Δεν υπάρχει «αριστερά» στον φασισμό...

Ευτυχώς, υπάρχουν ακόμη αριστεροί με δημοκρατική λογική ή αλλιώς με "κοινή" λογική! Διαβάστε όλο το κείμενο του Στάθη. Επισκεφθείτε μετά οπωσδήποτε τη σελίδα της Ελευθεροτυπίας και διαβάστε τα απολαυστικά σχόλια των αναγνωστών (εκτός βέβαια από αυτά των αναρχο-κάφρων). Όπως λέει ο "μικροαστός" σε ένα από αυτά, "Το ζήτημα είναι να καταλάβει η αριστερά ότι συγκίνησε το κόσμο τραγουδώντας "Εμπρός ΕΛΑΣ για την Ελλάδα" και όχι "Εμπρός ΕΛΑΣ για μια πολυπολιτισμική κοινωνία"! Οι επισημάνσεις με τα bold είναι του ιστολογίου.

Από τον Στάθη

Ελευθεροτυπία, Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009

Θέσεις κι επιθέσεις...

Τα κουνάβια (νομίζω και οι ασβοί) ζουν σε φωλιές με δύο τρύπες
έχοντας πάντα για όλα δύο μέτρα και δύο σταθμά. Δεν είναι προς ψόγον, όλα τα ζωάκια δικαιούνται τρόπους επιβίωσης. Εκείνο που με προβληματίζει κάπως, είναι γιατί ορισμένοι υμνούν τα κουνάβια (νομίζω και τους ασβούς) που αποφασίζουν με τα κουμπούρια τους ποιος θα πρέπει να δολοφονείται κάθε φορά για να γίνει η δημοκρατία δημοκρατικότερη...

Η αλήθεια είναι ότι ο Μπρεχτ επαινούσε (στις ιστορίες του κ. Κόυνερ) τους αγωνιστές που φρόντιζαν τα σπίτια ή τα καταφύγιά τους να 'χουν πάντα δύο εξόδους, αλλά τούτο επειδή ήταν κυνηγημένοι κι όχι επειδή ήταν κυνηγοί.

Απλόν. Χωρίς δύο μέτρα (για κουνάβια) και δύο σταθμά (για ασβούς)...

Προ οδυνηρής έκπληξης βρέθηκαν πολλοί αριστεροί (η Αριστερά και τα κόμματά της είναι άλλο) με την επίθεση εσχάτως εναντίον της κυρίας Σώτης Τριανταφύλλου από φασίστες που αυτοπροσδιορίζονται ως αντιεξουσιαστές.

Οι τύποι αυτοί μπούκαραν ακριβώς όπως μπούκαραν τις προάλλες και οι μπάτσοι (υπό μορφήν αστυνομικών) πάλι στο «Φλοράλ» (γεια σου, Γιώργο), πάλι στα Εξάρχεια για να εμποδίσουν, οι αντιεξουσιαστές, ακριβώς όπως και τα όργανα της εξουσίας, την παρουσίαση ενός βιβλίου, την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.

Θύμα αυτή τη φορά η κυρία Σώτη Τριανταφύλλου, ένα από τα πιο φωτεινά μυαλά στη χώρα μας, μια ταλαντούχα συγγραφέας, μια αγωνίστρια των ιδεών της -με όποιες απ' τις οποίες όσον κι αν διαφωνεί κανείς, όχι μόνον παραμένουν σεβαστές, αλλά η αντίκρουσή τους μόνον μέσα από γόνιμο διάλογο μπορεί να γίνεται, οδηγώντας μάλιστα ενίοτε σε νέες ενδιαφέρουσες σκέψεις.

Δεν είναι η πρώτη φορά που μελανόφρονες μαγκίτες προπηλακίζουν την κυρία Τριανταφύλλου, την οποίαν άλλωστε παλιότερα είχαν απειλήσει ότι θα «γίνει Κούνεβα απ' τα αριστερά»!

Δεν υπάρχει «αριστερά» στον φασισμό.

Και ήταν για μένα απορίας άξια όλα αυτά τα χρόνια η αιδήμων σιωπή της Αριστεράς κάθε φορά που καιγόταν το βιβλιοπωλείο του κ. Αδωνη Γεωργιάδη φέρ' ειπείν ή σπάζονταν τα κεφάλια (προφανώς για να βάλουν σωστό μυαλό) πιτσιρικάδων ακροδεξιών ή και φασιστών που έκαναν το έγκλημα να εκθέτουν τα βιβλία τους στην Εκθεση Βιβλίου.

