Μα πόσο δίκιο έχεις...και να'ξερες τι μου θύμισες...Οι φίλοι σίγουρα θα θυμούνται τις αξέχαστες μέρες της Άνοιξης του '09 στη Μύρινα με το αριστερό γκρουπούσκουλο της τοπικής ΕΛΜΕ Λήμνου να με λοιδορεί ως "ακροδεξιο" και "φασίστα". Τελικά αυτοί εκεί στο Σύριζα αν και "προοδευτικοί" δεν διακρίνονται για τη φαντασία τους. Ακολουθούν πάντα τις ίδιες δοκιμασμένες μεθόδους. Όπως τα πρόβατα το τσομπανόσκυλο, αυτοί τον "ινστρούκτορα" και τις κλασσικές μεθόδους του.
Από τον "Πολίτη"
‘Με αφορμή το άρθρο του κ. Πάσχου Μανδραβέλη : Και παιδιά θα σας κάνουμε; (Καθημερινή 27.1.2010)’
"Είναι γνωστό ότι, η ξύλινη γλώσσα της αριστεράς βαπτίζει «δημοκρατική» και «προοδευτική» κάθε άποψη, διαδικασία ή ενέργεια, αποκλειστικά και μόνον λόγω της προέλευσής της από τον δικό της χώρο. Ακόμη και όταν, κατά το περιεχόμενό της, μια ιδέα ή μια συμπεριφορά είναι βαθύτατα αντιδημοκρατική, ολοκληρωτική ή αντιδραστική, η υιοθέτησή της από την αριστερά την «καθαγιάζει» και την αναδεικνύει.
Κατά την αριστερά, οι ιδέες της, οι προγραμματικές διακηρύξεις της, οι συμπεριφορές της και οι δραστηριότητές της, είναι δημοκρατικές και προοδευτικές, ανεξάρτητα από την ουσία τους, απλά και μόνον επειδή είναι δικές της. Άλλωστε, η ίδια επιθυμεί να κρίνεται πάντοτε από τις προθέσεις της και όχι από τις πράξεις της, ενώ καταδικάζει συλλήβδην τις πράξεις των αντιπάλων της και αρνείται να αποδεχθεί την ειλικρίνεια των δικών τους προθέσεων.
Με αυτή την λογική και προκειμένου η «ιερότητα» του αριστερού λόγου να προσλάβει στη συνείδηση των πολιτών την επιθυμητή ηθική διάσταση, καλλιεργείται συστηματικά και επίμονα η ιδεολογική απαξίωση του αντιπάλου: Ο αντίπαλός της αριστεράς είναι εξ αντικειμένου αντιδημοκράτης, όχι γιατί διαπνέεται από αντιλήψεις που δεν είναι δημοκρατικές, αλλά απλά και μόνον, επειδή τολμά να αντιταχθεί σ’ αυτήν ή να διαφωνήσει μαζί της.
Αυτός που επιχειρεί να προβάλλει την αντίθεσή του έναντι της αριστεράς, εκ προοιμίου και ανάλογα με την περίσταση, λοιδορείται ως «φασίστας», «ακροδεξιός», «ρατσιστής» ή «αντιδραστικός», έτσι ώστε η «δαιμονοποίησή» του να λειτουργήσει αποτρεπτικά για τον οποιοδήποτε διάλογο μαζί του.
Ο αριστερός δεν συνδιαλέγεται με τον δεξιό, ακριβώς επειδή ο τελευταίος φέρει το προκατασκευασμένο, σε βάρος του, «στίγμα» του ιδεολογικού αντιπάλου της αριστεράς, γεγονός που οδηγεί στην de de facto απόρριψη των απόψεών του, χωρίς αυτές να υποβάλλονται στην βάσανο της λογικής ή στην δοκιμασία της συζήτησης.
Στην πραγματικότητα, αυτή η σκόπιμη ιδεολογική διαπόμπευση του αντιπάλου δεν είναι τίποτε άλλο παρά στυγνός ολοκληρωτισμός. Το ότι αποτελεί ακόμη και σήμερα χαρακτηριστικό γνώρισμα της αριστερής «διαλεκτικής» δεν αποτελεί έκπληξη, για εκείνους που γνωρίζουν τι σημαίνει αριστερά.
