η κόρη του προέδρου του ΠΑΣΟΚ.

Σπουδές στη Βρετανία και στις ΗΠΑ έχουν κάνει και τα τρία παιδιά του έλληνα επιτρόπου στην Κομισιόν, Στ. Δήμα. Στα βιογραφικά και των τριών φιγουράρουν μερικά από τα σημαντικότερα πανεπιστήμια: Η κόρη του Αντιγόνη σπούδασε βιολογία στο Imperial του Λονδίνου, έκανε μεταπτυχιακά στην Οξφόρδη και διδακτορικό στο Κέμπριτζ. Ο γιος του Κώστας σπούδασε Νομικά στην Οξφόρδη και έκανε μεταπτυχιακό στο Πανεπιστήμιο της Ν. Υόρκης. Ο μικρότερος γιος, ο Χρήστος, σπούδασε Νομικά στο Queen Mary του Λονδίνου αλλά και στη Νομική Σχολή της Αθήνας. Έκανε μεταπτυχιακό στο LSE και στο ίδιο πανεπιστήμιο έκανε και το διδακτορικό του.

Ο πρώην υφυπουργός Ανάπτυξης, Γ. Παπαθανασίου, έχει δύο κόρες που έχουν σπουδάσει και οι δύο στο Λονδίνο. Η μεγάλη έχει σπουδάσει Διοίκηση Επιχειρήσεων στο King's College και η μικρή Ευρωπαϊκές Σπουδές και Πολιτική Επιστήμη στο UCL.

Στο Λονδίνο σπούδασαν νομικά και έκαναν master και οι δύο γιοι του Δ. Σιούφα (η κόρη του φοίτησε στο ιδιωτικό κολέγιο, στην Αθήνα, BCA).

Ο γιος του Β. Πολύδωρα Γιώργος διάλεξε την Ιταλία και το Πανεπιστήμιο του Καμερίνο για να σπουδάσει Νομικά.
Η κόρη του Γιάννου Παπαντωνίου, η Δάφνη, σπούδασε Κοινωνιολογία και Κοινωνικές Επιστήμες στο Κέιμπριτζ και πήρε μάστερ στη Διοίκηση Επιχειρήσεων από την Πολυτεχνική Σχολή του Παρισιού.

Η κόρη του Π. Ευθυμίου, Σελήνη έφυγε απευθείας μετά το λύκειο για σπουδές στο Λονδίνο.

Για την Αγγλία έφυγαν και τα δίδυμα της Μαρίας Δαμανάκη: ο γιος της σπουδάζει Οικονομικά στο Πανεπιστήμιο του York και η κόρη της στο Leicester.

Στη Βρετανία, στο Essex, σπουδάζει και το παιδί του Σ. Χατζηγάκη.

Πολλά παιδιά πολιτικών, ωστόσο, προτιμούν να ολοκληρώσουν τις προπτυχιακές σπουδές τους στην Ελλάδα και να φύγουν στις ΗΠΑ ή στην Ε.Ε. για μεταπτυχιακά ή διδακτορικό.

Οι κόρες του Κ. Σημίτη έχουν περάσει και οι δύο από το Λονδίνο. Η Φιόνα, που είναι ζωγράφος, έκανε μεταπτυχιακά στην Ιστορία της Τέχνης και η Μαριλένα (έχει σπουδάσει στο Πολιτικό Τμήμα του Πανεπιστημίου Αθηνών) έκανε μεταπτυχιακά στο Columbia της Νέας Υόρκης και στο London School of Economics, όπου έκανε και το διδακτορικό της.

Η μεγάλη κόρη του Ν. Κωνσταντόπουλου, η Ζωή, σπούδασε νομικά στην Αθήνα και έκανε μεταπτυχιακά στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης.

Η κόρη του πρώην υφυπουργού Αμυνας, Νόρα Μιχαλολιάκου, πήρε μάστερ στο Μάρκετιγκ, στο Stratchlyde της Σκοτίας μετά τις σπουδές της στην Ελλάδα, στο ιδιωτικό κολέγιο «IST» όπου φοίτησε στο τμήμα Διοίκησης Επιχειρήσεων.
Αρκετά παιδιά πολιτικών, ωστόσο, προτίμησαν να δώσουν πανελλήνιες. Ο γιος του Γ. Παπαντωνίου, Νικήτας, σπούδασε Φυσική στην Αθήνα, έκανε μεταπτυχιακό στο Μετσόβιο Πολυτεχνείο όπου έκανε και το διδακτορικό του.

Οι δίδυμες κόρες του Β. Πολύδωρα, Μαργαρίτα και Κωνσταντίνα, σπούδασαν στο Πανεπιστήμιο του Πειραιά Ευρωπαϊκές Σπουδές.

Η κόρη του Α. Παπαληγούρα ολοκλήρωσε τις σπουδές της στο Πάντειο, στο τμήμα ΜΜΕ (ενώ έχει αποφοιτήσει και από τη θεατρική σχολή του Θεάτρου Τέχνης).

Τα παιδιά του Σ. Τσιτουρίδη, Κυριάκος και Βιργινία, σπουδάζουν στο Πάντειο, ενώ η κόρη του Γ. Καλού στη Νομική Σχολή της Αθήνας.

Στη Νομική φοίτησε και η μικρή κόρη του πρώην υπουργού Αιγαίου, Αρ. Παυλίδη, αλλά και μία από τις δύο κόρες του πρώην υφυπουργού Εσωτερικών, Απ. Ανδρεουλάκου.

Κάποιοι γόνοι πολιτικών προτιμούν για τις σπουδές τους το ιδιωτικό ελληνοαμερικανικό κολέγιο Deree: Η μεγάλη κόρη του πρώην υπουργού Αιγαίου σπούδασε εκεί Κοινωνιολογία και Management, η κόρη του πρώην υφυπουργού Εξωτερικών, Θ. Κασσίμη, Οικονομικά και Επικοινωνία και ο γιος του Τηλ. Χυτήρη Επικοινωνία.

Σπουδές σε ιδιωτικά ιδρύματα ή απευθείας στο εξωτερικό έκαναν και τα παιδιά των ηγετών της αριστεράς!

Η κόρη της Αλέκας Παπαρήγα, Βασιλεία, επέλεξε το Deree, για να σπουδάσει Οικονομικά, ενώ οι δυο κόρες του Αλ. Αλαβάνου προτίμησαν τα βρετανικά πανεπιστήμια για να σπουδάσουν Κοινωνική Ανθρωπολογία και Καλές Τέχνες.

Υπάρχουν βέβαια κι εκείνοι που είναι χαμηλών τόνων και επειδή φροντίζουν να μην προκαλούν δεν έχουν δώσει δικαιώματα για σπατάλες.

