“Η ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΟ 1940 ΗΤΑΝ ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΟΣ ΠΑΡΟΞΥΣΜΟΣ”

Από το "Olympia.gr"

σσΟ: Επιτέλους έρχεται η ιστορική δικαίωση για το έργο του τρίτου Ράιχ…

ΑΥΤΟ ΙΣΧΥΡΙΖΕΤΑΙ Ο ΠΕΦΩΤΙΣΜΕΝΟΣ ΝΑΣΟΣ ΘΕΟΔΩΡΙΔΗΣ ΣΤΟ ΣΧΕΤΙΚΟ ΤΟΥ ΑΡΘΡΟ ΣΤΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ “ΑΥΓΗ”…

ΔΙΟΛΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟ ΘΑ ΜΟΥ ΠΕΙΤΕ, ΑΦΟΥ Ο ΕΝ ΛΟΓΩ “ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΑΝΑΛΥΤΗΣ” ΕΧΕΙ ΚΤΥΠΗΘΕΙ ΑΝΕΠΑΝΟΡΘΩΤΑ ΤΟΣΟ ΑΠΟ ΤΟ ΘΕΟ ΟΣΟ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΙΡΑ.

ΑΔΙΚΟΙ ΜΑΖΙ ΤΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ. (Ελληνικό Φόρουμ).

Η ιστορία γράφεται από τους νικητές. Λογικό είναι λοιπόν να δαιμονοποιηθούν όλα τα έργα του μεγάλου μεταρρυθμιστή Αδόλφου, του ονειροπόλου ηγέτη Μπενίτο, του VMRO, του προπάτορα Κεμάλ.

Εύγε στην “Αριστερά” που σιγά – σιγά υψώνει ανάστημα για να αποκαταστήσει την ιστορική αλήθεια και τον ανθρωπισμό του Ράιχ. Μπράβο στον ΣΥΡΙΖΑ, μπράβο στην ΑΥΓΗ, μπράβο στον Θεοδωρίδη που κόντρα στις άναρθρες κραυγές των απανταχού αντιφασιστών τολμούν και ορθώνουν λόγο χωρίς να φοβούνται το κόστος.

Και βέβαια ήταν Εθνικιστικός παροξυσμός το “Όχι”. Εάν ο Ελληνικός λαός δεν διακατέχετο από εθνικιστικά σύνδρομα, έπρεπε να πει ΝΑΙ και θα γλίτωνε από τις κακουχίες, την κατοχή, τα έξοδα και την ταλαιπωρία.

Θα μπορούσαμε να έχουμε και εμείς αυτοκινητοβιομηχανία στην Μακεδονία. Ιταλικές αλυσίδες φαγητού με έδρα την Αθήνα, θα είχαμε λύσει τα θέματα των μειονοτήτων, θα σφάζαμε λαούς ανενόχλητοι και τόσα άλλα.

Κάλλιο αργά παρά ποτέ. Κάποτε καλλιτέχνες προσπαθούσαν να μας ανοίξουν τα μάτια. Ποιός ξεχνά τον Σταρένιο και το “Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας”. Τις ηρωϊκές πράξεις του...
...Μητσοτάκη και του Σημίτη για να μας πείσουν ότι οι Γερμανοί είναι το συμφέρον μας, ότι οι Βόσνιοι και οι Κροάτες είναι οι “καλοί”, πόσο δίκιο έχει ο Κεμάλ και το VMRO.

Χαιρετίζουμε αυτή τη νέα πορεία ειλικρίνειας που θεσπίζει η Αυγή, ο Μουζουράκης και άλλες ψύχραιμες φωνές. Όχι στις αντιφασιστικές γιορτές. Η 28η είναι ημέρα πένθους. Το ΟΧΙ είναι ξενοφοβικό, οπισθοδρομικό, συντηρητική θέση.

Λευτεριά στον Κώστα Σημίτη.

Εκπολιτιστικός σύλλογος “Αουγκεντάλερ”.

Ολόκληρο το κείμενο του Ν. Θεοδωρίδη παρακάτω:

Του Νάσου Θεοδωρίδη*

69 χρόνια μετά την τραγωδία του θανάτου και της αναπηρίας δεκάδων χιλιάδων φαντάρων, έχει έρθει η ώρα για μια ψύχραιμη ιστορική αποτίμηση που να απαντάει στο ερώτημα αν τελικά βγήκε κερδισμένη η ελληνική κοινωνία από μια εξ αντικειμένου σύμπλευση με το φασιστικό καθεστώς Μεταξά στην οποία οδηγήθηκε από τον εθνικιστικό παροξυσμό της εποχής, προκειμένου να αποτραπεί η απλή διέλευση ενός άλλου φασιστικού στρατού, με μόνο επιχείρημα ότι ο δεύτερος στρατός ήταν «ξένος» (αλλά εξίσου φασιστικός). Υποστηρίζω ότι η εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτό το σφαγείο θα έπρεπε να είχε αποφευχθεί. Η 28η Οκτωβρίου δεν σήμαινε ούτε την «ενότητα» ούτε «το μεγαλείο του έθνους», αλλά την είσοδο της Ελλάδας σε ένα παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.

