Μανώλης Μπικάκης: Ο ήρωας που ξεχάσαμε...

Όταν κάποιος φίλος στρατιωτικός στη Λήμνο μου είχε αναφέρει τα ανδραγαθήματά του νόμιζα ότι επρόκειτο για έναν ακόμη μύθο, μια ακόμη υπερβολική ιστορία που κυκλοφορεί στο στράτευμα. Όμως, χάρη σε έναν καλό φίλο που μου έστειλε το σύνδεσμο ο μύθος απέκτησε ονοματεπώνυμο και υπόσταση: ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ. Ο Έλληνας κρητικός που τιμά την Πατρίδα και την κρητική λεβεντιά, που τα τελευταία χρόνια μαστίζεται από τις γνωστές ιστορίες των Ζωνιανών.

ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΗΝ ΚΡΗΤΗ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΛΕΒΕΝΤΕΣ ΤΗΣ!

www.NOIAZOMAI.net

ΚΥΠΡΟΣ 1974

Όταν οι Έλληνες πολεμούν σαν Μπικάκης

ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ

Ο ΗΡΩΑΣ ΠΟΥ ΤΣΑΚΙΣΕ ΤΟΝ ΑΤΤΙΛΑ

Η άγνωστη ιστορία του, από τότε που δημοσιεύτηκε κυρίως στο διαδίκτυο, κάνει τους Έλληνες που νοιάζονται να ριγούν από συγκίνηση, μα και να σφίγγουν τα δόντια από αγανάκτηση! Όμως ένα είναι βέβαιο. Καθένας που θα διαβάσει για τούτο το παλικάρι, θα νιώσει πως δίκαια του αξίζει μια θέση δίπλα στους μεγαλύτερους Ήρωες του Ελληνισμού! Και καθένας θα θελήσει να γίνει «Μπικάκης» σαν έρθει η ώρα να ξοφλήσει η Ελλάδα τους λογαριασμούς της με τους παρανοϊκούς Στρατηγούς της Τουρκίας, που κρατώντας σε στρατιωτική κατοχή τη μισή σχεδόν Κύπρο για 35 ολόκληρα χρόνια και παραβιάζοντας σχεδόν καθημερινά την Ελλάδα, παραβιάζουν την Ειρήνη, αλλά και την υπομονή του Θεού, που θα αποδώσει κάποτε Δικαιοσύνη…

ΚΑΤΑΔΡΟΜΕΑΣ ΜΑΝΩΛΗΣ ΜΠΙΚΑΚΗΣ

ο Έλληνας «Ράμπο»

«...Η προδοσία της Κύπρου βρίσκεται σε εξέλιξη, ο Αττίλας προχωρά και οι Καταδρομείς βρίσκονται στην Μεγαλόνησο να υπερασπιστούν τα πάτρια εδάφη. Ανάμεσα σ’ αυτούς ένας απόγονος των Μινωιτών τοξοτών, του Δασκαλογιάννη, του Γιαμπουδάκη, ο καταγόμενος από το χωριό Ασή Γωνιά, στα σύνορα Ρεθύμνου – Χανίων, καταδρομέας Μπικάκης, μια ηρωική μορφή των μαχών, ανάμεσα σε όλες τις άλλες των Ελλήνων πολεμιστών της Α΄ Μοίρας της ΕΛΔΥΚ και των Κυπρίων καταδρομέων.

Η μοίρα χωρίζεται σε ζευγάρια έχοντας βαρύ οπλισμό, μερικά οπλοπολυβόλα και ΠΑΟ. Σε ένα από αυτά ο Μπικάκης μαζί με τον έτερο κρητικό Μπιχανάκη καλούνται να υπερασπιστούν την περιοχή αριστερά της αντιπροσωπίας της “Ford”, γνωστό ως ανώνυμο λόφο αφού οι Τούρκοι προωθούνται στα προάστια της Λευκωσίας.
Ο Μπιχανάκης μεταφέρει και εναποθέτει 8 βλήματα ΠΑΟ και ο Μπικάκης με το ΠΑΟ του παρατηρεί τον χώρο και το πεδίο βολής που του έδινε. Υπό συνεχή βροχή από όλμους των 4,2 χιλιοστών των Τούρκων, ο Μπικάκης μετακινείται προς άλλο σημείο, πιστεύοντας ότι ο Μπιχανάκης τον είχε αντιληφθεί, όμως απορροφημένος από την μεταφορά των βλημάτων, δεν είδε την μετακίνηση του Μπικάκη και αμέσως άρχισε να τον καλεί χωρίς να λαμβάνει απάντηση. Γύρισε πίσω και ανάφερε την απώλεια του συντρόφου του. Όμως ο Μπικάκης ζει και με την σειρά του ψάχνει τον σύντροφο του, νομίζοντας ότι σκοτώθηκε. Δεν παίρνει απάντηση, αφού το μόνο που ακούει είναι οι εκρήξεις από τους όλμους των Τούρκων!

Παρόλο που γνωρίζει ότι είναι μόνος, δεν λιποψυχεί αλλά μένει στη θέση του, ακολουθώντας τις εντολές που είχε. Μία ανεπανάληπτη και ανορθόδοξη αναμέτρηση ανάμεσα στον ΑΝΘΡΩΠΟ και στις μηχανές.
Τοποθετεί το βλήμα, φέρνει το ΠΑΟ στον ωμό του και το μάτι του στην διόπτρα. Έρχονται 6 άρματα Μ-48-Α2 και πίσω τους ένα Τουρκικό Τάγμα Πεζικού!

Στα 300 μέτρα εγκλωβίζει το 1ο άρμα και στα 270 μέτρα το κάνει παλιοσίδερα, αναγκάζοντας τα δυο άτομα του πληρώματος να το εγκαταλείψουν!

Αλλάζει θέση, εγκλωβίζει το 2ο άρμα και το τυλίγει στις φλόγες χωρίς να γλιτώσει κανείς!

Στα 200 μέτρα καταστρέφει και το 3ο άρμα, ενώ οι Τούρκοι τον ψάχνουν σαν τρελοί, αλλάζει θέση και καταστρέφει και το 4ο μην αφήνοντας κανένα ζωντανό!!!

Τα δυο εναπομείναντα άρματα φοβούνται και κρύβονται, όμως το 5ο κάνει το λάθος και εμφανίζεται δίνοντας την ευκαιρία στο Μπικάκη να το στείλει από εκεί που ήρθε!

Το 6ο και τελευταίο οπισθοχωρεί ελπίζοντας ότι θα γλιτώσει 700 μέτρα μακριά από τον Μπικάκη, αυτός όμως το καταστρέφει και αυτό! Τα πληρώματά τους, που μέρες πριν έκαιγαν άμαχους, γυναίκες, ιερείς και παιδιά, κάηκαν σε λίγα λεπτά από τον μοναχικό Κρητικό εκδικητή! Θαρρείς κι ήταν ένα μακάβριο παιγνίδι θανάτου, που από Θεία θέληση έπρεπε να το κερδίσει ο Άνθρωπος…

Οι Τούρκοι πεζικάριοι βλέποντας το θάνατο μπροστά τους τρέχουν να καλυφθούν στη σχολή Γρηγορίου. Τα δυο εναπομείναντα βλήματα του Μπικάκη ρίχνονται στο ισόγειο και στον δεύτερο όροφο του κτιρίου! Ποσά πτώματα μέτρησαν οι Τούρκοι στο κτίριο δεν μαθεύτηκε ποτέ…

Παρέμεινε τέσσερις μέρες χωρίς τροφή, πολεμώντας με ένα πολυβόλο, που βρήκε πεταμένο στον διπλανό λόφο και έχοντας δίπλα του τη φωτογραφία της Ελένης που τον περίμενε στη Κρήτη!.

Ο Καταδρομέας Μπικάκης (όπως και κανένας άλλος Αξιωματικός ή οπλίτης από όσους έλαβαν μέρος στην άνιση τούτη Μάχη) δεν έλαβε ποτέ κάποια ηθική αμοιβή ή έπαινο! Η πρόταση του Διοικητού του, για άμεση απονομή του Χρυσού Αριστείου Ανδρείας, έμεινε για πάντα στα συρτάρια των "ΗΓΕΤΩΝ".

Από ένοχη σιωπή; Από ντροπή; Από προκατάληψη; Κανένας ποτέ δεν έμαθε…

Όταν απολύθηκε από το Στρατό, εργάστηκε σαν οικοδόμος. Έκανε οικογένεια και παιδιά. Άφησε την τελευταία του πνοή σε τροχαίο ατύχημα το 1994, στην εθνική οδό Αθηνών Πατρών, φεύγοντας από τη ζωή - όπως κι άλλοι μαχητές Καταδρομείς, Ελδυκάριοι και κυβερνήτες των Νοράτλας - με την πίκρα της μη αναγνώρισης…

Τιμήθηκε μετά θάνατον από την Λέσχη Καταδρομέων Ημαθίας. Η τιμητική πλακέτα απεστάλη από τον - εν ζωή τότε - Πρόεδρο της Λέσχης Δρούγκα Στέφανο, στους Γονείς του στην Κρήτη…

Κανένας Δάσκαλος ή ιστορικός δεν μίλησε ποτέ στους μαθητές του γι αυτόν… Κανένας ποιητής δεν αφιέρωσε λίγη απ τη σοφία του για κάποιες αράδες από λέξεις…έστω για ένα τραγούδι.

Σε ολάκερη την Ελλάδα, μήτε στην ιδιαίτερη πατρίδα του την Κρήτη, δεν υπήρξε ποτέ κάποιος δρόμος που να χωρέσει το όνομά του…»

Εμμανουήλ Μπικάκης, ένας μεγάλος, σύγχρονος εθνικός Ήρωας Πολέμου,

που κρύψανε οι άνανδροι, για να μην φαίνεται τόσο ανυπόφορη η ανανδρία τους…

Ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους

Το παρακάτω κείμενο του μεγαλύτερου εν ζωή Έλληνα φιλοσόφου δημοσίευσε η Καθημερινή ως επιστολή αναγνώστη!