Αν και κάποιος μπορεί να ισχυριστεί, ότι τα παιδιά είναι η πρώτη προτεραιότητα για όλους τους γονείς και αξίζει να τους δώσεις τα πάντα.

http://hur-reporters.blogspot.com

ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ ΣΤΟ ΚΟΣΟΒΟ

http://www.alfavita.gr/artro.php?id=19065

Σπάει η σιωπή για το Κόσοβο: μαζικό εμπόριο οργάνων αιχμαλώτων κατά τη διάρκεια του πολέμου

06/01/2011

Σε μία θεαματική στροφή η Κάρλα Ντελ Πόντε πρώην διώκτης των Σέρβων του Κοσόβου, αποκαλύπτει τώρα σε βιβλίο της ότι ο νυν ηγέτης των παραστρατιωτικών αυτονομιστών της περιοχής Χακίμ Θάτσι έχει εμπλακεί σε μαζικό εμπόριο οργάνων αιχμαλώτων κατά τη διάρκεια του πολέμου

Η πρώην κατήγορος του Δικαστηρίου της Χάγης για την πρώην Γιουγκοσλαβία Κάρλα ντελ Πόντε, στις δηλώσεις της οποίας για πολλά χρόνια στηριζόταν η αρνητική εντύπωση της Δύσης για τους Σέρβους, προέβη σε εκπληκτικές ομολογίες.

Στο νέο βιβλίο της «Κυνήγι: εγώ και οι εγκληματίες πολέμου» αφηγείται πως η τωρινή ηγεσία του Κοσόβου έκανε περιουσία με το εμπόριο εσωτερικών οργάνων, που είχαν αφαιρεθεί από Σέρβους.

Μιλώντας για εγκλήματα πολέμου που δεν ερευνήθηκαν ποτέ, η ίδια υπογραμμίζει μέσα από τις γλαφυρές αναφορές της, τη συγκάλυψη που ακολούθησε και τις ευθύνες ανθρώπων που εξακολουθούν να κατέχουν ιδιαίτερα σημαντικές θέσεις σήμερα.

Η ίδια υπήρξε γενική εισαγγελέας της Ελβετίας για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας και επί σειρά ετών υπηρέτησε ως εισαγγελέας του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης για τα εγκλήματα πολέμου στην πρώην Γιουγκοσλαβία.

Όπως σημειώνει σε ρεπορτάζ της η εβδομαδιαία εφημερίδα «Παρασκήνιο», η Κάρλα Ντελ Πόντε οδήγησε ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου δεκάδες υπόπτους και ενόχους για διάπραξη εγκλημάτων με κορυφαίο τον Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς, ενώ προσπάθησε λυσσωδώς να εντοπίσει και να παραπέμψει τους Κάραζιτς και Μλάντιτς.

Σήμερα η Κάρλα Ντελ Πόντε είναι πρέσβης της Ελβετίας στην Αργεντινή και το βιβλίο της συγκλονίζει την κοινή γνώμη, καθώς εμφανίζει για πρώτη φορά τη φρίκη από εγκλήματα που δεν ερευνήθηκαν ποτέ, τη συγκάλυψη που ακολούθησε και τις ευθύνες ανθρώπων που εξακολουθούν να κατέχουν ιδιαίτερα σημαντικές θέσεις.

Σύμφωνα με την ίδια εφημερίδα, η Ντελ Πόντε γράφει ότι δέχθηκε πληροφορίες από αξιόπιστες δημοσιογραφικές πηγές, σύμφωνα με τις οποίες άνδρες του «Απελευθερωτικού Στρατού του Κοσόβου» (UCK) απήγαγαν πάνω από 300 νεαρούς Σέρβους και τους οδήγησαν στην Αλβανία για αφαίρεση οργάνων και θανάτωση.

Κατηγορεί ευθέως τον σημερινό ηγέτη του Κοσόβου και τότε αρχηγό του UCK Χασίμ Θάτσι για τα εγκλήματα και τον πλουτισμό του από το εμπόριο ανθρωπίνων οργάνων, όπως και τον τότε επικεφαλής των δυνάμεων ΟΗΕ (UNMIK) στο Κόσοβο και σημερινό υπουργό Εξωτερικών της Γαλλίας Μπερνάρ Κουσνέρ για τη συγκάλυψη που έγινε.

Τα ανατριχιαστικά περιστατικά που περιγράφονται στο βιβλίο έγιναν κατά τη δεκαετία '90 στην περιοχή του Κοσόβου και μπορούν να συγκριθούν μόνον με τις απάνθρωπες ακρότητες που εφάρμοσε στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των Ναζί, ο εφιαλτικός Δρ. Μένγκελε.

Οι αιχμάλωτοι αρχικά τοποθετήθηκαν σε παραπήγματα και άλλες εγκαταστάσεις στο Κούκες και στο Τροπόγιε της βορειοανατολικής Αλβανίας και σύμφωνα με τους δημοσιογράφους, γιατροί επισκέφθηκαν και εξέτασαν τους νεότερους και πιο εύσωμους αιχμαλώτους.

Στη συνέχεια, τους μετέφεραν σε κρατητήρια στο Μπούρελ και στην τριγύρω περιοχή, ένα από τα οποία ήταν αποθήκη πίσω από κάποιο κίτρινο σπίτι περίπου 20 χιλιόμετρα μακριά από την πόλη. Οι δημοσιογράφοι είπαν ότι ένα δωμάτιο του κίτρινου σπιτιού είχε μετατραπεί σε χειρουργείο και εκεί έγιναν εγχειρήσεις αφαίρεσης οργάνων από τους κρατούμενους.

Τα όργανα αυτά στάλθηκαν στο αεροδρόμιο Ρίνας των Τιράνων για να προωθηθούν σε κλινικές του εξωτερικού προς μεταμοσχεύσεις επί πληρωμή.

Στο βιβλίο δίνεται έμφαση στα εγκλήματα που διέπραξαν οι παραστρατιωτικοί του UCK, οι οποίοι δρούσαν κάτω από τις εντολές του Χαραντινάι και του σημερινού ηγέτη του Κοσόβου Χασίμ Θάτσι.

news247.gr

Αν πρότεινε ο Άδωνις να φράξουμε τον Έβρο…

...ή εάν ο Παυλόπουλος έλεγε κοπρίτες τους δημόσιους υπάλληλους και αντιπαραγωγικές τις Ε.Δ. ή ο Καραμανλής τσεκούρωνε εργασιακά και ασφαλιστικά κεκτημένα δεκαετιών το Πασόκ, ο Σύριζα και οι λοιπές “προοδευτικές” δυνάμεις θα έκαιγαν τον τόπο.
Αλλά τώρα με την αρωγή των ΜΜΕ, των αγαπητών “συνδικαλιστών” του πρωκτού και φυσικά τον φόβο που έχει σπείρει σε όλη την Ελληνική κοινωνία η κυβέρνηση δεν κουνιέται φύλλο!
Τέτοια δημοκρατία είχαμε να την δούμε από τη Χούντα!

