Γράμμα από έναν Συναισθηματικό και Οικονομικό μετανάστη

Γειά σας

Μόλις είδα στο "ξυπνήστε" http://ksipnistere.blogspot.com/2010/10/blog-post_6449.html
ότι υπάρχουν οι Δάσκαλοι της Λήμνου και ομολογώ πως αισθάνθηκα κάπως.
Είναι ότι δεν πάω συχνά στο νησί και η έλλειψη , η όποια έλλειψη, ενεργεί πολλαπλώς και στην δική μου υπόσταση.
Το επόμενο που μου έκανε εντύπωση ήταν το   "teachers". Δάσκαλοι ή Εκπαιδευτικοί όπως είδα οτι προτιμάτε. Και αυτό μου έκανε εντύπωση.
Ξέρετε , όταν πήγαινα στο δημοτικό , εκεί στο νησί που εσείς διδάσκετε ή διδάσκατε, αυτό που μου έλλειπε ήταν η γνώση του υπόλοιπου κόσμου,
και γι αυτό όποτε κατεβαίναμε στο Κάστρο, η πρώτη μας δουλειά ήταν να επισκεφτούμε το βιβλιοπωλείο και ταυτόχρονα εφημεριδοπωλείο.
Μαζί λοιπόν με τα Μπλέκ το Κράνος και το Ταρατατά, παίρναμε και εφημερίδα.
Για τις άλλες μέρες, θυμάμαι τον εαυτό μου, όταν με έστελναν να φωνάξω το παππού ή τον πατέρα μου από το καφενείο για να φάμε,
πρώτα πήγαινα στο τραπέζι που άφηναν τις εφημερίδες και μετά από ένα  γρήγορο αλλά όχι βιαστικό ξεφύλλισμα, ανακοίνωνα τον λόγο της ύπαρξής μου.
Προσπαθούσαμε, κι εγώ και άλλοι που ξέρω,  την έλλειψη της επικοινωνίας να την καλύψουμε έτσι όπως σας περιέγραψα. Ναί , σαφώς και το Κράνος ήταν μέρος της επικοινωνίας με τον "έξω" κόσμο.
Λήμνος , μέχρι κάποιο καλοκαίρι στα μέσα του ΄70.
Τι μας έδινε ο τόπος; Ποιό το αντισταθμιστικό όφελος;  Η Ασφάλεια που νιώθαμε σε όποιο σημείο του νησιού και αν ήμασταν.
Οι γονείς μας δεν ανησυχούσαν. Ακόμη και όταν χανόμασταν με τις ώρες μέσα στην θάλασσα.

Έκτοτε έχουν αλλάξει τα πράγματα.
Τα σπίτια  δεν έχουν πια το κλειδί στην πόρτα. Δεν θα μακρηγορήσω σε αυτό , μιας και πιστεύω πως από μόνο του δηλώνει την αλλαγή της ζωής και του πολιτισμού ενός τόπου
Διότι για μένα  το κλειδί έξω από την πόρτα είναι πολιτισμικό φαινόμενο.

Σήμερα
η ζωή μου , όπως και αυτή του γιου μου, διαδραματίζεται κάπου στο κέντρο της Ελλάδας , βάσει συνοριακών συντεταγμένων, συμπεριλαμβανομένων και των νησιών της.
Οι πληροφορίες που έχω, είτε εκουσίως είτε ακουσίως, είναι απερίγραπτα πολλές. Σαν βαρυστομαχιά μετά από λουκούλλειο δείπνο.
Έχω πήξει από την κάθε είδους πληροφόρηση, είτε προσωπική είτε επαγγελματική.
Το αποτέλεσμα είναι όχι μόνο να μην υπάρχει κλειδί έξω από την πόρτα, αλλά να τραβάω και τις παντόφλες μέσα , για να μην ξέρει κανείς ούτε καν το νούμερο των παπουτσιών μου.
Σαφώς και δεν παίζει κανένα site "κοινωνικής δικτύωσης", καμία απολύτως πιστωτική, καμία σχεδόν επαφή με  κανέναν, πέραν των εξονυχιστικώς ελεγμένων και επιλεγμένων φίλων.
Σήμερα, αυτό που έχω πεθυμήσει, αυτό που πραγματικά μου λείπει, είναι η ασφάλεια της Λήμνου. Ακόμη και η σημερινή.
Αυτή η ασφάλεια που σου επιτρέπει να μην κουμπώνεσαι μπροστά στους ανθρώπους.
Αυτή που κάνει πιο χαλαρή την σχέση και των ανθρώπων και του ανθρώπου με το περιβάλλον. Αυτή που υπάρχει σήμερα στην Λήμνο.
Γιατί παρ όλο που το κλειδί δεν υπάρχει στην πόρτα εντούτοις είναι ανυπολόγιστη η διαφορά της ομαλότητας της ροής του χρόνου, μεταξύ του εδώ μου και της Λήμνου.