Κωνσταντίνου Δεσποτοπουλου - Ακαδημαϊκού - πρώην υπουργoύ Παιδείας


Κύριε διευθυντά

Παλλάδιο ηθικό των Ελλήνων της γενεάς μου, η επί αιώνες πολλούς παρουσία του ελληνικού έθνους στην ιστορία της ανθρωπότητας, από τους προ Χριστού χρόνους έως την εποχή μας και με συμβολή μεγαλουργό κάποτε, αμφισβητείται και πάλι, από Ελληνες τώρα μάλιστα, και χαρακτηρίζεται έωλο θεώρημα, γέννημα του ελληνικού ρομαντισμού του ΙΘ΄ αιώνα είτε κατασκεύασμα ιδεολογικό της εκπαιδευτικής πολιτικής του νεοσύστατου κράτους.

Δεν κατονομάζω πρόσωπα, εφόσον αδυνατώ να τα επαινέσω. Δεν ανέχομαι όμως την οικτρή αυτή απάρνηση της ιστορικής αλήθειας, συνοδευμένη, άλλωστε, και από την αξίωση να εισαχθεί στα διδακτικά βιβλία της Ιστορίας.

Επικαλούμαι, λοιπόν, τα εξής προς τους διδασκάλους της Ιστορίας ή και προς το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο:

1. Ο φιλόσοφος Πλήθων, στον 15ο αιώνα, είχε ζητήσει, πριν από την Αλωση, ο τελευταίος αυτοκράτωρ της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, να ανακηρυχθεί Βασιλεύς των Ελλήνων, ώστε και να συμμορφωθεί προς την ιστορική τότε πραγματικότητα.

2. Ο πρώτος μετά την Αλωση Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως, απευθυνόμενος στους μοναχούς της Πάτμου, τονίζει προς αυτούς ότι με την περίσωση των ευρισκομένων στη Μονή χειρογράφων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας συμβάλλουν στην επιβίωση του υπόδουλου Γένους.

3. Ο Ιανός Λάσκαρις και άλλοι Ελληνες λόγιοι στην Ιταλία, πολύ πριν από τον 19ο αιώνα, όχι μόνο διδάσκουν τα κείμενα των αρχαίων Ελλήνων, αλλά και με αμείωτο ζήλο επιδιώκουν να προκαλέσουν πολεμική επιχείρηση των Δυτικοευρωπαίων για την απελευθέρωση των συγχρόνων τους Ελλήνων...
4. Στον 17ο αιώνα, ο Ελληνας Επίσκοπος Βελιγραδίου έγραφε για τον σύγχρονό του φιλόσοφο Θεόφιλον Κορυδαλλέα ότι δεν υστερεί όχι μόνο των διάσημων τότε φιλοσόφων της Ιταλίας, αλλά και των ημετέρων φιλοσόφων της αρχαίας εποχής.

5. Ο μέγας ζωγράφος Θεοτοκόπουλος, στον 17ο αιώνα, ονομάζεται για τους Ευρωπαίους «Ελ Γκρέκο», ο Ελληνας με όσα ένδοξα υποβάλλει τότε η λέξη αυτή, ενώ και υπενθύμιζε την ύπαρξη του Γένους των Ελλήνων, μεγαλουργού άλλοτε και υπόδουλου τότε.

6. Αλλά και στον 18ο αιώνα, Ελληνες έμποροι και λόγιοι, που ζούσαν και δρούσαν στις ευρωπαϊκές χώρες, ιδιαίτερα στη σημερινή Ρουμανία, διατηρούσαν ακμαίο το ελληνικό φρόνημά τους, μάλιστα ήκμαζαν τότε οι «Αδελφότητες» Ελλήνων στην Ιταλία και σε άλλες χώρες της Ευρώπης.

7. Ο Διονύσιος Σολωμός, στον Υμνον εις την Ελευθερίαν, γραμμένον πριν να υπάρξει ακόμη ελληνικό ανεξάρτητο κράτος, όχι λοιπόν ως φερέφωνο της εκπαιδευτικής πολιτικής του, αναφέρεται σε «περασμένα μεγαλεία» και χαρακτηρίζει «σαν πρώτα αντρειωμένη» την ελευθερία, δηλαδή εμπνέεται από την ιστορική διάρκεια του ελληνικού έθνους.

8. Ο φιλελληνισμός, το υπέροχο αυτό κίνημα των ηθικά αισθαντικών Ευρωπαίων και Αμερικανών, εξηγείται μόνο από την πεποίθησή των ότι ένα μεγαλουργό στους αρχαίους χρόνους έθνος έχει εξεγερθεί για την απόσειση της επί αιώνες δουλείας του.

9. Εκφραστικότατο είναι και ό,τι διακήρυξε ο ραδιοσταθμός της Μόσχας τον Νοέμβριο του 1940: Οι Ελληνες στην Πίνδο έγραψαν νέον Μαραθώνα. Και ο ρωσικός φιλελληνισμός υπάρχει έντονος ήδη από τον δέκατο όγδοο αιώνα.

10. Δεν πρέπει να παραγνωρίζεται η συγκινητική αντοχή του ελληνικού φρονήματος συμπαγών ελληνικών πληθυσμών υπό εξουσία τουρκική επί αιώνες σε περιοχές των εσχατιών της Μικράς Ασίας και ιδιαίτερα του Πόντου, όπου η τοπική ελληνική γλώσσα διατήρησε χαρακτηριστικά στοιχεία της αρχαίας ελληνικής πολύ έκδηλα.

Η διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους, λοιπόν, είναι διάτορα μαρτυρημένη από την ιστορική πραγματικότητα και δεν είναι απλώς εφεύρημα του «ελληνικού ρομαντισμού του 19ου αιώνα», προς ιδεολογική στήριξη «εθνικών επεκτατισμών», όπως επιπόλαια γράφεται σε πρόσφατο δημοσίευμα. Στον 19ο αιώνα συζητήθηκε απλώς η «διαχρονική συνέχεια του ελληνικού έθνους» με αφορμή την αμφισβήτησή της από μη Ελληνες. Πριν δεν συζητούσαν γι’ αυτήν, καθώς δεν συζητεί κανείς για τα δεδομένα και αυτονόητα.

Οι πολέμιοι της ιστορικής αλήθειας για την αδιάκοπη επί αιώνες πολλούς ύπαρξη του ελληνικού έθνους δεν επιτρέπεται να συγχέουν τη λεγόμενη συχνά «προγονοπληξία» με τη νηφάλια επίγνωση από τους σημερινούς Ελληνες των αρχαιότατων εθνικών τίτλων τους, εμπνευστική μάλλον προς εθνική αξιοπρέπεια ή και υποκινητική σε προσπάθεια για ιστορική μεγαλουργία. Στους αρχαίους Ελληνες διάχυτη κατά Ηρόδοτον ήταν η πίστη ότι «απεκρίθη εκ παλαιτέρου του βαρβάρου έθνεος το ελληνικόν, εόν και δεξιώτερον και ηλιθίου ευηθείης απηλλαγμένον μάλλον». Η πίστη αυτή όμως δεν τους εμπόδισε να μεγαλουργήσουν.

Κωνσταντινος Δεσποτοπουλος - Ακαδημαϊκός - πρώην υπουργός Παιδείας

Paideia-gr

"Οι συνέπειες από την κατάργηση του πολυτονικού συστήματος"

Όταν ψηφιζόταν σε μεταμεσονύκτια συνεδρίαση της Βουλής η τροπολογία Βερυβάκη για το μονοτονικό, η τότε κυβέρνηση, θωπεύοντας τον αριστερίστικο λαϊκισμό, ξεπούλαγε κάτι που ούτως ή άλλως δεν γνώριζε και δεν την ενδιέφερε! Ένα κομμάτι της Παιδείας συνυφασμένο, όχι μόνο με την αρχαιοελληνική παράδοση, αλλά και με την πνευματική παρακαταθήκη του νέου Ελληνισμού από το 18ο ήδη αιώνα! Ολ' οι θαυμαστοί 300, μαζί, συμπεριφέρθηκαν σαν αγράμματη γριούλα που βρίσκοντας στο σεντούκι της παλιά μπαρουτοκαπνισμένα κουμπούρια, τα...δίνει στο γύφτο για ν' αδειάσει τον τόπο από τη «σαβούρα». Δεν ρωτάει κανέναν, και δεν θα μάθει ποτέ τι έχασε...

Κι ας φώναζε ο Ελύτης: «Είμαι υπέρ του παλαιού συστήματος, εναντίον του μονοτονικού και υπέρ της διδασκαλίας των Αρχαίων. Είναι η βάση για να ξέρεις την ετυμολογία των λέξεων». (Και πώς θα καταλάβεις άραγε Ελύτη χωρίς αυτή την έρμη την ετυμολογία;) Κι αλλού ξανά, γραφικότερα: «...κάθε ύψιλον, κάθε οξεία, κάθε υπογεγραμμένη, δεν είναι παρά ένας κολπίσκος, μια κατωφέρεια, μια κάθετη βράχου πάνω σε καμπύλη πρύμνας πλεούμενου, κυματιστοί αμπελώνες, υπέρθυρα εκκλησιών...». Δεν ήξερε αυτός, ήταν ποιητής!Κι ας επέμενε ο Καστοριάδης: «Ν' αφήσετε τους τόνους και τα πνεύματα, γιατί αυτοί που τους βάλανε ήξεραν τι κάνανε. Η κατάργησή τους είναι κατάργηση της ορθογραφίας, που αποτελεί καταστροφή της συνέχειας. Ήδη τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν Καβάφη, Σεφέρη, Ελύτη, γιατί αυτοί είναι γεμάτοι από τον πλούτο των αρχαίων ελληνικών. Δηλαδή, πάμε να καταστρέψουμε ό,τι χτίσαμε!» Ήταν οπισθοδρομικός αυτός, παρωχημένος!

Κι ας ανέλυε ο Ρένος Αποστολίδης, φιλολογικότατα: «Η ορθογραφία δεν μπορεί παρά να είναι ιστορική, αφού η ορθή γραφή κάθε λέξης ακριβώς [...] εκκαλεί όλο το παρελθόν εμπειρίας, που αιώνες ποικιλοχρησίας συσσώρευσαν μέσα της, δυναμικοποιεί δηλαδή το θησαυρό της σε νόημα και ποιότητες ανεκτίμητες και βοηθεί άρα στο να ξελαμπικάρεται η λέξη διαρκώς, ν' αναπαρθενεύεται, να γίνεται η σημασία της πολυδύναμη...!»