Υ.Γ. Προχτές η κυβερνώντες συνέστησαν στους διοικητές των οργανισμών να προσφεύγουν στη “ανεξάρτητη” δικαιοσύνη σε περιπτώσεις απεργιών, προφανώς για να κρίνονται αυτές ως παράνομες και καταχρηστικές… Μα τί προοδευτικό σοσιαλιστικό κόμμα είναι αυτό, τόσο σοσιαλισμό δεν τον αντέχω!!!

Ακολουθεί το σχετικό άρθρο του Γ. Παπαϊωάννου:

Αν πρότεινε ο Άδωνις να φράξουμε τον Έβρο θα γίνονταν της πουτ@ν@ς το κάγκελο από τις κραυγές τόσο εντός ΠΑΣΟΚ, στην Αριστερά όσο και στα ΜΜΕ ή στην Ελληνική διανόηση.  Το μέτρο αυτό βρίσκεται ένα βήμα πριν το ηλεκτρονικό βραχιολάκι στο πόδι όλων των μεταναστών και το e -φακέλωμα ή στην συλλογή γενετικού υλικού και  στοιχείων που πρότεινε ο Μπερλουσκόνι προ διετίας. Βρίσκεται δυο βήματα μακριά απο την μαζική απέλαση που εφάρμοσε ο Σαρκοζι εναντίων των Ρομά προς εξαμήνου.Θεωρώ άνευ σημασίας το εάν το μέτρο και ο Παπουτσής είναι ακροδεξιός καθώς δεν υπάρχει πλέον σοβαρός αντίλογος επ αυτού.

Με ενοχλεί αρκετά το ότι ο διπλανός μου ακόμη και ο σύντροφος παριστάνει τον ηλίθιο καλυπτόμενος πίσω από τον καταχωρημένο ως ¨προοδευτικό”  Χρ. Παπουτσή και μέσω αυτή της αθλιότητας εμφανίζεται ένας άλλος γείτονας εντελώς άγνωστος  ως προς την κλασική ανθρωπιστική μου παιδεία.

Με ενοχλεί όμως κυρίως η πλήρης αθώωση του φασισμού πίσω από την αναγκαιότητα της στιγμής.

Υπενθυμίζω ότι όλες οι μεγάλες συμφορές, τα μαζικά εγκλήματα το ολοκαύτωμα ακόμη και οι εθνοκαθάρσεις,  δεν έγιναν χωρίς αιτία κύριε Παπουτσή αλλά υπήρχε κάποια “αναγκαιότητα” εντός των κοινωνιών που τα προκάλεσαν, και ένας πρόθυμος πολιτικός που σιγοντάρισε ή καθοδήγησε το πόπολο …

Όλα  όμως με βεβαιότητα θα τα κρίνει η Ιστορία.

Έτσι δουλεύει το ΠΑΣΟΚ κουτέ δεξιέ! Συγχώνευση ΑΠΘ με Παν. Μακεδονίας;

Του Α. Κ.

Διάβασα το άρθρο του δημοσιογράφου Χρίστου Τελίδη  http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=11424&subid=2&pubid=48920960 στη ναυαρχίδα του εργολάβου Μπόμπολα – την εφημερίδα ΕΘΝΟΣ- που αναφέρεται στο πανεπιστήμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και θυμήθηκα τους τόνους μελάνης που έχυνε ο εν λόγω κύριος για το τεράστιο θέμα του …ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΟΥ! Σήμερα όλοι γνωρίζουν, ότι ..
αυτά που κατηγορούσαν οι εφημερίδες -που ήθελαν να βγει ο Παπανδρέου πρωθυπουργός -για το Βατοπαίδι …κατέρρευσαν σαν τραπουλόχαρτα! Ο κύριος Τελίδης όμως, τώρα που δεν υπάρχει η κακή ΔΕΞΑ και ο ‘άχρηστος Καραμανλής’, μπήκε από το ΠΑΣΟΚ, στη διοικούσα επιτροπή της ΕΤ3!!!

(Κατά …σύμπτωση(!!!) μαζί του ορίστηκε στην ΕΤ3 και καθηγητής του…ΑΠΘ(!!!))

Βλέπουμε λοιπόν, πως ξεκίνησε ο νέος αγώνας της κυβέρνησης κατά του επόμενου στόχου της: ΤΟΥ

ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟΥ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ.

Από αυτό εδώ το μπλόγκ, σας έχουμε προειδοποιήσει για την ΑΠΟΦΑΣΗ του Γιώργου Παπανδρέου να ΚΑΤΑΡΓΗΣΕΙ το πανεπιστήμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ και να το ενώσει με το ΑΠΘ στο πλαίσιο που επιβάλλει το δήθεν …οικονομικό αδιέξοδο, η τρόικα – τα μικρά Βατοπαιδινά ‘σκάνδαλα ‘που θα ανακαλύπτουν οι φωστήρες-  αλλά φυσικά και οι …ΑΠΑΙΤΗΣΕΙΣ των ΣΚΟΠΙΑΝΩΝ.

Την αρχή έκανε ο κύριος Πανάρετος με δηλώσεις του για συγχωνεύσεις …τμημάτων που τα χωρίζει ένας …δρόμος!!! Ακολούθησε η κυρία Διαμαντοπούλου με τις δηλώσεις της στη συνεδρίαση των Πρυτάνεων και τη σκυτάλη πήραν οι δημοσιογράφοι! Πρώτα ξεκίνησε ο τηλεοπτικός φωστήρας των ρεπορτάζ που μας διαφώτισε για τα κακά ελληνικά πανεπιστήμια με τρείς (!!!) συνεχόμενες εκπομπές και μετά ακολουθούν τα …’πεζοπόρα’ τμήματα της έντυπης δημοσιογραφίας…

Όταν δω και το …ΑΛΤΕΡ με τον ΣΚΑΙ και κάποιους καθηγητές νεοταξίτες, να ασχολούνται με το πανεπιστήμιο ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ, τότε θα έχουμε βρεθεί στην κορύφωση της μάχης!

Και κάτι ακόμη:

Οι πληροφορίες μου λένε, πως και στην TV 100 θα μπει επικεφαλής επίσης γνωστός δημοσιογράφος που έχυνε τόνους μελάνης για την κακή δεξά και το σκάνδαλο του Βατοπαιδίου…

Μεγάλε Βαγγέλη, πάλι βλέπω να τη ρίχνεις τη σφαλιάρα στον Σπυράκο…

Βλέπεις λοιπόν κουτέ δεξιέ πως δουλεύει το ΠΑΣΟΚ;

Όχι σαν τον Θοδωρή, που δεν ήθελε να ακούει για προσλήψεις δεξιών δημοσιογράφων!

Υ.Γ.