Αποτελεί όμως έκπληξη, το γεγονός ότι την αριστερή τακτική της ιδεολογικής διαπόμπευσης του αντιπάλου υιοθετούν, εσχάτως, και μάλιστα με ιδιαίτερη άνεση, ορισμένοι αυτοαποκαλούμενοι φιλελεύθεροι.Ο κ. Πάσχος Μανδραβέλης, είναι ένας εξ αυτών. Προφανώς ενοχλημένος από την έμφαση την οποία έδωσε, σε πρόσφατη ομιλία του, ο Αντώνης Σαμαράς στην προστασία του θεσμού της οικογένειας, έσπευσε, εν μέσω αμφιβόλου ευρηματικότητας εξυπναδισμών (όπως η αναφορά του στην «γενική γραμματεία τεκνοποίησης, η οποία θα είναι συμβεβλημένη με κέντρα εξωσωματικής γονιμοποίησης»…), να υποστηρίξει ότι ο κ. Σαμαράς, ίσως άθελά του (!), έσβησε την πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ συντηρητισμού και φασισμού… Συμπέρασμα (προφανές) για τον καλόπιστο αναγνώστη; Φασίστας ο Αντώνης Σαμαράς!
Δικαίωμα του κ. Μανδραβέλη να υποστηρίζει με πάθος τις απόψεις του. Δικαίωμά του, επίσης, να θεωρεί ότι το πρόβλημα της υπογεννητικότητας είναι ένα μόνιμο άγχος των συντηρητικών στη χώρα μας, αφού, κατά την (πιθανή) γνώμη των εγχώριων αυτοαποκαλούμενων «προοδευτικών», το πρόβλημα λύνεται με την άκριτη και άμετρη απόδοση ελληνικής ιθαγένειας, σε οποιοδήποτε αλλοδαπό περιπατητή της ελληνικής επικράτειας.
Δεν είναι όμως δικαίωμα του κ. Μανδραβέλη να παραγνωρίζει βασικές καταστατικές επιταγές της Ελληνικής Πολιτείας, όπως αυτή που υπαγορεύει το άρθρο 21 παρ.1 του Συντάγματος της χώρας, σύμφωνα με το οποίο, η οικογένεια, ως θεμέλιο της συντήρησης και της προαγωγής του Έθνους, καθώς και ο γάμος, η μητρότητα και η παιδική ηλικία τελούν υπό την προστασία του Κράτους.
Το καταληκτικό επιχείρημα του κ. Μανδραβέλη ότι, η οικογένεια και οι προσωπικές σχέσεις παραείναι ιερά για να υπάρχει έστω σαν σκέψη η κρατική παρέμβαση, δεν είναι τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο από ένα σκόπιμο δημαγωγικό σόφισμα, το οποίο, με βάση την προαναφερόμενη τακτική, χρησιμοποιείται για να «υπαγορευθεί» στην κοινή γνώμη το επιδιωκόμενο, σε βάρος του Αντώνη Σαμαρά, συμπέρασμα ότι, ο νέος ηγέτης της Νέας Δημοκρατίας (που, μην ξεχνάτε, έσβησε την πολύ λεπτή γραμμή μεταξύ συντηρητισμού και φασισμού…) επιθυμεί, δήθεν, τον έλεγχο της οικογενειακής και προσωπικής ζωής των πολιτών…
Πρόκειται για σαθρό επιχείρημα, που απλώς αναδεικνύει το μέγεθος του προβληματισμού και της νευρικότητας που έχει προκαλέσει στις τάξεις της ψευδοπροοδευτικής, αλλά όπως αποδεικνύεται και της «νεοπροοδευτικής» ιντελλιγκέντσιας, η πρόθεση του Αντώνη Σαμαρά να αναταράξει τα λιμνάζοντα ύδατα της ιδεολογικής απραξίας της κεντροδεξιάς παράταξης.
Η ιερότητα της οικογένειας, την οποία, επί τέλους, αναγνωρίζει ο κ. Μανδραβέλης, επιβάλλει την υπέρ αυτής κρατική μέριμνα και, βεβαίως, ανταποκρίνεται στην σημασία του θεσμού, που αποτελεί, εδώ και αιώνες, τον πυρήνα της κοινωνικής οργάνωσης.
Το απαραβίαστο των προσωπικών σχέσεων δεν αναιρεί τον κοινωνικό χαρακτήρα του θεσμού και, φυσικά, δεν δικαιολογεί το άγχος του κ. Μανδραβέλη για δήθεν έλεγχο της προσωπικής ζωής των πολιτών!
Σε κάθε περίπτωση, ο φασισμός που ανησυχεί τον κ. Μανδραβέλη κρύβεται περισσότερο πίσω από τον δογματισμό που αποπνέει η αδικαιολόγητη και αβάσιμη πολεμική του και, φυσικά, ουδεμία σχέση έχει με το αναφαίρετο δικαίωμα μιας μεγάλης μερίδας των ελλήνων πολιτών να έχουν και να υποστηρίζουν διαφορετικές απόψεις από τον εκ πεποιθήσεως επικριτή τους…"
Διονύσης Κ. Καραχάλιος
Δικηγόρος
Γραμματέας Σχέσεων Κοινωνίας – Κόμματος της Νέας Δημοκρατίας
Πολύ καλό κείμενο!