Πλανιόντουσαν όλοι, κι εμείς, πραγματιστές, προσγειωμένοι, πρακτικοί, βρήκαμε τη λύση! Κι όχι πως ήταν τάχα θέμα ΠΑΣΟΚ. Η δεξιά αντιπολίτευση λούφαζε με μόνη αντιγνωμία τού -κατά φαντασίαν «συγγραφέα» κιόλας!- Αβέρωφ, που ψέλλισε πως: «χρειάζεται μια ειδική μελέτη», παραδεχόμενος όμως πάντως πως «είναι μία απλούστευση, η οποία θα είναι χρήσιμη για την... απλούστευση (sic) των νέων γενεών». Πολύ σωστά: «Για την απλούστευση των νέων γενεών»! Για να τους απλουστεύουμε, να τους διευκολύνουμε, να τους αλαφρύνουμε από το περιττό βάρος της γνώσης, της προσπάθειας, του όλου παραδεδομένου γλωσσικού πλούτου, αφήνοντας αδειανό τον εγκέφαλο για να τον γεμίσουν άμεσα με «πόκεμον» και joystick, με Excel και Word αργότερα. Έτσι, μας ενοχλούσε, λέει, το ιστορικό σύστημα τονισμού, παραήταν σύνθετο, «κούραζε αναίτια τα παιδιά», και το πετάξαμε στα σκουπίδια, χωρίς κανείς να σκεφτεί πως το απλούστερο που υιοθετήθηκε είν' εξ ορισμού κι ατελέστερο, κι άρα γι' αδαείς της γλώσσας μόνον, και για τις καθημερινές μας κουβέντες, ούτε για Επιστήμη ούτε για Λογοτεχνία στα σοβαρά ούτε για λόγο «ανεβασμένο» γενικώς, π! αρά για ομιλούντες μπαμπουίνους...

Μα ήταν πάντα η μεγάλη μάζα των αγραμμάτων, των τεμπέληδων μαθητών και των πεισματωμένων γονιών από τα δικά τους παθήματα από κακούς κι ανέμπνοους δασκάλους, που ποτέ δεν τους είχαν εξηγήσει τι εσήμαινε κάθε σύμβολο, παρά ήξεραν μοναχά να κόβουν βαθμούς με χαιρεκακία για κάθε δασεία που 'βρισκαν να σου 'χει ξεφύγει σαν τους τροχαίους της επαρχίας με τα ραντάρ. Κι ήταν και τα συμφέροντα των εκδοτών και των συγκροτημάτων Τύπου που έριχναν τόσο το κόστος της στοιχειοθεσίας και, και, και... Για όλους βολικό!

Και βρισκόμαστε νά 'χουν περάσει 20 χρόνια αποξένωσης από την ιστορική μορφή των λέξεων χωρίς μια επιστημονική μελέτη για το τι σήμαινε γνωστικά αυτή η απώλεια! Και τώρα η απάντηση δεν μας έρχεται από δάσκαλους, με τη συγκομισμένη πείρα της καθημερινής διδακτικής (αλλά και πόσο σπαταλημένη όμως στους λαβύρινθους της περιπτωσιολογίας!), μήτ' από γλωσσολόγους, μήτ' από παιδαγωγούς, παρά από τους γιατρούς! Ναι, από ψυχιάτρους και στατιστικολόγους, που μιλάνε με την αδυσώπητη γλώσσα των αριθμών για την «εκδίκηση των τόνων»!

Το βιβλίο των Τσέγκου-Παπαδάκη-Βεκιάρη δεν είναι παρά μια γλαφυρή δημοσίευση (κι απολύτως βατή στον μη εξοικειωμένο αναγνώστη) των αποτελεσμάτων μιας ψυχιατρικής έρευνας πάνω σε 50 παιδιά πρώτης έως τρίτης Δημοτικού, προσεκτικά επιλεγμένα, ώστε ν' αποτελούν αντιπροσωπευτικό δείγμα πληθυσμού, δίχως καμμία ιδιαιτερότητα, που αφού μετρήθηκαν αναλυτικά μ' έγκυρες δοκιμασίες (tests) οι ψυχικές τους δεξιότητες, τα μισά απ' αυτά διδάχτηκαν εθελοντικά Αρχαία και πολυτονικό παράλληλα προς τ' άλλα τους μαθήματα. Και με το τέλος της χρονιάς ξανάγιν! ε η ίδια αντικειμενική αξιολόγηση των ικανοτήτων τους. Τ' αποτελέσματα παρουσιάζονται με απόλυτη σαφήνεια σε μόλις δύο σελίδες:

Οι «πολυτονικοί» εμφανίζουν στατιστικώς σημαντική ανοδική διαφορά στη «συναρμολόγηση αντικειμένων», στη «διάκριση γραφημάτων», στη «μνήμη σχημάτων»! Αντιθέτως, οι «μονοτονικοί» παρουσίασαν διαφορά μονάχα στη «μνήμη εικόνων» αλλά... προς τα κάτω! Συμπερασματικά, διαπιστώθηκε ότι η διδασκαλία της ιστορικής ορθογραφίας επιδρά θετικά στις οπτικοαντιληπτικές ικανότητες και λειτουργίες των παιδιών, και μάλιστα στην κρίσιμη ηλικία των 6-9 ετών, όπως αυτές κατεξοχήν αναπτύσσονται. Και γιατί; Η επίδραση αυτή ανάγεται άμεσα στο είδος του ερεθίσματος: όσο πλουσιότερο σε οπτικά σημεία (τόνους και πνεύματα) το γνωστικό αντικείμενο τόσο περισσότερο εξαναγκάζεται σε εστίαση της προσοχής του ο δέκτης κι εξασκείται στην αναγνώρισή τους, αποκτώντας επιπλέον ικανότητα ταχύτερης οφθαλμικής κίνησης και ισχυρότερης συγκέντρωσης. Τα πολλά λόγια βλάπτουν, οι τόνοι όμως ωφελούν!

Όσοι θα ήθελαν να ερευνήσουν ακριβέστερα το πώς και τι, μπορούν να μελετήσουν τις 50 σελίδες με τους διαφωτιστικότατους πίνακες και τα συγκριτικά διαγράμματα ή να ελέγξουν τη μεθοδολογία της έρευνας. Οι δύο σελίδες ωστόσο των πορισμάτων θα 'πρεπε να τυπωθούν σε είκοσι ή τριάντα χιλιάδες αντίτυπα και να μοιραστούν σ' όλους τους εκπαιδευτικούς που διδάσκουν Ελληνικά στα σχολεία, για να ξέρουν πόσο στραβώνει τα παιδιά και η δικιά τους άγνοια πλέον, και να 'ναι συνυπεύθυνοι με την αβελτηρία τους εφεξής να υψώνουν τη φωνή τους και για θέματα παιδείας καθαρά, κι όχι μόνο για τους μισθούς τους έξω από τα υπουργεία, με τις ντουντούκες!

Θυμάστε που, χρόνια πίσω, κάτι δάσκαλοι του «πρακτικού» ισχυρίζονταν πως ήταν ανώτερο από το «κλασικό» διότι «τα μαθηματικά οξύνουν τον νουν». Κι εμείς κοροϊδεύαμε βέβαια, μα έλα που βρέθηκε επιστημονικά μετρημένο, με τα μαθηματικά τους κιόλας, πως τ' Αρχαία και η ορθογραφία εντέλει όξυναν περισσότερο τον νουν! Αυτή κι αν είν' εκδίκηση των τόνων!..

Πέρα όμως από αστεία κι αντεκδικήσεις, χρόνια τώρα ακούγονται τα φληναφήματα διαφόρων πως τάχα «τίποτε δεν χάσαμε με το μονοτονικό» κι «άχρηστες όλες εκείνες οι κουτσουλιές πάνω απ' τις λέξεις» και «οι αρχαίοι δεν τα 'χαν, οι Αλεξανδρινοί τα πρόσθεσαν» και «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω» κι άλλα τέτοια επιπόλαια κι αντιεπιστημονικά. Οι αποδείξεις για το τι χάσαμε βρίσκονται μπρος στα μάτια μας. Μήπως ξαναδιαβάζουν κάποιοι στον τοίχο, γραμμένο από αόρατο χέρι, εκείνο «Μανή, θεκέλ, φάρες» που είδε ο τελευταίος Βαβυλώνιος βασιλιάς, σαν έμπαινε κιόλας στις πύλες της πρωτεύουσας του ο Πέρσης που θα τον αφάνιζε κι αυτόν και το θρόνο του;.. «Μετρημένα, ζυγισμένα, διαιρεμένα» -δηλαδή: «τέλειωσες!» τον προειδοποιούσε τότε ο προφήτης.

Μήπως δεν χρειαζόμαστε προφήτες πια, παρά μάς αρκούν οι φωνές όσων ήξεραν ακόμα να χρησιμοποιούν αυτά τα «σημαδάκια» που μονοκοντυλιά κατάργησαν ανεγκέφαλοι κυβερνώντες, κι αν δεν μπορούν να σκεπάσουν τα μουγκανητά των «αρμοδίων» των υπουργείων όποιας Παιδείας εδώ και μίαν εικοσαετία, είναι πάντως σοβαρότατες και τώρα πια κι επιστημονικά επιβεβαιωμένες, ώστε να υποψιάζουν για το τι επίκειται;

Ασφαλώς το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω! Μόνο, συμφορά μας! Θα τρέχουμε για καθαρό νερό από τα νάματά του, αύριο με τον κουβά, μεθαύριο με το κουταλάκι!*"

Το είδαμε στο Τροκτικό

Συλλογή υπογραφών: Να αποσυρθεί η κ. Θ. Δραγώνα από την γ.γ. του υπ. Παιδείας

Την πρωτοβουλία του περιοδικού "Άρδην" θα την δείτε σε αυτόν το σύνδεσμο. Ακολουθεί το κείμενο του περιοδικού που αιτιολογεί το αίτημα:

"Η τοποθέτηση της Θ. Δραγώνα στην Γενική Γραμματεία του υπουργείου Παιδείας, ξεσήκωσε, όπως ήταν αναμενόμενο, θύελλα αντιδράσεων. Τούτο ήταν απόλυτα φυσιολογικό, μιας και η Θάλεια Δραγώνα έχει επανειλημμένα τοποθετηθεί με άρθρα, στα βιβλία και τις παρεμβάσεις της με θέσεις που θίγουν το κοινό αίσθημα του ελληνικού λαού.