Για να μην παρεξηγηθώ, όχι ότι δεν υπάρχουν άθλια φαινόμενα νεποτισμού στα πανεπιστήμια, αλλά ας βγει η υπουργός ή ο πρωθυπουργός και να μας διαβεβαιώσει ότι δεν υπάρχει θέμα κατάργησης του πανεπιστημίου ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ και τότε να πειστούμε για τις αγαθές προθέσεις όλων
Τα χάλια

Γιατί άλλαξα άποψη για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, της Νταϊάν Ράβιτς

http://www.alfavita.gr/artro.php?id=18688

Γιατί άλλαξα άποψη για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση, της Νταϊάν Ράβιτς

02/01/2011 - 21:34

Γιατί άλλαξα άποψη για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση / της Νταϊάν Ράβιτς Ιούνιος 28 2010

Why I Changed My Mind About School Reform

© Wall Street Journal

Είμαι ιστορικός της αμερικανικής εκπαίδευσης από το 1975, όταν πήρα το διδακτορικό μου από το «Κολούμπια». Έχω συγγράψει βιβλία ιστορίας της αμερικανικής εκπαίδευσης, αλλά και έχω αναφερθεί επανειλημμένα στην ανάγκη να βελτιώσουμε τις επιδόσεις των μαθητών μας στηνιστορία, τη φιλολογία, τη γεωγραφία, τις φυσικές επιστήμες, την αγωγή του πολίτη και τις ξένες γλώσσες. Όταν λοιπόν εν έτει 1991 οι Λαμάρ Αλεξάντερ (Lamar Alexander) και Ντέιβιντ Κερνς(David Kearns) μου ζήτησαν να αναλάβω το υφυπουργείο παιδείας στην κυβέρνηση του Τζορτζ Μπους του πρεσβύτερου (George H.W. Bush), άρπαξα την ευκαιρία, με την ελπίδα πως θα μπορούσα να προωθήσω τη διδασκαλία αυτών των μαθημάτων και την καθιέρωση εθνικών προδιαγραφών στη διδασκαλία τους.

Μέχρι να εγκαταλείψω τα κυβερνητικά μου καθήκοντα, τον Ιανουάριο του 1993, ήμουνένθερμη οπαδός, όχι μόνο της καθιέρωσης εθνικών προδιαγραφών διδασκαλίας, αλλά και της επιλογής του σχολείου από τους γονείς. Πίστευα πως οι προδιαγραφές και η επιλογή σχολείων θα μπορούσαν να συνυπάρξουν και στα κρατικά σχολεία, όπως συμβαίνει στα ιδιωτικά. ….

Ενώ επί προεδρίας Τζορτζ Μπους του νεότερου (George W. Bush) και χάρη στην πρωτοβουλία «κανένα παιδί μη μείνει πίσω» (NCLB-No Child Left Behind) η λογοδοσία των σχολείων επεκτεινόταν και τα «καταστατικά σχολεία» πολλαπλασιάζονταν, υποστήριζα αυτά τα βήματα. Αλλά συν τω χρόνω απογοητεύτηκα με τα αποτελέσματα ορισμένων πολιτικών, που φάνταζαν τόσο πολλά υποσχόμενες.

Σήμερα δεν πιστεύω πια πως η αξιολόγηση ή η επιλογή σχολείου μπορούν να βελτιώσουν την ποιότητα της εκπαίδευσης, όπως είχαμε ελπίσει.

Από τη στιγμή που υπεγράφη ο σχετικός νόμος, εν έτει 2002 επί προεδρίας Μπους, το NCLB έχαιρεσημαντικής δικομματικής υποστήριξης. Ο νόμος απαιτεί τα σχολεία να εξετάζουν κάθε χρόνο τις επιδόσεις όλων των μαθητών τους από την Γ' τάξη του δημοτικού έως τη Β' Γυμνασίου, και να συσχετίζουν τα αποτελέσματά τους ανάλογα με το φύλο, την εθνότητα, το εισόδημα, τις αναπηρίες και το επίπεδο στη χρήση της αγγλικής. Το NCLB είχε στόχο έως το 2014 το 100% των μαθητών να κατέχουν την ύλη τους στα μαθηματικά και τη γλώσσα, πράγμα που θα το αποδείκνυαν σταθμισμένα τεστ, σε κάθε πολιτεία.

Αν και ο στόχος αυτός θεωρούνταν από σχεδόν τους πάντες ως ουτοπικός, σε περίπτωση που δεν μπορούσαν να επιδείξουν τη συμπεφωνημένη πρόοδο στις επιδόσεις τους, τα σχολεία αντιμετώπιζαν δρακόντειες ποινές, συμπεριλαμβανομένων ακόμα και του κλεισίματος ή της ιδιωτικοποίησής τους. Ως το 2008, το 35% των κρατικών σχολείων της χώρας ανήκαν πλέον στην κατηγορία των «αποτυχημένων σχολείων» -και ο αριθμός τους μεγάλωνε από χρονιά σε χρονιά, καθώς η προθεσμία έφτανε στο τέλος της, το 2014.

Καθώς ο νόμος επέτρεπε σε κάθε πολιτεία να ορίζει μόνη της τα κριτήρια της «κατοχής» της ύλης,ορισμένες πολιτείες εμφάνισαν σημαντικές επιτυχίες. Αλλά οι ισχυρισμοί των πολιτειών για εντυπωσιακή πρόοδο των σχολείων τους δεν επιβεβαιώνονταν από το ομοσπονδιακό «εθνικό πρόγραμμα αξιολόγησης της προόδου στην εκπαίδευση» (NAEP). Αποδείχθηκε πως οι μαθητές της Β' γυμνασίου δεν παρουσίασαν την παραμικρή πρόοδο στο ομοσπονδιακό τεστ ανάγνωσης, αν και πολλά πετύχαιναν στα ετήσια πολιτειακά τεστ ολόκληρη την περίοδο 2003-2007.

Εντωμεταξύ, προκειμένου να αντιμετωπίσουν τους στόχους του NCLB, πολλές πολιτείες άρχισαν να υποβαθμίζουν τις πολιτειακές τους προδιαγραφές, για να μπορούν να ισχυρίζονται πωςπετύχαιναν τους στόχους τους. Μερικές πολιτείες ανακοίνωσαν πως το 80%-90% των μαθητών τους «κατείχαν» την ύλη τους, αλλά στα ομοσπονδιακά τεστ φαινόταν πως αυτό συνέβαινε για το 1/3 το πολύ των μαθητών. Καθώς ο νόμος κατέγραφε τις επιδόσεις μόνο στη γλώσσα και τα μαθηματικά, πολλά σχολεία αφοσιώθηκαν αποκλειστικά στα μαθήματα αυτά. Εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια επενδύθηκαν σε μεθόδους κατασκευής τεστ. Εντωμεταξύ δεν υπήρχε κανένα κίνητρο να διδάσκονται οι καλές τέχνες, οι θετικές επιστήμες, η ιστορία, η λογοτεχνία, η γεωγραφία, η πολιτική αγωγή, οι ξένες γλώσσες, η σωματική αγωγή.

