Πρώτα ο μαθητής (?)

Ο καλός ο Δάσκαλος θέλει μπροστά του μαθητές, μια κιμωλία στο χέρι, έναν πίνακα και... την ψυχή του.

 Χωρίς καλούς δασκάλους, όσους διαδραστικούς πίνακες και να έχεις, τα παιδιά μας στο σχολείο θα βαριούνται.

Το σχολείο είναι ουσία. Καλά είναι τα εργαλεία, αλλά θέλει και φώτιση. Το σχολείο είναι ζωή, είναι κοινωνία, είναι και Χαρά.

---

Άκουσα τα νέα μέτρα για την Παιδεία, που εξαγγέλθηκαν από την υπουργό και τον πρωθυπουργό στους Δελφούς!

Με σύνθημα «πρώτα ο μαθητής», καθόρισαν το πλαίσιο της νέας Παιδείας και της δια βίου μάθησης:

• Υπολογιστές στα παιδιά
  Διαδραστικός πίνακας
  Επιμόρφωση των εκπαιδευτικών
  Απολυτήριο λυκείου ανεξαρτητοποιημένο από τις εισαγωγικές
  Εισαγωγικές στα ΑΕΙ με διαγωνισμό τεσσάρων μαθημάτων
  Εισαγωγή στο Ανώτατο Ίδρυμα και όχι σε Τμήμα
  Προπαρασκευαστικό έτος στα ΑΕΙ
  Επιλογή τμήματος εντός της σχολής
  Ευκολία στην πρόσβαση στο Πανεπιστήμιο, δυσκολία στην εξέλιξη στα έτη
  Δυνατότητα δια βίου μάθησης

Μάλιστα.

Πολύ ωραία αυτά τα μέτρα. 
Άριστα εργαλεία για προκοπή. 

Αλλά το «πρώτα ο μαθητής» που είναι; 

Δηλαδή, δώσαμε ένα pc στον μαθητή και ένα διαδραστικό πίνακα στον δάσκαλο και καθαρίσαμε;

Τι αλλάζει στην ουσία στο σχολείο; Απλουστεύοντας την διαδικασία εισαγωγής στα πανεπιστήμια, αφαιρείται το άγχος παιδιών και γονέων για την εισαγωγή τους, άρα ενδέχεται να μειωθούν τα φροντιστήρια.  
Μήπως όμως τα φροντιστήρια αυξηθούν στον πανεπιστήμιο; Μήπως από το προπαρασκευαστικό πρώτο έτος για να διαλέξω καλή σχολή θα τρέχω στα φροντιστήρια για να μαζέψω βαθμούς;

Μήπως επειδή θα δυσκολέψουν τα μαθήματα και θα «κόβονται» οι φοιτητές θα έχουμε πανεπιστημιακά φροντιστήρια, ακόμη πιο ακριβά; 

Μήπως ο φόβος του μη «αιωνόβιου» φοιτητή δημιουργήσει μια νέα ασύλληπτη παραπαιδεία σε άλλο επίπεδο;

Θα μου πείτε, ναι εντάξει με τα πανεπιστήμια, ίσως να είναι και έτσι, αλλά στο γυμνάσιο, στο λύκειο, τα πράγματα θα αλλάξουν. 

Ο μαθητής θα είναι πιο χαλαρός, δεν θα έχει το άγχος των εξετάσεων, δεν θα πηγαίνει στο φροντιστήριο και θα επικεντρωθεί στο σχολείο του.

Ίσως ο μαθητής, με τα νέα μέτρα να επικεντρωθεί στο σχολείο, αλλά γιατί να το κάνει αυτό; 

Για ποιο λόγο ο μαθητής να ασχοληθεί με το σχολείο του; 

Επειδή θα έχει ένα notebook μαζί του; 

Μα σε όλα τα παιδιά κουτσά στραβά ένα πισάκι τους το παίρνουν οι γονείς τους. 

Μήπως επειδή θα έχει διαδραστικό πίνακα; Ναι δεν λέω, θα πάει να τον δει τον πίνακα αυτόν, αλλά νομίζω ότι μια μέρα του φτάνει για να χάσει το ενδιαφέρον του για τον χρωματιστό πίνακα.

Το παιδί στο σχολείο βα-ριέ-ται.

Βαριέται επειδή δεν έχει τίποτε το ενδιαφέρον να παρακολουθήσει. Το σχολείο το κάνει ενδιαφέρον ο δάσκαλος και αφού είναι «πρώτα ο μαθητής» τότε πρέπει να κεντρίσουμε το ενδιαφέρον του μαθητή και αυτό δεν θα γίνει με ένα interactive πίνακα. 

