ΚΩΣΤΑΣ ΜΠΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ : To πορτραίτο του καθεστώτος πολιτικού συστήματος

Του Όθωνα Ιακωβίδη

Το θαύμα αυτό της Ελληνικής φύσης, να προικίζει τα τέκνα των Ελλήνων πολιτικών, με την απαιτούμενη πολιτική οξυδέρκεια, ώστε να μη δημιουργείται κενό στην ηγετική συνέχεια του τόπου, και να μένει ο Λαός ακέφαλος από ικανή ηγεσία, μετά την απόσυρση των γονιών τους από την πολιτική, έκανε και πάλι την πανηγυρική του εμφάνιση, την ημέρα της Μεγαλόχαρης, στον ιερό Ναό της Παναγίας της Προυσιώτισσας, στο Καρπενήσι.
Ο Κώστας Μπακογιάννης,  γιός του Παύλου Μπακογιάννη και της Ντόρας, μετά και την επιτυχή θητεία του (επ’ αμοιβή, υποθέτω) στο γραφείο .... της μαμάς του, στο Υπουργείο Εξωτερικών, όπου χειρίσθηκε υποθέσεις αναλόγου αρμοδιότητας και σημασίας, αποκάλυψε την Θεία επιφοίτηση  των πολιτικών αρετών στο πρόσωπό του και (για την τήρηση των δημοκρατικών διαδικασιών) έθεσε εαυτόν στην κρίση των θνητών του τόπου καταγωγής του μπαμπά του.
Με τον τόπο αυτό, έχει στενές επαφές επισκέπτου, οπότε «έχει ζήσει στο πετσί του» όλα τα προβλήματα της καθημερινότητας των κατοίκων του, γι αυτό και είναι ο καταλληλότερος να τα λύσει.

Με το συγκεκριμένο παλικάρι, δεν έχω τίποτε και του εύχομαι να είναι πάντα υγιής και «με σώας τας φρένας».
Με το σύστημα, όμως, που επέλεξε να υπηρετήσει, και ήδη μπήκε με το δεξί πόδι, πολλοί από εμάς τους πολίτες, είμαστε θανάσιμος αντίπαλος, καθώς είμαστε φανατικοί οπαδοί της Δημοκρατίας και αυτό που αυτός επιδιώκει να διαιωνίσει, (μία πολιτική ολιγαρχία), βρίσκεται στον αντίποδα της Δημοκρατίας.
Να, λοιπόν, που το παράσιτο της οικογενειοκρατίας ανθεί και είναι γόνιμο, ακόμη και σε εντελώς άγονο οικονομικό περιβάλλον, όπως αυτό που μαραζώνει, αυτόν τον καιρό, τον τόπο, εξ αιτίας της άνθησης αυτού του παράσιτου !!

Ο Κώστας Μπακογιάννης και η κάθοδός του στην πολιτική, δεν θα πείραζε κανέναν, αν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό. Όταν όμως είναι ο 92^ος (εννενηκοστός δεύτερος) γόνος πολιτικού που κατέχει ή διεκδικεί σήμερα, ηγετική θέση στο πολιτικό σύστημα της χώρας, (έχουμε ήδη 68 βουλευτές εκ των 300 !!!), δύο τινα μπορεί να συμβαίνουν.

• Ή υπάρχει μία ανεξήγητη Θεϊκή δύναμη (σε καμία άλλη φυλή της Υδρογείου δεν παρατηρείται το φαινόμενο αυτό) που διαμορφώνει το DΝΑ των  γόνων των Ελλήνων πολιτικών,
• Ή το εδώ καθεστώς πολιτικό σύστημα, μπάζει νερά και μάλιστα τόσο πολλά, που έχει μπατάρει εντελώς.

Εγώ πιστεύω ότι συμβαίνει το πρώτο, γιατί πιστεύω στην κληρονομικότητα και γιατί είμαστε «έθνος ανάδελφον». Το, «έλέω Θεού», κληρονομικό δικαίωμα του «άρχειν», μπορεί ο λαός να το στέρησε από τους Γλύξμπουργκ, αλλά ο καλός Θεός το επανέφερε, προς δόξαν της Ελλάδος, στους πολιτικούς ηγέτες μας.
Γι αυτό τον λόγο δεν πιστεύω κι αυτούς που λένε ότι η κομματική προπαγάνδα και τα όργανά της (τα ΜΜΕ),  εκλέγουν τους εκλεκτούς τους πριν τις εκλογές και ο λαός, με την εκλογική διαδικασία, οδηγημένος από τους νόμους της προπαγάνδας και της διαφήμισης, απλώς επικυρώνει την εκλογή τους αυτή.
Δηλαδή, τι θέλουν να πούν ;;;  Ότι  μεταξύ μίας σοκολάτας ΠΑΥΛΙΔΗ - ΖΕΤ (που πρωτοεμφανίζεται στο ράφι του Σούπερ Μάρκετ) και μίας σοκολάτας  ΓΑΡΟΥΦΑΛΙΔΗ, εγώ θα προτιμήσω την ΠΑΥΛΙΔΗ – ΖΕΤ ;;
Έ, όχι, κύριοι. Εγώ θα  πάρω από το ράφι την ΓΑΡΟΥΦΑΛΙΔΗ.
(Ρε παιδιά, μήπως λέω βλακείες ;;;)
Τέλος πάντων. Ας τ’αφήσουμε αυτά. Δεν τα καταλαβαίνω.
Εκείνο όμως που καταλαβαίνω, είναι το ότι η Δημοκρατία μας, εξ αιτίας και δια της μεθόδου της στάγδην διαστρέβλωσης των δημοκρατικών λειτουργιών, έχει διολισθήσει προς μία οικογενειοκρατούμενη ολιγαρχία (πολιτική και οικονομική), η οποία μας έχει οδηγήσει στην απώλεια του πλέον ζωτικού εθνικού χώρου, αυτού της εθνικής μας Οικονομίας.

Και, για να εξηγούμαστε:
Ο άνανδρα δολοφονημένος βουλευτής Παύλος Μπακογιάννης, πατέρας του Κώστα Μπακογιάννη, μπορεί να έκανε και για Πρωθυπουργός της Ελλάδας. Ήταν ένας πραγματικός αγωνιστής, με ευρύτητα πνεύματος και δράση σε πραγματικά δύσκολες συνθήκες.
Αυτό, σε μία (πραγματικά και όχι κατ’ επίφαση) ευνομούμενη Δημοκρατία, δεν σημαίνει ότι η γυναίκα του, ο γιός του, ή οποιοσδήποτε από το σόϊ του αποκτά το δικαίωμα να κυβερνήσει Έλληνες, λίγους ή πολλούς.
Τα άλλα, τα περί δημοκρατικής διαδικασίας και δημοκρατικής εκλογής, αυτοί που τα λένε, να τα πουν σ’ αυτούς που, ακόμα, μπορούν να τα καταπιούν, όσο χοντρά και να είναι.

Από τον Ακτιβιστή