Με άλλα λόγια, η αξιολόγηση μετατράπηκε σε εφιάλτη για τα αμερικανικά σχολεία, που παρήγαγαν μαθητές που εξετάζονταν συστηματικά στα δύο βασικά μαθήματα, αλλά επιδείκνυαν βαθύτατη άγνοια για οτιδήποτε άλλο. Τα κολέγια συνέχιζαν να διαμαρτύρονται για το επίπεδο των νέων εισακτέων τους, που όχι μόνο αγνοούσαν βασικά στοιχεία του κόσμου που τους περιβάλλει, αλλά επιπλέον έδειχναν μεγάλες ελλείψεις σε απολύτως στοιχειώδεις γνώσεις.

Όχι, δεν ήταν αυτό το όραμά μου για μια καλή εκπαίδευση.

Όταν ξεκίνησαν τα «καταστατικά σχολεία», στις αρχές της δεκαετίας του '90, οι οπαδοί τους μας διαβεβαίωναν πως ξεκινούσε μια νέα εποχή εκπαιδευτικής καινοτομίας και αποτελεσματικότητας. Σήμερα υπάρχουν 5,000 τέτοια σχολεία, που καλύπτουν το 3% του μαθητικού πληθυσμού και η κυβέρνηση Ομπάμα (Obama) προτίθεται να δημιουργήσει πολύ περισσότερα.

Αλλά οι υποσχέσεις τους δεν εκπληρώθηκαν. Οι περισσότερες έρευνες για τα «καταστατικά σχολεία» καταγράφουν μεγάλη ποικιλία στις επιδόσεις τους. Η μόνη έρευνα που έγινε σε εθνικό επίπεδο για το ζήτημα αυτόήταν εκείνη της οικονομολόγου του Στάνφορντ Μάργκαρετ Ρέιμοντ(Margaret Raymond) που χρηματοδοτήθηκε από ιδρύματα που διάκεινται φιλικά προς τα «καταστατικά σχολεία». Η ερευνητική της ομάδα έδειξε πως όσον αφορά τις επιδόσεις τους, το 17% των καταστατικών σχολείων εμφάνιζαν υψηλότερες επιδόσεις από τα συνήθη κρατικά σχολεία, το 46% εμφάνιζαν παρόμοιες επιδόσεις, και το 37% των «καταστατικών» σχολείων εμφάνιζαν επιδόσεις σημαντικά χειρότερες από τα συνήθη κρατικά σχολεία!

Νταϊάν Ράβιτς

Πολύ συχνά οι αξιολογήσεις των «καταστατικών σχολείων» δείχνουν πως, σε σχέση με τα γειτονικά τους κρατικά σχολεία, στα «καταστατικά» σχολεία τείνουν να εγγράφονται πολύ λιγότεροι μαθητές με περιορισμένη χρήση των αγγλικών ή με ειδικές ανάγκες. Κοντολογίς, τα παιδιά που είναι πιο δύσκολο να εκπαιδευτούν αφήνονται στα συνήθη κρατικά σχολεία, πράγμα που ήδη καθιστά άνιση τη σύγκριση μεταξύ των δύο κατηγοριών. Όσο για τα μεγαλύτερα ποσοστά αποφοίτησης που επιδεικνύουν τα καταστατικά σχολεία, αυτά συχνά οφείλονται στο ότι «συμβουλεύουν» όσα παιδιά εμφανίζουν χαμηλότερες επιδόσεις να τα εγκαταλείψουν. Πολλά «καταστατικά σχολεία» έχουν απίστευτα υψηλά ποσοστά εγκατάλειψής τους (σε μερικά από αυτά, έως και 50% ή 60% όσων εγγράφονται, τα παρατάνε κάποια στιγμή, πριν ολοκληρώσουν τις σπουδές τους). Όσοι επιβιώνουν φυσικά έχουν καλύτερες επιδόσεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως αποτελούν ένα μοντέλο για την κρατική εκπαίδευση, που αποστολή της είναι να παρέχει εκπαίδευση σε όλα τα παιδιά.

Το NAEP συνέκρινε τις επιδόσεις στα «καταστατικά σχολεία» και στα συνήθη κρατικά σχολεία το 2003, το 2005, το 2007 και το 2009. 'Αλλοτε υπερείχαν κατά τι τα μεν, άλλοτε τα δε, αλλά σε καμία περίπτωση δεν καταγράφηκαν σημαντικές διαφορές μεταξύ τους.

Με δεδομένη την τεράστια ποσότητα ερευνών, αξιολογήσεων και αποτελεσμάτων ομοσπονδιακών τεστ, κατέληξα στο συμπέρασμα πως η απορρύθμιση και η «ιδιωτική» διαχείριση των «καταστατικών σχολείων» δε συνιστά την απάντηση στα βαθιά προβλήματα της αμερικανικής εκπαίδευσης. Στην καλύτερη περίπτωση τα «καταστατικά σχολεία» προσφέρουν μικρές βελτιώσεις, στο περιθώριο του συστήματος. Αφορούν ελάχιστους μαθητές, και δε συμβάλουν καθόλου στη βελτίωση του κυρίως συστήματος, που υποδέχεται το 97% των Αμερικανών μαθητών.

Η τρέχουσα έμφαση στην αξιολόγηση έχει δημιουργήσει στα σχολεία μια τιμωρητική ατμόσφαιρα. Η κυβέρνηση Ομπάμα φαίνεται πως πιστεύει πως τα σχολεία θα βελτιωθούν αν απολύουμε εκπαιδευτικούς και κλείνουμε σχολεία. Δεν αναγνωρίζει το γεγονός πως τα σχολεία αυτά λειτουργούν συχνά ως αποκούμπι για τις κοινότητές τους, και είναι φορείς αξιών, παραδόσεων και ιδεωδών, συχνά για δεκαετίες. Εξακολουθεί επίσης να αγνοεί πως ο σημαντικότερος παράγοντας για τις χαμηλές εκπαιδευτικές επιδόσεις δεν είναι οι κακοί δάσκαλοι, αλλά η φτώχεια.

Αυτό που χρειαζόμαστε στην εκπαίδευση δεν είναι μια «αγορά», αλλά ένα συνεκτικό πρόγραμμα διδασκαλίας για όλα τα παιδιά. Η κυβέρνησή μας θα πρέπει να δεσμευθεί πως θαπαράσχει ένα καλό σχολείο σε κάθε γειτονιά αυτής της χώρας, ακριβώς όπως δεσμεύεται να παρέχει μια καλή πυροσβεστική υπηρεσία σε κάθε περιοχή.

