Πέρυσι είχα ρωτήσει τον υποδιευθυντή του νυχτερινού λυκείου γιατί δεν βάζουν απουσίες σε έναν "τουρίστα" μαθητή ο οποίος ζητούσε να πάει τουαλέτα 5-10 λεπτά από την έναρξη της διδακτικής ώρας και επέστρεφε στην τάξη πριν χτυπήσει κουδούνι για το επόμενο διάλειμμα, και ο άνθρωπος με έβγαλε από τα ρούχα μου μ'αυτά που μου είπε.
Εφόσον την ώρα -λέει- που υπογράφει ο καθηγητής στο απουσιολόγιο ο μαθητής είναι στην τάξη, δεν μπορεί να του βάλει απουσία. Μου είπε κι άλλα εξωφρενικά που δε θυμάμαι, αλλά αυτό που μου έμεινε είναι πως ούτε καν κόκκινο στυλό δεν μπορούν να χρησιμοποιούν οι καθηγητές για να διορθώνουν γραπτά, επειδή προκαλεί ψυχολογικά τραύματα!!!
Έχουν καλαμοκαβαλήσει όλα τα στουρνάρια, και αύριο να είσαι σίγουρος αυτοί θα κάνουν κουμάντο στη χώρα.. Το λέω και το ξαναλέω ότι το χειρότερο που έκανε το υπουργείο παιδείας είναι να καταργήσει τους επιθεωρητές, αλλά στου κουφού την πόρτα..
Η συμπεριφορά κάποιων γονέων είναι φυσιολογική εάν συνεκτιμήσουμε τις "αλλαγές" στην Παιδεία, αλλά και την "μπαχαλοποίηση" της Ελληνικής κοινωνίας γενικότερα από τη δεκαετία του '80 και μετά. Οι σημαντικές αρχές της κοινωνίας, με κυριότερη αυτή του σεβασμού στο θεσμικό ρόλο των λειτουργών (όχι των ανθρώπων κι επίσης όχι μόνο των εκπαιδευτικών), έχουν εξαφανιστεί στο όνομα της "ελευθερίας", της "προόδου" και της "δημοκρατίας". Φυσικά, ως συνήθως υπερβολικά και παρερμηνεύοντας τις έννοιες, όπως συνηθίζουμε στο Ελλαδιστάν.
Το χειρότερο όλων είναι ότι αυτές οι συμπεριφορές υποκινούνται ΚΑΙ από κάποιους, ελάχιστους ευτυχώς, εκπαιδευτικούς, κατά δήλωσή τους "προοδευτικούς", που ξεχνώντας τον εκπαιδευτικό τους ρόλο αρέσκονται να χαϊδεύουν τα αυτιά των μαθητών και να ενθαρρύνουν τις αντικοινωνικές συμπεριφορές των μαθητών. Κάνε έναν παραλληλισμό με τα "Δεκεμβριανά" και θα καταλάβεις σε τι και ποιους αναφέρομαι.
Ο εκπαιδευτικός έχει συγκεκριμένο ρόλο σε ένα σχολείο. Πρέπει να είναι φιλικός, αλλά όχι φίλος. Από τον "δικτάτορα" δάσκαλο των μεταπολεμικών δεκαετιών περάσαμε στον ανίσχυρο, "μαλθακό" και με την κακή έννοια ανεκτικό δάσκαλο της εποχής μας. Ελπίζω κάποτε να επέλθει η ισορροπία και να βρούμε τη χρυσή τομή της συμπεριφοράς, κράτος, εκπαιδευτικοί και γονείς.
Καλημέρα Πάνο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέρυσι είχα ρωτήσει τον υποδιευθυντή του νυχτερινού λυκείου γιατί δεν βάζουν απουσίες σε έναν "τουρίστα" μαθητή ο οποίος ζητούσε να πάει τουαλέτα 5-10 λεπτά από την έναρξη της διδακτικής ώρας και επέστρεφε στην τάξη πριν χτυπήσει κουδούνι για το επόμενο διάλειμμα, και ο άνθρωπος με έβγαλε από τα ρούχα μου μ'αυτά που μου είπε.
Εφόσον την ώρα -λέει- που υπογράφει ο καθηγητής στο απουσιολόγιο ο μαθητής είναι στην τάξη, δεν μπορεί να του βάλει απουσία. Μου είπε κι άλλα εξωφρενικά που δε θυμάμαι, αλλά αυτό που μου έμεινε είναι πως ούτε καν κόκκινο στυλό δεν μπορούν να χρησιμοποιούν οι καθηγητές για να διορθώνουν γραπτά, επειδή προκαλεί ψυχολογικά τραύματα!!!
Έχουν καλαμοκαβαλήσει όλα τα στουρνάρια, και αύριο να είσαι σίγουρος αυτοί θα κάνουν κουμάντο στη χώρα..
Το λέω και το ξαναλέω ότι το χειρότερο που έκανε το υπουργείο παιδείας είναι να καταργήσει τους επιθεωρητές, αλλά στου κουφού την πόρτα..
©
Γεια σου και σένα Έφη!
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ συμπεριφορά κάποιων γονέων είναι φυσιολογική εάν συνεκτιμήσουμε τις "αλλαγές" στην Παιδεία, αλλά και την "μπαχαλοποίηση" της Ελληνικής κοινωνίας γενικότερα από τη δεκαετία του '80 και μετά. Οι σημαντικές αρχές της κοινωνίας, με κυριότερη αυτή του σεβασμού στο θεσμικό ρόλο των λειτουργών (όχι των ανθρώπων κι επίσης όχι μόνο των εκπαιδευτικών), έχουν εξαφανιστεί στο όνομα της "ελευθερίας", της "προόδου" και της "δημοκρατίας". Φυσικά, ως συνήθως υπερβολικά και παρερμηνεύοντας τις έννοιες, όπως συνηθίζουμε στο Ελλαδιστάν.
Το χειρότερο όλων είναι ότι αυτές οι συμπεριφορές υποκινούνται ΚΑΙ από κάποιους, ελάχιστους ευτυχώς, εκπαιδευτικούς, κατά δήλωσή τους "προοδευτικούς", που ξεχνώντας τον εκπαιδευτικό τους ρόλο αρέσκονται να χαϊδεύουν τα αυτιά των μαθητών και να ενθαρρύνουν τις αντικοινωνικές συμπεριφορές των μαθητών.
Κάνε έναν παραλληλισμό με τα "Δεκεμβριανά" και θα καταλάβεις σε τι και ποιους αναφέρομαι.
Ο εκπαιδευτικός έχει συγκεκριμένο ρόλο σε ένα σχολείο. Πρέπει να είναι φιλικός, αλλά όχι φίλος. Από τον "δικτάτορα" δάσκαλο των μεταπολεμικών δεκαετιών περάσαμε στον ανίσχυρο, "μαλθακό" και με την κακή έννοια ανεκτικό δάσκαλο της εποχής μας. Ελπίζω κάποτε να επέλθει η ισορροπία και να βρούμε τη χρυσή τομή της συμπεριφοράς, κράτος, εκπαιδευτικοί και γονείς.