Η άγρια σύγκρουση που ξετυλίχτηκε πάνω στα βουνά της Ηπείρου και της Αλβανίας έδειξε ανάγλυφα την ταξική της φύση. Στις πρώτες γραμμές φτωχοί άνθρωποι, πέθαιναν από τη γάγγραινα, έλιωναν από την ψείρα, περίμεναν απελπισμένα τροφή. Πιο πίσω οι αξιωματικοί με τις ορντινάντσες τους έδιναν τις διαταγές. Και ακόμα πιο πίσω, στα πολυτελή ξενοδοχεία της Αθήνας, ο αρχιστράτηγος Παπάγος και το επιτελείο της «Αυτού Μεγαλειότητας»...

Υπάρχουν πολλοί μύθοι για τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Ο πρώτος είναι ότι οι φαντάροι μας με εφ’ όπλου λόγχη στείλανε τους δειλούς εχθρούς στα βάθη της Αλβανίας. Η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική. Ο ελληνικός στρατός ήταν προετοιμασμένος γι’ αυτή τη σύγκρουση. Ήδη από την άνοιξη1939 το Γενικό Επιτελείο Στρατού είχε καταστρώσει ανάλογα σχέδια. Και από τον Ιούνη 1940 ο ελληνικός στρατός βρισκόταν ουσιαστικά σε κατάσταση «μυστικής επιστράτευσης». Στα σχολικά βιβλία και στα πατριωτικά αφιερώματα η «θέληση» και το «φρόνημα» ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας για το «έπος της Αλβανίας». Η αλήθεια είναι ότι ήταν η μορφολογία του εδάφους, το βεβιασμένο της ιταλικής επίθεσης -με όλες τις δυσκολίες ανεφοδιασμού από τα ακατάλληλα λιμάνια της Αλβανίας- και μια πολύ ισχυρή ελληνική στρατιωτική μηχανή.

Επίσης αποκρύπτεται ότι υπήρχαν πολλοί που αρνούνταν να υποταχτούν σε αυτήν τη χαρούμενη εικόνα της “εθνικής πανστρατιάς”. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Θ. Χατζής, μετέπειτα γραμματέας του ΕΑΜ αναφέρει στις αναμνήσεις του ότι στις αρχές Νοέμβρη εκτελέστηκαν επί λιποταξία τέσσερις φαντάροι του συντάγματός του, επειδή είχαν λείψει μόνο μια μέρα και ξαναγύρισαν: «Απογοήτευση και πένθος έπεσε στο Σύνταγμα. Στην πορεία μάθαμε πως και σε άλλα Συντάγματα έγιναν παρόμοιες δίκες για μικρές πειθαρχικές παραβάσεις και επακολούθησαν διαδοχικές εκτελέσεις, κατά περίεργη ‘συγκυρία’ μόνο Μακεδόνων που μιλούσαν τη σλαβική γλώσσα και όλοι τους σχεδόν ήταν χαρακτηρισμένοι ‘βουλγαροκομμουνιστές’”.

Ήταν και κάτι άλλο που ερέθιζε τους φαντάρους. Οι καλαμαράδες της Αθήνας παρουσίαζαν τον πόλεμο σαν τρικούβερτο γλέντι με χαρές και τραγούδια για τους Έλληνες φαντάρους. Κρύβανε την πραγματικότητα. Συνήθως στα αφιερώματα για την 28η Οκτωβρίου, βλέπουμε επίκαιρα της εποχής με τα πλήθη ενθουσιασμένα να χαιρετάνε εκείνους που φεύγουν για το μέτωπο. Πράγματι, κάθε φορά που αρχίζει ένας τέτοιος πόλεμος, η πλειοψηφία παρασύρεται από ένα κύμα εθνικισμού και πολεμόχαρων αισθημάτων. Όμως, καθώς περνούν οι μέρες, φανερώνεται όχι μόνο η φρίκη του πολέμου αλλά και ποιος την πληρώνει, οπότε οι διαθέσεις αλλάζουν.

Ο Δ. Λουκάτος καταγράφει αυτή την αλλαγή στο ημερολόγιο που κρατούσε και έχει δημοσιευτεί με τίτλο «Οπλίτης στο Αλβανικό Μέτωπο Ημερολογιακές Σημειώσεις 1940-'41»: «Ένα περίεργο πράγμα. Κανείς απ΄ όλους τους ‘Εμπέδους’ δεν θέλει να φύγει για το Μέτωπο. Όλοι θα ‘τανε ευτυχείς αν τους κρατούσανε εδώ. Πού είναι λοιπόν τα φανταχτερά λόγια 'οι φαντάροι μας αδημονούν να μεταβούν εις την πρώτην γραμμήν;'».

* Ο Νάσος Θεοδωρίδης είναι μέλος του ΣΥΝ και της Αντιεθνικιστικής Κίνησης