Η εκπαιδευτική πολιτική που ακολουθούμε αναστατώνει τις κοινότητες, κατεδαφίζει σχολεία, εξαπατά τους μαθητές όσον αφορά την πρόοδό τους και δημιουργεί ένα ιδιωτικό τομέα που προοπτικά θα υπονομεύσει τα κρατικά σχολεία, χωρίς να τα βελτιώνει.

Το σημαντικότερο όμως είναι πως δεν παράγουμε μια γενιά μαθητών με περισσότερες γνώσεις και καλύτερα προετοιμασμένους για τις ευθύνες που θα κληθούν να αναλάβουν ως πολίτες.

Και αυτός είναι ο λόγος που άλλαξα γνώμη για την πορεία της τρέχουσας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης.

Η Diane Ravitch είναι διακεκριμένη Αμερικανίδα ιστορικός και θεωρητικός της εκπαίδευσης και συγγραφέας

Πηγή: http://www.ppol.gr/cm/index.php?Datain=6152&LID=

«Προς το Λαό»

ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΜΟΥ ΑΠΟΨΗ, ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΗΓΕΤΕΣ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΔΙΑΤΥΠΩΝΟΥΝ ΤΗΝ ΓΝΩΜΗ ΤΟΥΣ ΕΛΕΥΘΕΡΑ.

ΦΥΣΙΚΑ, ΕΙΝΑΙ ΥΠΟΧΡΕΩΜΕΝΟΙ ΝΑ ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΚΗ ( ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΑ: ΟΠΟΙΟΣ ΚΡΙΝΕΙ, ΚΡΙΝΕΤΑΙ).

ΠΑΝΤΩΣ ΣΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΕΣ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΜΕ ΟΛΟΙ, ΝΟΜΙΖΩ ΟΤΙ ΗΤΑΝ ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΟ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΘΕΣΗ ΚΑΙ Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ.

http://olympia.gr/2010/12/21/%CF%8C%CE%BB%CE%BF-%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%B5%CE%AF%CE%BC%CE%B5%CE%BD%CE%BF-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CF%86%CF%85%CE%BB%CE%BB%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BF%CF%85-%C2%AB%CF%80%CF%81%CE%BF%CF%82-%CF%84%CE%BF-%CE%BB/

Όλο το κείμενο του Φυλλαδίου «Προς το Λαό», της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος

Posted by olympiada στο Δεκεμβρίου 21, 2010

Είναι το αυθεντικό κείμενο για το οποίο έγινε τόση συζήτηση και παραφιλολογία. Διαβάστε το και βγάλτε τα συμπεράσματα σας ανεξάρτητα από τα παπαγαλάκια με τις πολιτικές σκοπιμότητες

τεύχος 44 Νοέμβριος 2010

Η Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία συνήλθε στην τακτική Συνεδρία της από 5ης – 8ης Οκτωβρίου τ.έ., αισθάνεται την ανάγκη να απευθυνθεί στο πλήρωμά της, στο λαό του Θεού, αλλά και σε κάθε καλοπροαίρετο άνθρωπο, για να μιλήσει με τη γλώσσα της αλήθειας και της αγάπης.

Οι ημέρες πού ζούμε είναι δύσκολες και κρίσιμες. Περνάμε ως χώρα μια δεινή οικονομική κρίση πού δημιουργεί στους πολλούς ανασφάλεια και φόβο. Δεν γνωρίζουμε τί είναι αυτό πού μάς έρχεται την επόμενη μέρα. Η χώρα μας φαίνεται να μην είναι πλέον ελεύθερη αλλά να διοικείται επί της ουσίας από τούς δανειστές μας. Γνωρίζουμε ότι πολλοί περιμένετε από την ποιμαίνουσα Εκκλησία να μιλήσει και να τοποθετηθεί πάνω στα γεγονότα πού παρακολουθούμε.

Είναι αλήθεια ότι αυτό πού συμβαίνει στην πατρίδα μας είναι πρωτόγνωρο και συνταρακτικό. Μαζί με την πνευματική, κοινωνική και οικονομική κρίση συμβαδίζει και η πάσης φύσεως ανατροπή. Πρόκειται για προσπάθεια εκρίζωσης και εκθεμελίωσης πολλών παραδεδομένων, τα όποια ως τώρα θεωρούνταν αυτονόητα για τη ζωή του τόπου μας. Από κοινωνικής πλευράς επιχειρείται μια ανατροπή δεδομένων και δικαιωμάτων και μάλιστα με ένα πρωτοφανές επιχείρημα. Τα απαιτούν τα μέτρα αυτά οι δανειστές μας. Δηλώνουμε δηλαδή ότι είμαστε μια χώρα υπό κατοχή και εκτελούμε εντολές των κυριάρχων – δανειστών μας. Το ερώτημα, το όποιο γεννάται, είναι εάν οι απαιτήσεις τους αφορούν μόνον σε οικονομικά και ασφαλιστικά θέματα ή αφορούν και στην πνευματική και πολιτιστική φυσιογνωμία της Πατρίδος μας.

Μπροστά στην κατάσταση αύτη ο κάθε λογικός άνθρωπος διερωτάται: Γιατί δεν πήραμε νωρίτερα όλα αυτά τα δύσκολα μέτρα, πού σήμερα χαρακτηρίζονται αναγκαία. Όλες αυτές τις παθογένειες της κοινωνίας και της οικονομίας πού σήμερα επιχειρούμε με βίαιο τρόπο να αλλάξουμε, γιατί δεν τις αλλάξαμε στην ώρα του; Γιατί έπρεπε να φθάσουμε ως εδώ; Τα πρόσωπα στην πολιτική σκηνή του τόπου μας είναι, εδώ και δεκαετίες, τα ίδια. Πώς τότε υπολόγιζαν το πολιτικό κόστος, γνωρίζοντας ότι οδηγούν τη χώρα στη καταστροφή και σήμερα αισθάνονται ασφαλείς, γιατί ενεργούν ως εντολοδόχοι; Σήμερα γίνονται ριζικές ανατροπές για τις οποίες άλλοτε θα αναστατωνόταν όλη η Ελλάδα και σήμερα επιβάλλονται χωρίς σχεδόν αντιδράσεις.

Η οικονομική μας κρίση με πολύ απλά λόγια οφείλεται στη διαφορά μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης. Στον αργό ρυθμό της παραγωγής πού επιτυγχάνουμε απέναντι στο υψηλό βιοτικό επίπεδο πού μάθαμε να ζούμε. Όταν όσα καταναλώνουμε είναι πολύ περισσότερα από όσα παράγουμε, τότε το οικονομικό ισοζύγιο γέρνει προς την πλευρά των εξόδων. Η χώρα μας για να αντεπεξέλθει, αναγκάζεται να δανείζεται με την ελπίδα ότι το διαταραγμένο ισοζύγιο θα ανακάμψει. Όταν αυτό δεν γίνεται και οι δανειστές απαιτούν την επιστροφή των δανεισθέντων συν τόκω, τότε φθάνουμε στην κρίση και στην χρεωκοπία. Η οικονομική κρίση, η οποία ταλαιπωρεί και δυναστεύει τη χώρα μας είναι η κορυφή του παγόβουνου. Είναι συνέπεια και καρπός μίας άλλης κρίσης, της πνευματικής.