Κουράστηκα να γράφω. Περισσότερο με αποσυντονίζουν  τα συναισθήματα και οι εικόνες που ανασύρονται από την μνήμη, για να σας πω την αλήθεια, και παρατηρώ ότι κάνω νοητικά και συναισθηματικά άλματα.

Αλλά πρέπει να σας πω και έναν από τους λόγους που σας γράφω.
Ξέρετε , πάντα οι Δάσκαλοι ,πέρα από την εύνοια που έχουν σε μέρη όπως η Λήμνος ακόμη και σήμερα, τυγχάνουν και μιας άλλης ιδιότητος, αυτής του "Δασκάλου".
Του Γνωριζοντος. Αυτός που θα δείξει στα παιδιά τους πράγματα που οι ίδιοι δεν μπορούν.
Ξέρετε αγαπητοί μου τι είναι αυτό που ποτέ κανένας δάσκαλος δεν μου εδίδαξε;
Το πως να μάθω να αγαπάω  και να εκτιμάω τον τόπο μου!!!
Να μην παρασύρομαι από τις εικόνες της Ιδιωτικής τηλεόρασης (πχ τα σήριαλ και τα ριαλιτυ) και να μου μάθει να εντοπίζω αλλά και να έχω το σθένος να ακολουθώ τις
 Αξίες της Ζωής.
Να μαθαίνω  και να υποστηρίζω τον τόπο μου να πάει μπροστά, και όχι εγώ να φύγω μακριά του.
Το όνειρο της ζωής μπορεί να εκπληρωθεί στην Λήμνο. Φτάνει να μπορεί ο καθένας να έχει τον "ονειροκρίτη" του.
Και σεις οι Δάσκαλοι μπορείτε να διαδραματίσετε τον ρόλο αυτό.
Δεν έχει νόημα να τα πιέζετε να μάθουν τα μαθήματα. Το πολύ πολύ να παράξετε σαλταρισμένους πτηχιούχους ή πτυχιούχους ή ψυχι(α)ούχους.
Αλλά τέλος πάντων , αυτό είναι το παιχνίδι. Όλοι αυτό παίζουμε, πανελλαδικά και παγκόσμια.

Πιθανά οι 8 στους 10 μαθητές σας να ονειρεύονται οτι η πραγματική ζωή είναι πέρα από τα χωρικά ύδατα της Λήμνου.
Πιθανά να μπορέσετε να τους περιγράψετε τις διαφορές της πραγματικής εικόνας της χώρας των πόλεων.
Πιθανά να μπορέσετε να ξεδιαλύνετε το γκρίζο της δυσκολίας του τόπου τους, ώστε να μπορέσουν να δουν την φωτεινότητα της ζωής της Λήμνου.
Αργότερα θα το κάνουν μόνοι τους.
Αλλά τώρα είναι μια ευκαιρία , πριν χαθεί χρόνος, να δημιουργήσετε μέσα τους την εικόνα του Δασκάλου, που αργότερα θα φέρνουν στην μνήμη με χαμόγελο και ζεστασιά.
Μαζί τους μπορείτε να το ανακαλύψετε και να το  ζήσετε κι εσείς όσοι δεν έχετε πολύ καιρό στο νησί.

Μιλάω για την εκπαίδευση των ανθρώπων να είναι όχι επιτυχημένοι αλλά ευτυχισμένοι.

Φιλικά

Νίκος Β.

Συναισθηματικός και Οικονομικός μετανάστης

ΥΓ τώρα που σας έμαθα, θα σας "επισκέπτομαι" καθημερινά.