Το τέλος της φαυλότητας δεν προδικάζει τον ερχομό της σύνεσης

Επιθυμώ να μιλάω σταράτα και να μην εξωραΐζω το παραμικρό. Μια θεωρία οφείλει να είναι ανελέητη και στρέφεται κατά του δημιουργού της αν εκείνος δεν αντιμετωπίζει και τον ίδιο τον εαυτό του με ωμότητα.

Ερνέστο Σάμπατο

Ακούω πολύ συχνά ότι η σημερινή κρίση σηματοδοτεί το τέλος της «Μεταπολίτευσης».
Διαφωνώ! Η σημερινή κρίση δύναται να σημάνει το τέλος του «Μετεμφυλιακού κράτους».
Όταν τέλειωσε η καταστροφική και αιματοβαμμένη δεκαετία του ΄40, η νικήτρια του εμφυλίου δεξιά παράταξη ανέλαβε να οργανώσει από την αρχή ένα κατεστραμμένο κράτος, το έκανε φυσικά με τους δικούς της ανθρώπους και τα «δικά της παιδιά», και ταυτόχρονα περιθωριοποίησε τους μισούς Έλληνες που δεν είχαν την εμπιστοσύνη της...
Εκεί ακριβώς ήταν που στήθηκε αυτό το στρεβλό κρατικό σύστημα που πλέον χρεοκοπημένο, μεταφορικά και κυριολεκτικά, τρίζει και καταρρέει στις μέρες μας.
Εκεί ακριβώς είναι που καλλιεργήθηκε η νοοτροπία ότι το κράτος είναι λάφυρο του εκάστοτε κυβερνόντος κόμματος. Εκεί είναι που γεννήθηκαν ως σύνοδα χαρακτηριστικά, η αναξιοκρατία, η αναποτελεσματικότητα, η διαφθορά εδώ, η διαπλοκή των θεσμών εδώ, ο υδροκεφαλισμός, ο αναχρονισμός.
Με τα παραπάνω πορεύτηκαν όλες οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις, ακόμα και αυτές του ΠΑΣΟΚ, με το «λάφυρο» να αλλάζει χέρια το 1981, δίνοντας πρόσβαση στο κράτος και τον δημόσιο τομέα στους μέχρι τότε αποκλεισμένους μισούς Έλληνες. Η νοοτροπία όμως δεν άλλαξε.
Το ερώτημα που προκύπτει κατά τη γνώμη μου είναι αν η ελληνική κοινωνία είναι σε θέση να μετατρέψει μια καταστροφή σε ευκαιρία να απαλλαγεί από τις στρεβλώσεις της πρόσφατης ιστορίας της. Διότι αν δεν το κάνει και τώρα δεν θα το κάνει ποτέ!
Τίποτα δεν θα μας βγάλει από τον βάλτο παρά μόνο ένα συλλογικό όραμα και συλλογικό όραμα δεν οικοδομείται χωρίς συναίνεση και συμμετοχή, που με τη σειρά τους για να υπάρξουν απαιτείται τίμιο παιχνίδι σε όλα τα επίπεδα.
Φυσικά και πρέπει να συρρικνωθεί ο δημόσιος τομέας αλλά πάνω απ' όλα πρέπει να αλλάξει προς το καλύτερο!
Ναι, να μεταρρυθμίσουμε για ακόμα μια φορά την παιδεία, αλλά θα φύγουμε κάποτε από το σχολείο βάσανο των φροντιστηρίων και της παραπαιδείας για να φθάσουμε σ' ένα σχολείο δημιουργικό και αποδοτικό;
Ναι, να διασώσουμε την βιωσιμότητα του ασφαλιστικού, θα σταματήσουμε όμως να τρώμε τα αποθεματικά των ταμείων; όπως κάνουν όλες ανεξαιρέτως οι κυβερνήσεις εδώ και εξήντα χρόνια τώρα;
Ναι, να διαφυλάξουμε την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης, όπως και να πατάξουμε την πολυνομία, αυτό όμως θα προσδώσει αυτοσεβασμό και συνείδηση δικαίου στο σώμα;
Πού ακούστηκε να νομοθετούν οι βουλευτές αυξήσεις στους μισθούς τους και να τρίβουν τα χέρια τους οι δικαστικοί γιατί και η δική τους μισθολογική εξέλιξη είναι άμεσα συνδεδεμένη με των παραπάνω; Τα διαδοχικά σκάνδαλα της τελευταίας δεκαετίας έδειξαν πέραν πάσης αμφιβολίας πλέον ότι η Δικαιοσύνη υπηρετεί την ατιμωρησία και όχι την δικαιοσύνη.
Τέλος ναι, είναι αλήθεια ότι το αστικό κράτος ως πολιτικό σύστημα και ο καπιταλισμός ως οικονομικό σύστημα έχουν επικρατήσει σε παγκόσμιο επίπεδο. Όμως αστικό κράτος και καπιταλισμό έχει η Ρουάντα, αστικό κράτος και καπιταλισμό έχει και η Δανία, εμείς τι διαλέγουμε;

Από το Democracy Reloaded