ΑπάντησηΔιαγραφήΔυστυχώς, η κατάσταση έχει έτσι ακριβώς όπως περιγράφεται.
Φυσικά, το πρόβλημα σχετίζεται με την ανοχή που η Ελληνική κοινωνία επιδεικνύει απέναντι σε τέτοιες πρακτικές ( εδώ και πάνω από 30 χρόνια).
Αυτή η έλλειψη δημοκρατικού ήθους ( διότι περί αυτού πρόκειται), αλλά και η ανικανότητα ανοχής κάθε διαφορετικής άποψης ( διαφορετικής από την δική τους εννοώ), προσωπικά με ξενίζει από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου.
Αναρωτιέμαι πως έπεσε τόσο χαμηλά αυτός ο τόπος ( που στο κάτω-κάτω, λέμε ότι γέννησε την δημοκρατία).
Αν δεν είχε το όνομα του συγγραφέα από κάτω θα νόμιζα ότι το έγραψε ο καλός μου φίλος ΠΚ. Ειδικά το "Ο αντίπαλός της αριστεράς είναι ΕΞ ΑΝΤΙΚΕΙΜΕΝΟΥ αντιδημοκράτης" είναι τόσο ίδιο με τα λόγια του...
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, ρε ΠΚ πόσο μου λείπουν εκείνες οι ατελείωτες ώρες συζητήσεων στο Μούδρο...
Φύγαμε και το γκρουπούσκουλο της ΕΛΜΕ Λήμνου αλωνίζει στο νησί. Τώρα βέβαια τα πράγματα είναι ήσυχα γιατί παίρνουν το "ρεπό" τους για να ξεχαστούν οι περυσινές αποκαλύψεις και του χρόνου που θα έχει ξανά εκλογή αντιπροσώπων στο συνέδριο της ΟΛΜΕ θα ξαναφορέσουν το μανδύα του "ανεξάρτητου" για να υφαρπάξουν εκ νέου τις ψήφους των ανυποψίαστων θυμάτων-συναδέλφων.
Πόσο αξιολύπητο είναι αυτό (κι αυτοί περισσότερο, βέβαια). Στήνουν ολόκληρη φάμπρικα, συκοφαντούν, ξεφτιλίζονται για μια ψοφο-έδρα σε μια από τις εκατοντάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις. Σιγά τα ωά! Επαναστάτες του απευθυσμένου, τραγικά ανθρωπάκια του 2,κάτι%, βαθιά συμπλεγματικοί, με μεγάλο μίσος για την κοινωνία και "άσχημοι". Άσχημοι μέσα τους χωρίς ιδανικά, αρχές και τέλος.Πραγματικοί φασίστες, όχι σαν αυτούς που συκοφαντούν...Να είστε καλά ΠΚ, ΜΜ, ΓΑ, ΓΜ. Τον "κρυφό" πράκτορα ΘΒ δεν τον αναφέρω γιατί είναι ακόμη στο νησί!
Η μεγάλη αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θα ξεχάσω τις συζητήσεις που καταφέραμε να κάνουμε πέρυσι. Το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό που δεν θα ξεχάσω, είναι ότι μπορέσαμε να διατηρήσουμε ένα εξαιρετικό επίπεδο επιχειρηματολογίας - πολύ καλό δείγμα αναλυτικής πολιτικής σκέψης. Βλέπεις αυτό είναι εξαιρετικά δύσκολο να επιτευχθεί, ακόμα και αν κάνεις παρέα με εκπαιδευτικούς ( που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν τον κόσμο των αξιών και των αρχών - τον κόσμο του πνεύματος τέλος πάντων).
ΑπάντησηΔιαγραφήΈτσι, αποτελεί τύχη για μας το ότι μπορέσαμε και το βρήκαμε.
Η αλήθεια είναι ότι σε ένα τόσο μικρό ( πληθυσμιακά) μέρος όπως η Λήμνος, κάποιοι νομίζουν ότι θα περάσουν την δεύτερη φοιτητική ζωή. Έτσι, το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι να κολλήσουν σε κάποια παρέα και "να περάσουν καλά".
Προσωπικά λυπάμαι αυτού του είδους τους ανθρώπους, μια και είναι σε όλοι τους τη ζωή ετερόφωτοι. Το μόνο για το οποίο ενδιαφέρονται, είναι η αποδοχή μιας ΟΠΟΙΑΣΔΗΠΟΤΕ παρέας.
Αυτού του είδους οι χαρακτήρες, συναποτελούν τον πυρήνα τέτοιων εγχειρημάτων σε κάθε εποχή και κατάσταση. Τους λυπάμαι, γιατί σε όλη τους τη ζωή είναι και θα είναι υποχείρια της εκάστοτε παρέας. Το αντάλλαγμα που ζητούν, είναι η τυπική αποδοχή της "παρέας". Το τίμημα που πληρώνουν: Η ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΤΟΥΣ.