Σε πλήρη ευθυγράμμιση με το κλίμα της παγκόσμιας νεοφιλελεύθερης αυτοκρατορίας, που θέλει τον άνθρωπο έναν ανέστιο υπήκοο της δικτατορίας της αγοράς, η Θ. Δραγώνα προωθεί εδώ και χρόνια μέσα από τα άρθρα και τα βιβλία της μια νέα, αποεθνικοποιημένη, εργαλειακή εκδοχή της εκπαίδευσης. Σύμφωνα με την κυρία Δραγώνα, το σχολείο θα πρέπει να προσαρμοστεί πλήρως στην νέα «παγκοσμιοποιημένη» πραγματικότητα της χώρας μας εγκαταλείποντας κάθε αναφορά στο συλλογικό φαντασιακό αυτής της κοινωνίας, τις ιδιαίτερες αξίες, τα ήθη, τα έθιμα και τον πολιτισμό της. Για την κυρία Δραγώνα, όλα αυτά, καταδικάζονται συλλήβδην ως οπισθοδρομικός εθνοκεντρισμός.

Δίχως όλα αυτά δεν υπάρχει παιδεία. Ένα δήθεν «πολυπολιτισμικό», δίχως ταυτότητα σχολείο είναι ένα φαστ φουντ σχολείο που μεταδίδει ξερές πληροφορίες και κούφιες δεξιότητες, φτιάχνοντας πειθήνιους υπηκόους και άκριτους καταναλωτές.

Δίχως όλα αυτά δεν υπάρχει κοινωνία. Εάν κατεδαφίσουμε τη συλλογική ταυτότητα των Ελλήνων τι θα απομείνει; Μια πολυεθνική βαβέλ, όπου επικρατεί ο πόλεμος των διαφορετικών ομάδων μεταξύ τους, μέσα σε συνθήκες ατομισμού, εξαθλίωσης, εγκληματικότητας και φτώχειας.

Δίχως όλα αυτά, τέλος, δεν υπάρχει ελευθερία. Ένας λαός συγκροτείται σε ελεύθερο σώμα, διεκδικώντας την δική του κουλτούρα, τα ήθη, τα έθιμα, τον πολιτισμό και την μνήμη του παρελθόντος του. Δίχως αυτά, καταλήγει δούλος στα χέρια των πολυεθνικών, των ελίτ, και των πρεσβειών... Και βέβαια, καθ’ όλη την διάρκεια της νεώτερης –τουλάχιστο– ιστορίας του, ο ελληνικός λαός έχει δώσει αγώνες για την ελευθερία και την δικαιοσύνη, αγώνες παγκόσμιας ακτινοβολίας, μπροστά στους οποίους οι εφήμεροι τεχνοκράτες φαντάζουν, βεβαίως, ελάχιστοι.

Εξάλλου, τι καλύτερη απόδειξη για το επικίνδυνα αδιέξοδα που ελλοχεύουν πίσω από τις απόψεις της Θ. Δραγώνα από το γεγονός ότι, για τα τελευταία 15 χρόνια, οι εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις που έχουν διαλύσει την ελληνική εκπαίδευση, καθοδηγούνται και καταρτίζονται από τους ομοϊδεάτες της στα παιδαγωγικά ινστιτούτα και τα αντίστοιχα τμήματα του πανεπιστημίου. Για να μην μιλήσουμε για τα ευρωπαϊκά προγράμματα των εκατομμυρίων ευρώ που διαχειρίζονται οι συνοδοιπόροι της κ. Δραγώνα, αλλά και πολύ συχνά η ίδια.

Οι κυβερνώντες και οι απολογητές τους γνωρίζουν πολύ καλά, ότι εξαιτίας όλων αυτών, η επιλογή τους δεν επικροτείται από την πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Γι’ αυτό και στον αγώνα τους για την υπεράσπιση της Θ. Δραγώνα, το μόνο που μπορούν να επικαλεστούν είναι το σκιάχτρο της Άκρας Δεξιάς, γιατί δίχως αυτό, οι νεοφιλελεύθεροι εθνομηδενιστές και οι λοιποί κοσμοπολίτες υποστηρικτές της, είναι σίγουρο ότι θα ήταν στριμωγμένοι στην γωνία.

Είτε το θέλουν, είτε όχι όμως, η συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού αντιτίθεται στις θέσεις που πρεσβεύει η Θ. Δραγώνα για το περιεχόμενο της ελληνικής εκπαίδευσης –όπως επίσης αντέδρασε και στην καθιέρωση του άθλιου βιβλίου Ιστορίας της ΣΤ΄ Δημοτικού, που στήριζε η ίδια και άλλοι συνοδοιπόροι της. Η απομάκρυνσή της από τη θέση της, λοιπόν, είναι πρώτα και κύρια ζήτημα δημοκρατίας. Κι αφού δέχεστε ότι ο λαός είναι τυπικά κυρίαρχος, τότε είστε υποχρεωμένοι να σεβαστείτε την βούλησή του, και να αποσύρετε την Θ. Δραγώνα από τη Γενική Γραμματεία του Υπουργείου Παιδείας."

ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΙΔΕΙΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

του Κωνσταντίνου Χολέβα
Πολιτικός Επιστήμων

Πολύ ορθώς η κριτική του Προέδρου της Ν.Δ. κ. Αντώνη Σαμαρά για το μεταναστευτικό νομοσχέδιο περιλαμβάνει σαφείς αναφορές στην Παιδεία και στην εθνική ταυτότητα. Οι διαστάσεις του μεταναστευτικού προβλήματος είναι κυρίως δύο: Η ποσοτική, δηλ. πόσους μπορεί να αντέξει και να θρέψει η κοινωνία μας, και η ποιοτική, δηλαδή ποιοί από αυτούς μπορούν να ενταχθούν ομαλά και με ποιο τρόπο.

Η ενσωμάτωση γίνεται μέσω της Παιδείας,
η οποία πρέπει να έχει σαφή εθνικά χαρακτηριστικά ώστε να εντάσσεται ο μετανάστης στον πολιτισμό της χώρας που τον φιλοξενεί και να μην περιθωριοποιείται. Αντίθετη προς τη λογική της ενσωμάτωσης είναι η πολυπολιτισμικότητα, η οποία υπερτονίζει τη διαφορετικότητα εις βάρος της εθνικής ταυτότητας και τελικά γκετοποιεί τους μετανάστες.

Στην Ευρώπη το πολυπολιτισμικό πρότυπο δέχεται αυστηρή κριτική,
ενώ προωθείται ο εθνικός χαρακτήρας της Παιδείας. Στη Γερμανία ο μετανάστης που θέλει να πάρει υπηκοότητα οφείλει να εξεταστεί αν γνωρίζει καλά τη γλώσσα και την ιστορία της χώρας. Στην Ιταλία ο ηγέτης της Δημοκρατικής Αριστεράς Μάσσιμο Νταλέμα έχει παραδεχθεί δημοσίως ότι οι συντηρητικοί είχαν δίκιο όταν επέκριναν την πολυπολιτισμικότητα και ότι δεν μπορούν όλοι οι μετανάστες να ενταχθούν στις ευρωπαϊκές αξίες. Η δε Συνθήκη της Λισσαβώνας ορίζει ότι η Παιδεία και το περιεχόμενό της θα ρυθμίζεται από την εθνική νομοθεσία κάθε χώρας ως φορέας εθνικής ταυτότητας και όχι από την Ευρ. Ένωση.

Το Ελληνικό Σύνταγμα είναι σαφές:
Στο άρθρο 16, παρ. 2 ορίζει ως σκοπό της Παιδείας την ανάπτυξη εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης. Αλλά και στο άρθρο 1, παρ. 3 γράφει ότι όλες οι εξουσίες πηγάζουν από τον λαό και υπάρχουν, δηλαδή ασκούνται, υπέρ του λαού και του Έθνους. Όσοι διανοούμενοι διάκεινται αρνητικά προς την έννοια του Έθνους και της ελληνικότητας έχουν το δημοκρατικό δικαίωμα εκφράσεως, δεν δικαιούνται όμως να παραβιάζουν το Σύνταγμα και να προωθούν τις απόψεις τους στα βιβλία και στα προγράμματα της δημόσιας Παιδείας.

Ο αφελληνισμός της παιδείας δεν θα βοηθήσει τους μετανάστες να ενσωματωθούν ομαλά και θα αποκόψει τους γηγενείς Έλληνες από τις ρίζες μας.

Δημοσιεύτηκε στην «ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ» 17-1-2010.
Tο είδαμε στο ιστολόγιο "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ"

Δίκαιη μοριοδότηση στις αποσπάσεις - στον κλάδο των εκπαιδευτικών

Σας κοινοποιούμε έγγραφο που στάλθηκε από το Σύλλογο Διδασκόντων του σχολείο μας (Γυμνάσιο & Λύκειο Συκιάς, Χαλκιδικής) προς την Υπουργό μας, κα. Διαμαντοπούλου Άννα, την Υφυπουργό μας, υπεύθυνη για θέματα Διοίκησης Προσωπικού, κα. Χριστοφιλοπούλου Εύη, τη Γενική Διεύθυνση Διοίκησης Προσωπικού Β'/θμιας Εκπαίδευσης καθώς επίσης τα συνδικαλιστικά μας όργανα: ΟΛΜΕ & ΕΛΜΕ Χαλκιδικής. Ευελπιστούμε σε συμμετοχή σας στην κοινή μας προσπάθεια.

Αφορά τη Δίκαιη Μοριοδότηση στις Αποσπάσεις - στον κλάδο των Εκπαιδευτικών.