Δεν καταλαβαίνω γιατί αντιδρούμε ως αριστεροί στην επίθεση κατά των δικών μας, όπως στην περίπτωση του Δημήτρη Παπαχρήστου (γεια σου, Δημήτρη), ενώ ποιούμε την νήσσαν όταν καίγεται ο κ. Γεωργιάδης ή σύρεται στα δικαστήρια προκειμένου να φιμωθεί ο κ. Πλεύρης.

Από πότε η Αριστερά αντιμετωπίζει τη σύγκρουση των ιδεών με δικαστικές αποφάσεις;

Μήπως από τότε που η πολιτικώς ορθή Αριστερά στη Δύση (από την Ακρα Αριστερά ώς τους Σοσιαλιστές), υιοθετώντας πάσης φύσεως αμερικανιές, καταφεύγει στα δικαστήρια για να καθ-ιερώσει τις ιδέες της στην κοινωνία με αποφάσεις... πρωτοδικείων;

Ότι ο φασισμός και οι ιδέες του προτρέπουν στη βία εναντίον όποιων θέλουν κάθε φορά, είναι πασίγνωστον. Κι όταν εκδηλώνονται εγκληματικές συμπεριφορές πρέπει να αντιμετωπίζονται απ' τον νόμο. Τον έστω δυσλειτουργούντα κι επιλεκτικό νόμο. Από πότε όμως μπορεί η Αριστερά να παίρνει τον νόμο στα χέρια της, να κάνει δίκη προθέσεων και προληπτικώς να εφαρμόζει καταστολή (εμποδίζοντας συγγραφείς να μιλούν, καίγοντας βιβλιοπωλεία, δέρνοντας αντιφρονούντες); Κι από πότε πρέπει η Αριστερά να καταφεύγει στον νόμο για να λογοκρίνει δικαστικώς αυτό το οποίο η ίδια θα όφειλε να συντρίβει ιδεολογικώς;

Δημοκρατική Άμυνα για την Αριστερά απέναντι στον φασισμό είναι οι ιδέες της, οι διαδηλώσεις της, οι οργανώσεις της, η σχέση της με τον λαό και το καλό, όχι οι τραμπουκισμοί και οι δίκες, είτε τις διεξάγει ως εξουσία η ίδια (σταλινικές) είτε διαθέτει τον σταλινισμό των επιγόνων που χρειάζεται για να σέρνει στα δικαστήρια τους άλλους.

Κι εδώ είναι ίσως καλό να σημειώσουμε ένα φαινόμενο που περνάει εξόχως απαρατήρητο. Πολλοί απ' αυτούς τους λίγους (σταλινικούς, ακροαριστερούς κι άλλους) που εμφανίζονται πούροι πολέμιοι του φασισμού ή του κυρ Πλεύρη ανάγοντας το περιθώριο ως κύριον εχθρό, αφήνουν τον καπιταλισμό στην ησυχία του.

Μάλιστα υιοθετώντας πολλά από τα στοιχεία της κυρίαρχης ιδεολογίας (πολυπολιτισμός, αυτοπροσδιορισμός, μεταμοντερνισμός κι άλλα) ενσωματώνονται (ως αντιρρησίες βεβαίως-βεβαίως) στο σύστημα, βάζοντας στον στόχο τον κυρ Καρατζαφέρη που βγάζει μάτι, αλλά όχι και όσα μας βγάζουν το μάτι, με τον Σόρος, τις Μη Κυβερνητικές (χρηματοδοτούμενες απ' τις κυβερνήσεις) Οργανώσεις, νομιμοποιώντας έτσι (τον πραγματικό φασισμό του ιμπεριαλισμού και) τις προτεραιότητες του καπιταλισμού. Οι οποίες, μέσω και των (νεο)φιλελεύθερων, μπορεί να εμφανίζονται ως αντιρατσιστικές (αρκεί να χώνουν τους μετανάστες στα πολυπολιτισμικά γκέτο), αντιεθνικιστικές (αρκεί να ξεπατώνονται τα έθνη) και γενικώς αναθεωρητικές (αρκεί η «αλήθεια του άλλου» να 'ναι το ψέμα που θα μας θάψει).

Όλα αυτά κι άλλα τέτοια δεν είναι αριστερά, είναι εμπράγματο όφελος για κατ' επάγγελμα συκοφάντες, που ψωμίζονται απ' τα προβλήματα της εποχής μας...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 5.ΧΙ.2009 stathis@enet.gr