Φυσιολογικά, κάθε ενήλικο άτομο θα πρέπει να έχει αναπτύξει μηχανισμούς που θα του επιτρέπουν να ζει ισορροπημένα ακόμα και αν δεν ανήκει στην "μεγάλη" παρέα. Δυστυχώς, κάποιοι δεν έχουν αναπτύξει τέτοιους μηχανισμούς. Κρίμα.
Φυσικά, υπάρχουν και οι ενορχηστρωτές. Αυτοί, αντλούν τα όποια οφέλη μπορούν να προκύψουν από όλα αυτά. Περιττό να πω, ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν εκπροσωπούν αρχές και πνευματικές αξίες. Εκπροσωπούν τον εαυτό τους, και τα συμφεροντάκια τους ( αρχικά μικρά, μετά μεγαλύτερα).
Οι πραγματικοί ιδεολόγοι συνδικαλιστές ( που υπηρετούν μόνο τον κλάδο έξω από παρεϊστικα κολπάκια), είναι ελάχιστοι.
Μετά, δεν είναι απορίας άξιον που ο κλάδος είναι ανύπαρκτος συνδικαλιστικά.
Δεν είναι απορίας άξιον το ότι ενώ δεχόμαστε γενικευμένη επίθεση, το συνδικαλιστικό μας όργανο κάνει 3 μήνες να ξυπνήσει στοιχειωδώς!
Τελικά, παρ' ότι όλη αυτή η συνδικαλιστική απραξία είναι αποτέλεσμα αυτών των πρακτικών ( σε μεγαλύτερα μέρη είναι χειρότερα πολλές φορές), κατά τη γνώμη μου έχει αξία η προσπάθεια έστω και αν αυτή συνοδευτεί από επιθέσεις του τύπου "είσαι φασίστας" ( στο κάτω- κάτω, αυτές οι αντιδράσεις είναι συνήθεις πρακτικές του παρελθόντος. Ακριβώς επειδή έχουν πολυχρησιμοποιηθεί κατά το παρελθόν, φθείρονται ολοένα και περισσότερο όσο συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται).
Προσωπικά, παρακολουθώ τον χώρο της Αριστεράς ( εννοώ και την κοινοβουλευτική αλλά και αρκετά άλλα γκρουπούσκουλα) εδώ και πολλά χρόνια ( άλλοτε από κοντά, και άλλοτε από μακριά). Γνωρίζω πολύ καλά τις πρακτικές που χρησιμοποιούνται.
Το τραγικό δεν είναι οι πρακτικές ( που είναι καταδικαστέες) όμως!
Είναι το γεγονός ότι πίσω από την άθλια και ανούσια συνθηματολογία, δεν κρύβεται τίποτα. Ποτέ και πουθενά δεν είναι δυνατόν να παραχθεί προβληματισμός, σκέψη και συμπέρασμα!
Όλα ξεκινούν ως γκρίνια, και τελειώνουν ως συνθηματολογία.
Δηλαδή, μιλάμε για ΧΑΜΕΝΟ ΧΡΟΝΟ ( μια και ποτέ δεν βγαίνει κάποιο συμπέρασμα συμβατό με την κοινή λογική - Η ΕΞΑΓΩΓΗ ΛΟΓΙΚΟΥ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΟΣ ΠΟΥ ΟΔΗΓΕΙ ΚΑΠΟΥ, ΘΕΩΡΕΙΤΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΗ ΕΞΕΛΙΞΗ Η ΟΠΟΙΑ ΠΡΠΕΙ ΝΑ ΑΠΟΤΡΕΠΕΤΑΙ!).
Ένα μόνο έχω να πω: ΚΡΙΜΑ-ΚΡΙΜΑ-ΚΡΙΜΑ, γιατί ή "αναναεωτική αριστερά" ( με την ιστορική σημασία του όρου), έχει αξιολογότατους ανθρώπους που και αξίες φέρουν, και πνευματικοί άνθρωποι είναι. Ποτέ όμως, δεν ακούστηκε η φωνή τους!
Λες και όλοι είναι συνεννοημένοι εκεί μέσα, ότι θα αναδεικνύουν μόνο μέτριους προς τα κάτω ανθρώπους, "θάβοντας" οτιδήποτε αξιόλογο θα μπορούσαν να αναδείξουν.
Αυτή η τραγική "παράδοση" που έχει διαμορφωθεί εντός αριστεράς, αποτελεί και την ασφαλέστερη εξήγηση για το διαχρονικό της χάλι!
Π.Κ.