Σας καταθέτουμε την πρόταση του Συλλόγου μας για ένα θέμα που απασχολεί τον κλάδο μας εδώ και πολλά χρόνια και μέχρι σήμερα, δυστυχώς, έχει μείνει άλυτο. Είναι κοινή πρακτική, οι περισσότερες αποσπάσεις να γίνονται από περιοχές που έχουν πολλά μόρια, πχ. νησιά παραμεθορίου και προβληματικές περιοχές , κυρίως προς μέρη που βρίσκονται σε κεντρικές υπηρεσίες στις μεγάλες πόλεις (πχ. Αθήνα & Θεσσαλονίκη). Ασφαλώς δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε τις περιπτώσεις των συναδέλφων που αιτούνται αποσπάσεων για εξαιρετικούς προσωπικούς λόγους (υγείας – οικογενειακούς – επιμορφωτικούς κτλ). Ωστόσο, είναι βέβαιο ότι μερίδα των συναδέλφων, κινούμενη νόμιμα αλλά πελατειοκρατικά και σε βάρος του συνόλου, υπηρετούν αποσπασμένοι σε «ευνοϊκές» περιοχές λαμβάνοντας τα μόρια των δυσπρόσιτων σχολείων όπου έχουν τις οργανικές τους θέσεις.

Έχει αποδειχθεί ότι αυτή η τακτική ζημιώνει την οργάνωση της σχολικής λειτουργίας, γιατί τα κενά των αποσπασμένων πρέπει στη συνέχεια να καλυφθούν με διάφορους επίσης βλαβερούς αλλά «νόμιμους» τρόπους όπως είναι η τοποθέτηση σε λειτουργικά κενά (από μετάθεση ή/και διορισμό) πολλών καθηγητών σε ένα σχολείο που χρειάζεται λίγους. Τέτοια φαινόμενα συναντάμε στον Αϊ Στρατή (με «φανταστική» δύναμη καθηγητών τους 50 και παρόντες τους απαραίτητους 11) ή και στο δικό μας σχολείο, όπου έχουμε τα εξής:
- 68 καθηγητές γραμμένοι (τόσοι μοριοδοτούνται) εκ των οποίων
- 48 εμφανίζονται στις μισθοδοτικές μας καταστάσεις ενώ
- 25 είναι παρόντες στην πράξη (!) και μόλις
- οι 14 είναι μόνιμοι (!)

Κατά δεύτερο λόγο, η μοριοδοτική τακτική που εφαρμόζεται στις αποσπάσεις ακολουθώντας τη νόμιμη οδό (!), βλάπτει το σύνολο της εκπαιδευτικής κοινότητας τόσο σε επίπεδο αξιοκρατίας μεταξύ συναδέλφων (άδικη μοριοδότηση απόντων καθηγητών) όσο και σε επίπεδο αξιοπρεπούς εμφάνισης του καθηγητή προς το κοινωνικό σύνολο. Καταλαβαίνετε πως νιώθουμε εμείς που υπηρετούμε στο Γυμνάσιο & Λύκειο Συκιάς, παίρνοντας τα μόρια του σχολείου, σε σχέση με τους άλλους καθηγητές που είναι γραμμένοι στο σχολείο μας και παίρνουν τα μόρια της Δ’ περιοχής ενώ υπηρετούν σε άλλα σχολεία ή υπηρεσίες με πολύ λιγότερα μόρια…

Έτσι, με κριτήρια τη δίκαια μεταχείριση όλων των εκπαιδευτικών καθώς και τη σωστή υποστήριξη του σχολείου, δίχως να αφαιρέσουμε το δικαίωμα στον κάθε συνάδελφο να βρίσκεται εκεί που πρέπει να βρίσκεται για προσωπικούς λόγους, προτείνουμε να υποστηρίξετε τη ψήφιση σε νομοσχέδιο της παρακάτω πρότασης :

Η μοριοδότηση των αποσπασμένων εκπαιδευτικών να γίνεται σύμφωνα με την κοντινότερη σχολική μονάδα προς τη θέση στην οποία πραγματικά υπηρετούν.

Αυτό το μέτρο, που είναι απλό τόσο στη σύλληψη, όσο και στην πράξη, είναι και το ορθό για να το πράξουμε. Ως πολίτες κάνουμε το καθήκον μας και το αιτούμαστε. Αναμένουμε από τους πολιτικούς μας, που το έχουν ήδη εξαγγείλει, να το πραγματοποιήσουν. Ένα τέτοιο μέτρο θα επιτρέπει στον κάθε συνάδελφο που έχει την ανάγκη να αποσπαστεί, να εκπληρώνει τις προσωπικές κα ι επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Το ίδιο μέτρο, ταυτόχρονα, επιτρέπει στο συνάδελφο που υπηρετεί στο σχολείο με την υψηλή μοριοδότηση να ενδιαφέρεται κατά προτεραιότητα για τη μοριοδότηση του, σε βάρος της προσωπικής του ζωής, και αξιοκρατικά να αποθηκεύει μόρια για μια επαγγελματική συνέχεια , βάση του προηγούμενου κόπου του. Ένα μέτρο, κοινό για όλους, χωρίς εξαιρέσεις, και σίγουρα δικαιότερο από το σημερινό σύστημα μοριοδότησης στις αποσπάσεις.

Επομένως, κυβέρνηση και Υπουργός Παιδείας βρίσκονται μπροστά σε μια ιστορική πρόκληση:
να τερματίσουν πελατειοκρατικά φαινόμενα στην εκπαίδευση, ώστε να πραγματοποιήσουν
έμπρακτα την προεκλογική τους δέσμευση περί διαφάνειας στον κλάδο τη εκπαίδευσης.

Με τιμή,
Τα μέλη του Συλλόγου Διδασκόντων Γυμνασίου-Λυκείου Συκιάς Χαλκιδικής



Το παρακάτω κείμενο υποβάλλεται συμπληρωματικά προς τους αποδέκτες κοινοποίησης
(πχ. ηλεκτρονικά ΜΜΕ) καθώς επίσης την Ο.Λ.Μ.Ε. και την Ε.Λ.Μ.Ε. Χαλκιδικής

Προς τους αποδέκτες συναδέλφους του γράμματός μας:
Για να υλοποιηθεί σε νομοθέτημα, μια τέτοια μοριοδοτική πρόταση, πρέπει πρώτα να υιοθετηθεί από την πλειοψηφία της εκπαιδευτικής κοινότητας. Γνωρίζουμε ότι η παρόμοια πρόταση έχει κατατεθεί εδώ και αρκετό καιρό από πολλούς φορείς, όπως είναι τα συνδικαλιστικά μας όργανα (ΟΛΜΕ και κατά τόπους ΕΛΜΕ) ενώ πρόσφατα έχει εξαγγελθεί και από το ίδιο το Υπουργείο, χωρίς δυστυχώς να έχει γίνει το αντίστοιχο νομοθέτημα. Πιστεύουμε ακράδαντα ότι μόνο όταν γίνει ΚΟΙΝΗ ΑΠΑΙΤΗΣΗ του συνόλου της εκπαιδευτικής κοινότητας θα υλοποιηθεί και στην πράξη! Για αυτό το λόγο σας καλούμε να προσυπογράψετε την παρούσα πρόταση και να την προωθήσετε στους συναδέλφους σας, ανεξάρτητα του κλιμακίου από το οποίο υπηρετούν τη Δημόσια Εκπαίδευση. Αν μετά από μερικούς μήνες η φωνή μας φτάσει στο γραφείο της Υπουργού υπογεγραμμένη από μια κρίσιμη μάζα εκπαιδευτικών, τότε είναι σίγουρο ότι:

το δικαίως επιθυμητό θα γίνει και πολιτικά εφικτό.

Δίκη Στέλλας Πρωτονοτάριου

Για όσους δεν θυμούνται την περίπτωση πρόκειται για τη δασκάλα-διευθύντρια του 132ου Δημοτικού Σχολείου Γκράβας, η οποία παραβιάζοντας το Σύνταγμα και τους Νόμους στο σχολείο που διηύθυνε, εφάρμοσε κατά το δοκούν "πολυπολιτισμικά πειράματα", όπως -μεταξύ άλλων πολλών- την αντικατάσταση της πρωινής προσευχής με ποίημα του Ρίτσου, την "αναδιαμόρφωση" των εθνικών εορτών και τη διδασκαλία Αλβανικών αλλά και Αλβανικής ιστορίας (!!!) σε μαθητές του σχολείου και μάλιστα χρησιμοποιώντας τα Αλβανικά βιβλία ιστορίας (!!!) που βρέθηκαν -άγνωστο πως- στο σχολείο. Για τους παραπάνω λόγους δικάζεται στις 22 Ιανουαρίου 2010, στο Μονομελές Πρωτοδικείο της Αθήνας.

Εάν επιχειρούσαμε να απαριθμήσουμε τα "πειράματα", αλλά και τις παραβάσεις νόμων και διατάξεων θα χρειαζόμασταν πολλές ηλεκτρονικές σελίδες. Θυμηθείτε την περίπτωση από μια ενδεικτική δημοσίευση του Greek alert και της εφημερίδας "ΠΑΡΟΝ", όπου αναφέρονται περισσότερες λεπτομέρειες.

Εμείς θα θέλαμε να σταθούμε στις ανακοινώσεις και τα ψηφίσματα συμπαράστασης διαφόρων συλλόγων εκπαιδευτικών προς τη δασκάλα, όπως αυτά συνολικά δημοσιεύτηκαν στην ηλεκτρονική εκπαιδευτική πύλη Άλφα-Βήτα. Εκεί θα διαβάσετε εκπληκτικά πράγματα, τα περισσότερα παράλογα κατά την άποψή μας.