Ήδη η δυσαναλογία μεταξύ παραγωγής και κατανάλωσης συνιστά όχι μόνον οικονομικό μέγεθος, αλλά πρωτίστως πνευματικό γεγονός. Σημείο πνευματικής κρίσης, το όποιον άφορα τόσο στην ηγεσία, όσο και στον λαό. Μια ηγεσία πού δεν μπόρεσε να σταθεί υπεύθυνα απέναντι στο λαό, πού δεν μπόρεσε ή δεν ήθελε να μιλήσει τη γλώσσα της αλήθειας, πού πρόβαλε λαθεμένα πρότυπα, πού καλλιέργησε τις πελατειακές σχέσεις, μόνο και μόνο γιατί είχε ως στόχο την κατοχή και τη νομή της εξουσίας. Μια ηγεσία πού στην πράξη αποδεικνύεται ότι ουσιαστικά υπονόμευσε τα πραγματικά συμφέροντα της χώρας και του λαού.

Κι από την άλλη πλευρά, ένας λαός, εμείς, πού λειτουργήσαμε ανεύθυνα. Παραδοθήκαμε στην ευμάρεια, στον εύκολο πλουτισμό και στην καλοπέραση, επιδοθήκαμε στο εύκολο κέρδος και στην εξαπάτηση. Δεν προβληματισθήκαμε για την αλήθεια των πραγμάτων. Η αυθαίρετη απαίτηση δικαιωμάτων από συντεχνίες και κοινωνικές ομάδες, με πλήρη αδιαφορία για την κοινωνική συνοχή συνετέλεσαν κατά ένα μεγάλο μέρος στην σημερινή κατάσταση.

Η ουσία της Πνευματικής Κρίσης είναι η απουσία νοήματος ζωής και ο εγκλωβισμός τού ανθρώπου στο ευθύγραμμο παρόν, δηλαδή ο εγκλωβισμός του στο εγωκρατούμενο ένστικτο. Ένα παρόν χωρίς μέλλον, χωρίς όραμα. Ένα παρόν καταδικασμένο στο ανιαρό και μονότονο. Η μετατροπή της ζωής σ’ ένα χρονικό διάστημα ανάμεσα σε δύο ημερομηνίες, αυτές, της γέννησης και της ταφής, με άγνωστο το μεταξύ τους διάστημα. Σε μια τέτοια προοπτική το άσκοπο συναγωνίζεται το παράλογο και τον αγώνα τον κερδίζει πάντα το τραγικό. Όταν απευθύνεσαι σε νέους ανθρώπους και τους ερωτάς: «γιατί παιδί μου παίρνεις ναρκωτικά;» και σου απαντούν: «πέστε μου σεις γιατί να μην πάρω; Δεν ελπίζω τίποτα, δεν περιμένω τίποτα, η μόνη μου χαρά είναι όταν τρυπάω την ένεση και ταξιδεύω»· ή όταν επισημαίνεις σε ένα νέο άνθρωπο ότι παίρνοντας ναρκωτικά θα πεθάνει και εκείνος σου άπαντά με ένα τραγικό χαμόγελο: «σεις δεν καταλαβαίνετε ότι εγώ παίρνω ναρκωτικά για να ζήσω», τότε αντιλαμβάνεσαι πόσο απίστευτα αληθινά και πόσο τραγικά επίκαιρα είναι τα παραπάνω λόγια. Αντί λοιπόν για νόημα ζωής κυνηγήσαμε την ευμάρεια, την καλοπέραση, την οικονομική ισχύ. Όταν όμως δεν υπάρχει άλλο όραμα ζωής πέρα από την κατανάλωση, όταν η οικονομική δύναμη και η επίδειξη της γίνεται ο μόνος τρόπος κοινωνικής καταξίωσης, τότε η διαφθορά είναι ο μόνος δρόμος ζωής, διότι διαφορετικά, αν δεν είσαι διεφθαρμένο, είσαι ανόητος. Έτσι σκέφθηκαν και έπραξαν πολλοί, έτσι φθάσαμε στη διαφθορά και της εξουσίας, αλλά και μέρους του λαού μας. Το ερώτημα – δίλημμα του Ντοστογιέφσκι «ελευθερία ή ευτυχία;» το ζούμε πλέον σε όλη του την τραγικότητα. Διαλέξαμε μια πλαστή ευμάρεια και χάσαμε την Ελευθερία του προσώπου μας, χάσαμε την Ελευθερία της χώρας μας. Σήμερα ο άνθρωπος δικαίως ίσως τρέμει μήπως μειωθεί το εισόδημα του, αλλά δεν ανησυχεί το ίδιο για το έλλειμμα παιδείας πού αφορά στα παιδιά του και δεν αγωνιά για τα παιδιά πού σβήνουν μέσα στις ποικίλες εξαρτήσεις, δεν αγωνιά για τον ευτελισμό του ανθρώπινου προσώπου. Αύτη λοιπόν είναι η ουσία της αληθινής κρίσης και η πηγή της οικονομικής κρίσης την οποία τόσο ανελέητα εκμεταλλεύονται οι σύγχρονοι «έμποροι των Εθνών».

Στην Σύνοδο της Ιεραρχίας εμείς, οι πνευματικοί σας πατέρες, κάναμε την αυτοκριτική μας, θελήσαμε να αναμετρηθούμε με τις ευθύνες μας και να αναζητήσουμε με τόλμη το μερίδιο της ενδεχομένης δικής μας υπαιτιότητας στην παρούσα κρίση. Ξέρουμε ότι κάποιες φορές σάς πικράναμε, σάς σκανδαλίσαμε ίσως. Δεν αντιδράσαμε άμεσα και καίρια σε συμπεριφορές πού σάς πλήγωσαν. Οι έμποροι της κατεδάφισης της σχέσης του λαού με την ποιμαίνουσα Εκκλησία του εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο και πραγματικά ή κατασκευασμένα σκάνδαλα και προσπάθησαν να διαρρήξουν την εμπιστοσύνη σας στην Εκκλησία.