Ο Άνθρωπος θα κερδίσει το ενδιαφέρον του παιδιού. 

Ο Δάσκαλος.

Αλλά τι γίνεται με τον δάσκαλο; Ότι γίνεται και με τους άλλους δημόσιους υπάλληλους. Πάει στη δουλειά του, τελειώνει τις ώρες και πάει σπίτι του να ξεκουραστεί ή στο φροντιστήριο να δουλέψει.

Δασκάλους πρέπει να φτιάξουμε υπουργέ μου και πρωθυπουργέ μου και δασκάλους θα φτιάξουμε στα πανεπιστήμια.  

Αλλά δεν άκουσα κανένα ουσιαστικό μέτρο για τα πανεπιστήμια. Μάλιστα, θα γίνει δυσκολότερη η προβίβαση από έτος σε έτος, αλλά αυτό ήταν το πρόβλημα; Πόσοι είναι επιτέλους οι αιώνιοι; 

Άντε και να κόψουμε τους αιώνιους φοιτητές, αλλά με τους καθηγητές των αυριανών καθηγητών τι θα γίνει;

Αυτά που έχω ακούσει είναι:

Ότι οι καθηγητές είναι σύμβουλοι επιχειρήσεων. 

Ότι οι φοιτητές άμα θέλουν να δουν τον καθηγητή τους θα πάνε στα ιδιωτικά τους γραφεία. 

Ότι βάζουν φοιτητές και τους γραφούν τα συγγράμματα και μετά τα εκδίδουν παίρνοντας επιχορηγήσεις και μετά τα πουλάνε στους φοιτητές τους.

Ότι σπάνια ένας καθηγητής κάνει μάθημα, όλο οι βοηθοί τους διδάσκουν.

Ότι φτιάχνουν εταιρείες υπό την αιγίδα της σχολής τους, αναλαμβάνουν διάφορα έργα, κανονικά από διαγωνισμούς, αναθέσεις ή προγράμματα και τα φράγκα δεν πάνε στην σχολή.

Ότι κάνουν έρευνες ή μελέτες για λογαριασμό εταιρειών και τα προϊόντα της δουλειάς των φοιτητών καταλήγουν αντικείμενα αδρής αμοιβής των καθηγητών.

Ότι κατοχυρώνουν ευρεσιτεχνίες και πωλούν τα δικαιώματα σε υπερεθνικά μαγαζιά και τα πνευματικά δικαιώματα της σχολής καταλήγουν στην τσέπη τους.

Ότι οι θέσεις, οι έδρες, προκηρύσσονται ανάλογα με τα προσόντα του «ημέτερου» υποψηφίου.

Ότι ο λέκτορας δεν ξέρει τι προκοπή και προοπτική θα έχει στη ζωή του. 

Ότι ο φοιτητής που κάνει το διδακτορικό του είναι όμηρος του κάθε καθηγητή, έρμαιο στα γούστα του.

Τι έγιναν αυτοί με τις καταχρήσεις στο Πάντειο; 

Έξω είναι, μια χαρά καμαρώνουν. Μπήκε ποτέ κανένα ΣΔΟΕ σε καμιά σχολή; Ελέγχθηκαν ποτέ τα Ανεξάρτητα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα;

Έεε, αυτοί οι καθηγητές, δεν το κόβω να φτιάξουν καλούς δασκάλους για τα παιδιά μας. 

Και χωρίς καλούς δασκάλους, όσους διαδραστικούς πίνακες και να έχεις, τα παιδιά μας, στο σχολείο θα βα-ριού-νται.

Το σχολείο είναι ουσία. Καλά είναι τα εργαλεία, αλλά θέλει και φώτιση. Το σχολείο είναι ζωή, είναι κοινωνία, είναι και Χαρά. 

Όχι μιζέρια όπως το καταντήσαμε.

Λίγοι δάσκαλοι σήμερα υπουργέ μου και πρωθυπουργέ μου μπορούν να πουν δυο φωτισμένα λόγια στα παιδιά μας κι αυτοί οι λίγοι θα τα πουν είτε έχουν διαδραστικό, είτε έχουν μαύρο πίνακα.

Και, άμα λένε οι δάσκαλοι λόγια φωτισμένα, τα παιδιά δεν ξεκολλάνε από το σχολείο.

Από το μοσχοβολιστό Χαμομηλάκι