Όμως, το μεγάλο ερώτημα, κύριοι συνάδελφοι, που προκύπτει από αυτήν την υπόθεση είναι το εξής:

ΜΠΟΡΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΣ ΒΑΣΕΙ ΤΩΝ ΑΝΤΙΛΗΨΕΩΝ, ΠΕΠΟΙΘΗΣΕΩΝ, ΙΔΕΩΝ ΚΑΙ ΛΟΙΠΩΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΩΝ "ΠΙΣΤΕΥΩ" ΝΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΕΙ ΤΟ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΚΑΙ ΤΗ ΣΧΟΛΙΚΗ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΟΤΗΤΑ;

Υπο-ερωτήματα πολλά: Το Υπουργείο Παιδείας και ο Υπουργός (άρα κατ' επέκταση ο λαός που τον-την ψηφίζει) δεν είναι οι μόνοι υπεύθυνοι καθορισμού των παραπάνω; Η δημοκρατία μας αυτό δεν ορίζει; Εάν με την ίδια λογική περί ελευθερίας κάποιος άλλος εκπαιδευτικός, διαφωνώντας με το Υπουργείο, αποφασίσει να κάνει το μάθημά του με εντελώς διαφορετικό (φανταστείτε ό,τι θέλετε εδώ) τρόπο είναι επίσης ελεύθερος;

Εμείς οι υπόλοιποι που διαφωνούμε με αυτή τη λογική αυθαιρεσίας στο σχολικό περιβάλλον πως να εκφραστούμε; Ποιος θα μας συμπαρασταθεί;

Νομίζω ότι πρέπει να ξαναθυμηθούμε -ταιριάζει άλλωστε απόλυτα- τη ρήση του Ισοκράτη περί αυτοκαταστροφής της Δημοκρατίας μας από τη θεώρηση της παρανομίας ως ελευθερία...

sancta simplicitas ...

Patria ο muerte, αυτό ήταν το διεθνιστικό σύνθημα των Κουβανών επαναστατών...

«Μεγάλο Πατριωτικό Πόλεμο» ονόμαζαν οι Σοβιετικοί τον αντιφασιστικόν αγώνα κατά των Ναζί...

«Η διαμαρτυρία είναι πατριωτισμός» διαδήλωναν οι Αμερικανοί εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ...

..................................................

Τούτων ούτως εχόντων, αναρωτιέμαι τι γύρευε ο Κατσαντώνης (δεδομένου ότι δεν εγνώριζε πως είναι Ελληνας) στα Φάρσαλα, αυτός ένας επινοημένος...

Επιτέλους! καλά νέα -μετά από πολύ καιρό- απ' τον ΣΥΡΙΖΑ! Υστερα από μία περίοδο διχόνοιας και ερίδων που ταλάνισαν έως παράλυσης σχεδόν τις συνιστώσες και τη συνισταμένη, βρέθηκε επιτέλους ο κοινός τόπος, το τίμιο ξύλο, η ιερά σινδόνη που μπόρεσε να τους τυλίξει όλους σε ένα ψήφισμα ενότητας: υπέρ της κυρίας Δραγώνα! Θαύμα-θαύμα!

Και διαφωνώ απολύτως με το πνεύμα εφημερίδων όπως το «Εθνος», που παίρνει το πράγμα στο ψιλό γράφοντας: «Αυτό και αν είναι είδηση... Σύσσωμη η κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ εξέδωσε ανακοίνωση στήριξης ενός... κυβερνητικού στελέχους γιατί, όπως υποστηρίζουν, δέχεται επίθεση από ακροδεξιούς κύκλους».

Δεν ξέρω αν στους «ακροδεξιούς κύκλους» ο ΣΥΡΙΖΑ τσουβαλιάζει τον Μίκη Θεοδωράκη για παράδειγμα, ή αν όποιος άλλος έχει κάτι να αντιλέξει στα λεγόμενα από την υφισταμένη της κυρίας Διαμαντοπούλου, κυρία Δραγώνα, πρέπει να ριφθεί στην πυρά ή να κλειστεί σε ψυχιατρείο, αλλά πρέπει να παραδεχθώ, όσον κι αν μου είναι θλιβερά κωμικό, ότι ακόμα κι αν δεν είχε ιδρυθεί ο ΛΑΟΣ, θα έπρεπε να έχει εφευρεθεί, διότι άλλο καλύτερο ελιξίριο για την αποβλάκωση της Αριστεράς δεν θα μπορούσε να 'χει επινοήσει η άρχουσα τάξη και η νεοταξίτικη σκέψη.

Είναι πλέον θεία μωρία να χαρίζουν κάποιοι αριστεροί την πατρίδα στους ακροδεξιούς εθνικιστές που επανειλημμένως άλλωστε την έχουν προδώσει, και ταυτοχρόνως να συντάσσονται με όλο εκείνο το σύστημα που εξαπολύει την ιδεολογική τρομοκρατία που χρειάζεται η εξουσία για να κυριαρχεί.

Ο εθνικισμός, κύριοι αυτής της αριστεράς, συνδεόταν πάντα με ξένες δυνάμεις. Ο εθνικισμός, κύριοι αυτής της αριστεράς (που είναι ικανή να συκοφαντήσει για εθνικισμό και τη μάνα της) βρίσκεται στην πλευρά που υπηρετεί υπάλληλος η κυρία Δραγώνα.

Παρατράβηξε το αστείο -ούτε καν ανήθικο κι ηλίθιο δεν είναι...

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 16.Ι.2010 stathis@enet.gr

Μια εικόνα χίλιες λέξεις...

Η πένα του γελοιογράφου είναι ορισμένες φορές πιο δυνατή από οποιοδήποτε λόγο, οποιοδήποτε επιχείρημα...



Την είδαμε στο Αντιπαρακμή

ΕΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΙΝ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΟΛΥΜΠΙΩΝ ΚΑΙ ΟΜΟΪΔΕΑΤΩΝ, ΠΟΥ ΣΚΙΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΑΛΛΩΝ ΠΛΗΝ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ!!!

ΓΙ΄ΑΥΤΟΥΣ Ο ΚΑΘΕ ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΣΤΗΝ ΑΥΤΟΔΙΑΘΕΣΗ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ!!!

ΟΠΟΙΟΣ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΑΙΟΣ!!

ΟΠΟΙΟΣ ΔΕ ΘΕΛΕΙ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΜΟΝΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ, ΕΙΝΑΙ ΟΠΑΔΟΣ ΤΗΣ ΔΙΧΟΤΟΜΗΣΗΣ!!!

ΟΠΟΙΟΣ ΑΠΑΙΤΕΙ ΤΟ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, ΕΝΑΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ-ΜΙΑ ΨΗΦΟΣ, ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΤΑΣ!!!

ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΛΜΗΣΕΙ ΝΑ ΜΙΛΑ ΓΙΑ ΕΛΛΗΝΙΚΟΤΗΤΑ, ΕΙΝΑΙ ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗΣ!!!

Ο ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΕΙΝΑΙ...."ΧΡΥΣΑΥΓΙΤΗΣ" ΚΑΙ "ΦΑΣΙΣΤΑΣ"!!!ΝΑΙ, ΤΟ ΑΚΟΥΣΑΜΕ ΚΑΙ ΑΥΤΟ!!!!!

Πολύ εύκολο τον έχουν τον χαρακτηρισμό "φασίστας" αυτά τα "προοδευτικά" και"ανοιχτόμυαλα" "διανοούμενα" παιδάκια. ΟΥΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΦΤΥΣΕΙ Ο ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΤΕ.

Όταν ο Θεοδωράκης έλυωνε στο Μακρονήσι και στην Ικαριά, δε θα φανταζόταν ποτέ ότι η ανθρώπινη βλακεία θα έφτανε σε αυτό το ποταπό επίπεδο, να αποκαλεί έναν ισόβιο αγωνιστή, "φασίστα".

ΟΙ ΛΕΞΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΧΑΣΕΙ ΠΙΑ ΤΟ ΝΟΗΜΑ ΤΟΥΣ. Η ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΑ ΠΑΕΙ ΣΥΝΝΕΦΟ ΣΕ ΑΥΤΟ ΤΟΝ ΤΟΠΟ.

Η εξίσωση του τύπου: η Χρυσή αυγή μιλά για ελληνισμό, ο Μίκης μιλά για ελληνισμό, ΣΥΝΕΠΑΓΕΤΑΙ ο Μίκης είναι Χρυσαυγίτης, δεν απέχει από το λογικό σφάλμα που ανέδειξε ο Σωκράτης:Το καναρίνι είναι κίτρινο, το λεμόνι είναι κίτρινο, ΣΥΝΕΠΩΣ το καναρίνι είναι λεμόνι.

Ο παραλογισμός αυτός είναι τόσο γελοίος, όσο γελοίος και παράλογος είναι ο κ. Ολύμπιος που χρησιμοποιεί αυτή τη διαστρεβλωτική "λογική".

Μίκη, η φωνή σου, τα γραφτά σου, η μουσική σου, οι αγώνες σου, δε μειώνονται από καμιά Δραγώνα, από κανέναν Ολύμπιο. Αυτοί ήλθαν και θα παρέλθουν. Εσύ και το έργο σου θα μείνεις και θα καθοδηγείς.


Ε ΟΧΙ ΡΕ ΚΟΥΜΠΑΡΕ!! ΔΕ ΘΑ ΤΟΥΣ ΠΕΡΑΣΕΙ!!!!

«…της Ελλάδος φρουρός»

Θέμα: «…της Ελλάδος φρουρός».
Συντάκτης: Του Φαήλου Μ. Κρανιδιώτη
Ημερομηνία καταχώρησης: 11η Ιανουαρίου 2010