Θέλουμε να σάς πούμε ότι η Εκκλησία έχει το αντίδοτο της κατανάλωσης ως τρόπο ζωής και αυτό είναι η άσκηση. Και εάν η κατανάλωση είναι το τέλος, γιατί η ζωή δεν έχει νόημα, η άσκηση είναι δρόμος, γιατί οδηγεί σε ζωή με νόημα. Η άσκηση δεν είναι στέρηση της απόλαυσης, αλλά εμπλουτισμός της ζωής με νόημα. Είναι η προπόνηση του αθλητή πού οδηγεί στον αγώνα και στο μετάλλιο και αυτό το μετάλλιο είναι η ζωή πού νικά το θάνατο, η ζωή πού πλουτίζεται με την αγάπη. Η άσκηση είναι τότε οδός ελευθερίας, εναντίον της δουλείας του περιττού. Είναι αύτη η δουλεία πού σήμερα μας ευτελίζει.

Μάς προβληματίζει η κατάσταση της Παιδείας μας, γιατί το σημερινό εκπαιδευτικό σύστημα αντιμετωπίζει το μαθητή όχι ως πρόσωπο αλλά σαν ηλεκτρονικό υπολογιστή και το μόνο πού κάνει είναι να «τον φορτώνει» με ύλη αδιαφορώντας για την όλη του προσωπικότητα και γι’ αυτό τα παιδιά μας δικαιολογημένα αντιδρούν. Γι’ αυτό αγωνιούμε για το νέο Λύκειο πού ετοιμάζεται. Πιστεύουμε ότι όντως τα σχολικά βιβλία γράφονται με την ευθύνη της Πολιτείας, αλλά το περιεχόμενο τους αφορά και στον τελευταίο Έλληνα πολίτη, πού περιμένει από την Εκκλησία του να μεταφέρει με δύναμη τη δική του ταπεινή φωνή.

Αισθανόμαστε ότι όλοι οι ενοριακοί μας ναοί πρέπει να γίνουν χώροι φιλόξενοι για τούς νέους μας, όπως είναι ήδη αρκετοί από αυτούς, στους οποίους πολλά νέα παιδιά καταφεύγουν ζητώντας νόημα και ελπίδα.

Ξέρουμε ότι ζητάτε από εμάς, τούς Ποιμένες σας, μια Εκκλησία με ηρωισμό, με νεύρο, με λόγο προφητικό, με σύγχρονο νεανικό λόγο, όχι εκκοσμικευμένη, αλλά αγιαζομένη και αγιάζουσα, μια Εκκλησία ελευθέρα και ποιμαίνουσα μετά δυνάμεως. Μια Εκκλησία πού δεν θα φοβάται να αμυνθεί στο πονηρό σύστημα αυτού του κόσμου, έστω κι αν η αντίσταση σημαίνει διωγμό ή και μαρτύριο.

Η Εκκλησία είναι ο μόνος οργανισμός πού μπορεί να σταθεί άμεσα δίπλα στον άνθρωπο και να τον στηρίξει. Εκκλησία όμως είμαστε όλοι μας και αύτη είναι η δύναμή μας και η δύναμή της. Την ενότητα μεταξύ των ποιμένων και του λαού έχουν στόχο οι έμποροι των λαών γι’ αυτό προσπαθούν να την ναρκοθετήσουν. Ξέρουν ότι άμα θα «πατάξουν» τον ποιμένα, εύκολα θα σκορπίσουν τα πρόβατα και θα τα υποτάξουν. Διδαχθείτε από την ιστορία ότι όπου ο Θεός πολεμήθηκε τελικός στόχος ήταν ο άνθρωπος και ο ευτελισμός του. Η ενανθρώπιση του Θεού είναι μεγαλύτερη καταξίωση του ανθρώπινου προσώπου. Η Εκκλησία δεν αντιμάχεται την Πολιτεία, αλλά εκείνους πού εκμεταλλευόμενοι την Πολιτεία και κρυμμένοι πίσω από την εξουσία επιχειρούν να σάς στερήσουν την ελπίδα. Να θυμάσθε ότι για πολλούς οικονομολόγους η παρούσα κρίση είναι κατασκευασμένη, είναι μια κρίση – εργαλείο πού αποβλέπει στον παγκόσμιο έλεγχο από δυνάμεις πού δεν είναι φιλάνθρωπες.

Η Εκκλησία του Χριστού έχει λόγο για την σημερινή κρίσιμη κατάσταση, διότι δεν έπαψε να αποτελεί σάρκα του κόσμου, μέρος της Ιστορίας. Δεν μπορεί να ανέχεται κανενός είδους αδικία, αλλά οφείλει να δείχνει ετοιμότητα για μαρτυρία και μαρτύριο. Γνωρίζουμε ότι οι άνθρωποι δίπλα μας πεινούν, βρίσκονται σε ένδεια, ασφυκτιούν οικονομικά, η απελπισία πολλές φορές κυριεύει την καρδιά τους. Το γνωρίζουμε γιατί πρώτος σταθμός τους στην αναζήτηση ελπίδας είναι ο Ναός της περιοχής τους, η ενορία τους. Στόχος και αγώνας μας είναι η κάθε ενορία να γίνει το κέντρο απ’ όπου όλη η ποιμαντική δραστηριότητα της τοπικής Εκκλησίας θα αγκαλιάσει όλη την τοπική κοινωνία.

Απόφασή μας είναι να δημιουργήσουμε ένα παρατηρητήριο κοινωνικών προβλημάτων προκειμένου να παρακολουθήσουμε από κοντά και να αντιμετωπίσουμε με τρόπο μεθοδικό τα προβλήματα πού δημιουργεί η παρούσα κρίση. Στόχος μας είναι να αναπτύξουμε το προνοιακό έργο της κάθε ενορίας ώστε να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος πού να μην έχει ένα πιάτο φαγητό. Γνωρίζετε και σεις ότι στο σημείο αυτό η Εκκλησία επιτελεί τεράστιο έργο. Το γνωρίζετε, γιατί πολλοί από σας αυτή την προσπάθεια της ενορίας σας την στηρίζετε εθελοντικά και την ενισχύετε οικονομικά. Σάς καλούμε να πλαισιώσετε ο καθένας και η καθεμιά την ενορία σας για να αντιμετωπίσουμε από κοινού τις δύσκολες αυτές ώρες.

Ο λαός μας πέρασε και άλλοτε και φτώχεια και πείνα, αλλά άντεξε και νίκησε γιατί τότε είχε οράματα. Όλοι μαζί μπορούμε να βοηθήσουμε τον ένα και ο ένας τούς πολλούς. Ο Θεός δεν μάς έδωσε πνεύμα δειλίας, αλλά δυνάμεως και αγάπης. Με αυτό το πνεύμα, συσπειρωμένοι γύρω από την μεγάλη μας οικογένεια, την Εκκλησία, επισημαίνοντας τα λάθη μας, αναζητώντας νόημα ζωής στην αγάπη, θα βγούμε από αυτή τη δύσκολη ώρα.

Η ΙΕΡΑΡΧΙΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