Απ’ αλλού το περιμένεις κι απ’ αλλού σου έρχεται. Ποιό; Το παράδειγμα. Μια μικρή ελπίδα.
Η «πνευματική ηγεσία», παχιά – παχιά, περιφέρει κούτσα – κούτσα την ιδεοληπτική καμπουρίτσα της στις στήλες των συγκροτημάτων. Η κοντοστούπα ψυχή τους πότε μας έδωσε, εδώ και χρόνια μια ανάταση; Αν δεν ήταν κάτι κοσμοκαλόγεροι των βιβλιοθηκών και της έρευνας κι ο Μίκης, που και που, θα κοντεύαμε να ξεχάσουμε πως είναι η πνευματική πρωτοπορία μ’ όλους αυτούς τους γκρίζους που πάνε από ΜΚΟ σε «Ανεξάρτητη Αρχή» και τούμπαλιν.
Πότε ήταν η τελευταία φορά που διαβάσατε ή ακούσατε για μια πράξη τους και είπατε; Αααα, μα τι είπε ή τι έκανε ο άνθρωπος και τρέξατε να το μοιραστείτε με τους φίλους σας, το φέρατε σαν παράδειγμα στα παιδιά σας; Πότε νοιώσατε τη βαθιά συγκίνηση που προκαλεί ο αυθεντικός, πρωτογενής Λόγος από μια ψυχή που αναζητά την αλήθεια, την γνώση κι αγαπάει βαθιά τον τόπο και το λαό; Πότε ήταν η τελευταία φορά που νοιώσατε ότι το παράδειγμα κάποιου σας συγκλονίζει και σας καλεί στο καθήκον;
Ήρθανε λοιπόν τρεις πιτσιρικάδες Εύζωνες και αδιαφορώντας για τον προφανή κι άμεσο κίνδυνο, απλώς παρέμειναν στη θέση τους. Άγρυπνοι Φρουροί. Αγέρωχοι. Ακίνητοι. Αμίλητοι. Οι αυτοϊκανοποιούμενοι «επαναστάτες» της πλάκας διατάραξαν την τάξη αλλά έδωσαν την ευκαιρία σε τρεις γιους, αδελφούς κι εγγόνια μας να δώσουν σε όλους ένα μεγάλο μάθημα. Τιμή στους ίδιους και στους γονείς που τους ανάθρεψαν. Τιμή στον Έλληνα Δάσκαλο που τους έμαθε γράμματα και φιλότιμο. Τιμή στον Διοικητή και τους Αξιωματικούς που εμπνέουν τέτοια Πίστη , τέτοια Τιμή.
Λοιπόν, είσαστε να κάνουμε κάτι; Να δώσουμε μια απάντηση στους ρουφιάνους, στους προβοκάτορες, στους ένοπλους «ιαχωβάδες» και στα πρακτόρια;
Αυτή τη Κυριακή το πρωΐ, να πάρουμε τα παιδιά μας, τους φίλους μας και να πάμε στο Σύνταγμα, στην μεγάλη αλλαγή της Φρουράς. Βγαίνει όλη, με την Σημαία της μπροστά. Με την επίσημη στολή με την χρυσοποίκιλτη φέρμελη. Πάμε να τιμήσουμε το παράδειγμα. Να τιμήσουμε το ένοπλο χέρι του Έθνους, τον θεματοφύλακα της Ελευθερίας μας. Αντε, αφήστε τα πληκτρολόγια και πάμε. Πάμε να δούμε να «περνάει ο Στρατός της Ελλάδος φρουρός». Ναι, ρε, ο Στρατός. Αμ’ ποιος; Ο …Αλιβιζάτος;

Πρόσληψη εκπαιδευτικών αλά καρτ …από τον Καλλικράτη!

Ο Χ. Κατσικάς θίγει ένα θέμα για το οποίο ελάχιστα γνωρίζουμε οι περισσότεροι, δηλαδή τις αλλαγές που θα επιφέρει στην Παιδεία το σχέδιο "Καλλικράτης". Όλα αυτά που θα διαβάσετε παρακάτω, ακόμη κι αν είναι υποθετικά, ίσως υπερβολικά και πάντα κατά την άποψη του συγγραφέα, καταδεικνύουν τον ερχομό μεγάλων αλλαγών στην Παιδεία. Εάν, δε, κάνουμε την αναγωγή σε όλα τα συστήματα της χώρας μας γίνεται αντιληπτό ότι ο "Καλλικράτης" είναι μια πολύ σοβαρή υπόθεση. Πρέπει να ενημερωθούμε και να μην τον αντιμετωπίσουμε "ελαφρά τη καρδία"...

Του Χρήστου Κάτσικα
Από το Άλφα-Βήτα

Αποκαλυπτική για τις προθέσεις της κυβέρνησης σε σχέση με το σύστημα προσλήψεων των εκπαιδευτικών ήταν η χτεσινή επίσκεψη του υφυπουργού Παιδείας Γ. Πανάρετου στη Θεσσαλονίκη, στη διάρκεια της οποίας εγκαινίασε πέντε σχολεία.

Ο Υφυπουργός Παιδείας δήλωσε ότι θα προκηρύσσονται οι θέσεις από τα σχολεία, στα οποία θα υποβάλλονται αιτήσεις από τους ενδιαφερόμενους και θα γίνεται η επιλογή με αντικειμενικά κριτήρια. Εάν, για παράδειγμα, προκύψει μία θέση σε σχολείο του Βύρωνα, θα μπορεί ο καθηγητής να καταθέσει αίτηση για να εργαστεί στο συγκεκριμένο σχολείο. Ο Πανάρετος μίλησε για «πιστοποιημένους» καθηγητές - αφού θα προηγείται η επιλογή τους σε κεντρικό επίπεδο - οι οποίοι θα οφείλουν να παραμείνουν στο συγκεκριμένο σχολείο για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα.

«Μίλησα για την προκήρυξη θέσεων σε κενά των σχολείων, ώστε οι δάσκαλοι και οι καθηγητές να πηγαίνουν να δουλέψουν σε συγκεκριμένο σχολείο και όχι να πηγαίνουν στην κεντρική διοίκηση και μετά να μετακινούνται», δήλωσε ο κ. Πανάρετος μετά τη συνάντηση, αναφερόμενος στον αρχικό διορισμό των εκπαιδευτικών. «Στη συνέχεια, οι μετακινήσεις θα πρέπει να γίνονται ανάλογα με τις ανάγκες των σχολείων»

Είναι φανερό ότι οι σχεδιασμοί αυτοί του Υπουργείου Παιδείας συνδέονται άμεσα και σαφώς με το προωθούμενο σχέδιο «Καλλικράτης» που εκτός των άλλων, επιχειρεί να περάσει τα σχολεία στους δήμους.

Τέσσερα σημεία - κλειδιά: Οι αλλαγές που σχεδιάζονται από την ηγεσία του υπουργείου Παιδείας για το νέο σύστημα προσλήψεων συνοψίζονται σε τέσσερα σημεία-κλειδιά, όπως προκύπτει από το κείμενο που δόθηκε σε δημόσια διαβούλευση τον περασμένο Νοέμβριο:

-Για κάθε εκπαιδευτικό που επιτυγχάνει στο διαγωνισμό του ΑΣΕΠ θα προσμετράται για το διορισμό του και η προϋπηρεσία του.

-Θα υπάρξει μεταβατική περίοδος κατά την οποία θα εξακολουθήσουν να ισχύουν οι υφιστάμενοι πίνακες διοριστέων με την αντίστοιχη προϋπηρεσία. Οι πίνακες αυτοί θα σταματήσουν να τροφοδοτούνται με νέες προϋπηρεσίες μετά τον Ιούλιο του 2010.

-Οι προσλήψεις θα γίνονται από το υπουργείο Παιδείας, αλλά με σαφή προσδιορισμό του τόπου διορισμού. Η πρόσληψη, δηλαδή, θα γίνεται σε επίπεδο αρμόδιας διεύθυνσης ή περιοχής αυτής ή σχολείου. Ο χρόνος υπηρεσίας στον τόπο του πρώτο διορισμού θα πρέπει να είναι εξαρχής προσδιορισμένος και μέσα αό το διάλογο θα εξεταστεί πώς μπορεί να επιτευχθεί η μεγαλύτερη δυνατή παραμονή στο συγκεκριμένο σχολείο. Προτείνεται η τριετία.

-Η προβλεπόμενη από το νόμο διετής δοκιμαστική περίοδος των νεοδιοριζομένων, πριν από τη μονιμοποίησή τους, θα αξιοποιηθεί για την επιμόρφωσή τους με στόχο την καλύτερη άσκηση των καθηκόντων τους και την περαιτέρω ανάπτυξη των ικανοτήτων τους, προκειμένου να μπορούν να ανταποκριθούν στο έργο και τις υποχρεώσεις που αναλαμβάνουν.

Η ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΣΗ ΤΗΣ ΜΕΙΩΣΗΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΛΗΨΕΩΝ

Είναι προφανές ότι πίσω από τα μισόλογα για την πρόσληψη εκπαιδευτικών… αλά καρτ, πίσω από τις προοιωνιζόμενες αλλαγές στο σύστημα πρόσληψης υπάρχει ένας σχεδιασμός για τη δραστική μείωση των μόνιμων διορισμών και την εξαφάνιση από το εκπαιδευτικό τοπίο των χιλιάδων αδιόριστων εκπαιδευτικών που συνωστίζονται κάθε χρόνο στις λίστες του Υπουργείου Παιδείας.

Γράψαμε πριν από λίγο καιρό ότι «η στοχοποίηση των εκπαιδευτικών αποτελεί τμήμα ενός σχεδίου με πολλές άκρες. Μιλήσαμε για μια από αυτές. Έχουμε και άλλες: Την πρόσληψη σε επίπεδο σχολείου (βλέπε αποκέντρωση/περιφερειοποίηση της εκπαίδευσης ή αλλιώς τα σχολεία στους δήμους) κι άντε μετά να βρούμε λογαριασμό. Άλλη; Ο δόκιμος εκπαιδευτικός: Δηλαδή εξετάσεις από τα σπάργανα μέχρι τα σάβανα (να τελειώσω το Λύκειο, να μπω στο Πανεπιστήμιο, να πάρω πτυχίο, να περάσω τις εξετάσεις στο ΑΣΕΠ, να μου βάλει σφραγίδα καταλληλότητας ο προϊστάμενος και τράβα κορδέλα). Για ένα κομμάτι ψωμί…»

ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΝΑΤΡΟΠΕΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΟΚΕΝΤΡΩΣΗ / ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ

Ο Καλλικράτης απειλεί τα σχολεία

Σταθερός στόχος της νέας ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας παραμένει η λεγόμενη αποκέντρωση της εκπαίδευσης, με λίγα λόγια το πέρασμα των σχολείων στους δήμους.

Το τελευταίο χρονικό διάστημα πληθαίνουν οι πρωτοβουλίες της νέας πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Παιδείας που έρχονται ακριβώς να εξυπηρετήσουν αυτό το στόχο. Έτσι στις 5/11/2009 μετά τη συνάντηση με την ΚΕΔΚΕ η Αννα Διαμαντοπούλου δήλωσε ότι υπάρχουν «μείζονα ζητήματα που αφορούν το ρόλο των δημάρχων στη χωροθέτηση των σχολείων, στη σχολική στέγη, στη λειτουργία του σχολείου. Αυτά αφορούν τη μεγάλη διοικητική μεταρρύθμιση της χώρας στην οποία η αυτοδιοίκηση και στο χώρο της εκπαίδευσης θα πρέπει να παίξει ένα πολύ σημαντικό ρόλο». Απ' τις δηλώσεις του προέδρου της ΚΕΔΚΕ, Νικήτα Κακλαμάνη, φάνηκε η συμφωνία, αφού διαπιστώθηκε ότι «επί της αρχής υπάρχει ταυτότητα απόψεων για το ρόλο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης τόσο στην προσχολική όσο και στην σχολική εκπαίδευση».

Παράλληλα να τι γράφει ο υφυπουργός Παιδείας κ. Γιάννης Πανάρετος στην ιστοσελίδα του στις 5/11/2009:

«Η αποκέντρωση της εκπαίδευσης, η τοπική αυτοδιοίκηση και οι εκπαιδευτικοί

Μια από τις δυσκολίες για την αποκέντρωση του εκπαιδευτικού συστήματος είναι η ανησυχία των εκπαιδευτικών. Ανησυχία που εδράζεται σε φόβους για αυθαιρεσίες. (Αναφέρομαι μόνο στις καλοπροαίρετες ανησυχίες) Έχω πάρει μέρος σε δημόσιες συζητήσεις όπου η αντιπαράθεση μεταξύ δημάρχων και συνδικαλιστών εκπαιδευτικών, ακόμα και των ιδίων πολιτικών πεποιθήσεων, μυρίζει μπαρούτι. Αν δεν μπορέσουμε να διασκεδάσουμε αυτούς τους φόβους δεν θα είναι εύκολο να προχωρήσουμε στο επόμενο βήμα. Για να γίνει αυτό πρέπει να τεθούν οι βάσεις ενός ειλικρινούς διαλόγου…».

Στο Εθνικό Στρατηγικό Πλαίσιο Αναφοράς 2007 – 2013 (ΕΣΠΑ – Δ΄ ΚΠΑ) στον τομέα εκπαίδευση στο Επιχειρησιακό Πρόγραμμα «Εκπαίδευση και Δια Βίου Μάθηση» ο 1ο στρατηγικός στόχος περιλαμβάνει την «αναμόρφωση, εκσυγχρονισμό και αποκέντρωση του εκπαιδευτικού συστήματος».

Το Φεβρουάριο του 2009, στο επίσημο κείμενο «Ένα ανοικτό σχολείο που βλέπει στο µέλλον» το ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει συνοπτικά τις θέσεις του για την παιδεία. Ανάμεσα σε άλλα προτείνει «Οικοδοµούµε µια δυναµική εκπαιδευτική µονάδα, µε ευελιξία, λόγο και ευθύνη στη διαχείριση πόρων και την οργάνωση της µάθησης».

Το Σεπτέμβριο του 2005 το ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει τα «Συμπεράσματα Πολιτικού Συμβουλίου - Συζήτηση για την Παιδεία». Το ΠΑΣΟΚ κάνει λόγο για πέντε βασικούς άμεσους στόχους της εκπαιδευτικής του πολιτικής:

«Οι πέντε βασικοί άμεσοι στόχοι της πολιτικής μας:

Πρώτος στόχος: Να θέσουμε τέλος στο κρατικιστικό συγκεντρωτικό εκπαιδευτικό σύστημα, που στηρίζεται στο δόγμα: Η Μητροπόλεως αποφασίζει και οι εκπαιδευτικές μονάδες εκτελούν. Στα πλαίσια αυτά:

·Το κράτος διατηρεί μόνο το γενικό πλαίσιο εκπαιδευτικής πολιτικής. Αποφασίζει για τον κορμό του προγράμματος διδασκαλίας αναμορφώνοντας την διδακτέα ύλη, αφαιρώντας περιττά θέματα και επαναλήψεις.

·Η περιφέρεια στηρίζει τη σύνδεση της εκπαίδευσης με την κοινωνία, την οικονομία και την απασχόληση. Καθορίζει ειδικές εκπαιδευτικές ζώνες (μετανάστες, τσιγγάνοι, μεγάλη μαθητική διαρροή, ειδικές κατηγορίες). Οργανώνει (σε συνεργασία με Πανεπιστήμια, ΤΕΙ) επιμόρφωση ενηλίκων και εκπαιδευτικών. Προσλαμβάνει τους εκπαιδευτικούς. Για όλα αυτά συγκροτεί Ειδικά Εκπαιδευτικά Συμβούλια που απαρτίζονται από εκπαιδευτικούς, εκλεγμένους με καθολική ψηφοφορία, εκπροσώπους των γονέων και των μαθητών (οι τελευταίοι μόνο στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση), εκλεγμένους εκπροσώπους των παραγωγικών και κοινωνικών φορέων, εκπροσώπου του Υπουργείου. Τα Ειδικά Εκπαιδευτικά Συμβούλια μετά από κοινωνική διαβούλευση καθορίζουν μέρος του προγράμματος σπουδών, επιλέγουν και αξιολογούν το εκπαιδευτικό υλικό. Είναι υπεύθυνα για την ανάπτυξη των διαδικασιών κοινωνικής λογοδοσίας.

·Το σχολικό συμβούλιο επιλέγει βοηθητικό διδακτικό και διοικητικό προσωπικό. Χρηματοδοτεί τη σχολική ζωή με εξασφάλιση και πρόσθετων πόρωv».

Μάλιστα στη συνέντευξη Τύπου παρουσίασης των «Προτάσεων του ΠΑΣΟΚ για την Εκπαίδευση» η οποία δόθηκε από τους Μαρία Δαμανάκη, υπεύθυνη Παιδείας και Πολιτισμού στο ΠΣ του κόμματος, Συλβάνα Ράπτη, γραμματέα του Τομέα Παιδείας και Πολιτισμού και Ανδρέα Λοβέρδο, συντονιστή Μορφωτικών Υποθέσεων της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του ΠΑΣΟΚ έγινε η παρακάτω δήλωση από την κ. Μαρία Δαμανάκη:

«Το υπουργείο Παιδείας κρατά μόνο τον απολύτως κεντρικό επιτελικό σχεδιασμό και όλα περνούν στον δήμο, την περιφέρεια και τα σχολικά συμβούλια» ανέφερε η κ. Δαμανάκη διευκρινίζοντας ότι το «όλα» σημαίνει «οι διορισμοί των εκπαιδευτικών, η επεξεργασία του εκπαιδευτικού προγράμματος, οι διορισμοί του πολιτικού προσωπικού»… «Το σχολείο συνδιοικείται ουσιαστικά και από την τοπική κοινωνία, τους συλλόγους γονέων και κηδεμόνων, από τους ίδιους τους ενδιαφερόμενους που αναλαμβάνουν και την ευθύνη και το δικαίωμα να κρίνουν την ποιότητά του», είπε η κ. Δαμανάκη, προσθέτοντας ότι «αν αυτή η τομή πετύχει αυτή θα είναι η πραγματική επανάσταση στο εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας».

Είναι φανερό ότι μέσα από την επιχείρηση «αποκέντρωση της εκπαίδευσης» προωθείται η μεταφορά της ευθύνης και του κόστους στη λαϊκή οικογένεια, η διευκόλυνση της εισόδου του κεφαλαίου στην εκπαίδευση και η ένταση της ταξικής διαφοροποίησης. Με λίγα λόγια ανοίγουν οι πόρτες και τα παράθυρα για να κυριαρχήσει ο άνεμος της ιδιωτικοποίησης και να δυναμώσουν οι ρίζες του ευέλικτου σχολείου της αγοράς

Συγκεκριμένα επιδιώκεται:

1. Η καθήλωση των κρατικών δαπανών για την εκπαίδευση και τη μετάθεση του κόστους λειτουργίας των σχολικών μονάδων στους δήμους και ουσιαστικά στους εργαζόμενους, με την επιβολή τοπικής φορολογίας.

Με άλλα λόγια, η χρηματοδότηση κάθε σχολικής μονάδας θα εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις οικονομικές δυνατότητες κάθε δήμου. Οι δήμοι με τη σειρά τους θα μεταθέτουν την οικονομική επιβάρυνση στους πολίτες είτε επιβάλλοντας δίδακτρα είτε άλλες εισφορές ή φόρους. Αν δεν μπορούν να ανταποκριθούν, τότε τα σχολεία θα υπολειτουργούν ή θα αναγκαστούν να δεχτούν τις «ευεργεσίες» των «χορηγών».

Πρέπει να γίνει σαφές: Ο βασικός της σκοπός είναι η μείωση της κρατικής χρηματοδότησης προς τα σχολεία, η πρόσδεση των αναλυτικών προγραμμάτων στις ανάγκες των επιχειρήσεων και η ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων των εκπαιδευτικών. Οι προσλήψεις διευθυντών των σχολείων και εκπαιδευτικών στις περισσότερες χώρες της Ε.Ε. γίνεται από τους δήμους, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου η Τοπική Αυτοδιοίκηση παραπαίει ανάμεσα στην υποχρηματοδότηση, την κακοδιαχείριση των πόρων και το ρουσφέτι. Το να πάρουν τα σχολεία οι δήμοι θα είναι μια πραγματικότητα που θα ξεπερνά ακόμη και το χειρότερο σενάριο μιας ταινίας που θα είχε ως θέμα τον εξευτελισμό των εκπαιδευτικών. Και δε χρειάζεται να πάμε μακριά. Ας μείνουμε στα καθ’ ημάς και στην ιστορία μας. Ας θυμηθούμε ότι το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα ήταν αποκεντρωμένο στη συγκρότηση του. Τα δημοτικά σχολεία πήραν το όνομα τους από τους Δήμους που είχαν την ευθύνη της ίδρυσης και της λειτουργίας τους. Όμως, αυτός ο τοπικός χαρακτήρας του σχολείου σε συνδυασμό με την συνολική οικονομική και πολιτική κατάσταση του ελληνικού καπιταλισμού έκανε το δάσκαλο τον «κακομοίρη» της κοινωνίας, μια αξιολύπητη φιγούρα που περιπλανιόταν από χωριό σε χωριό εκλιπαρώντας τους τοπικούς άρχοντες να τον προσλάβουν στο σχολείο με μισθό πείνας. Είναι χαρακτηριστικά τα όσα γράφει ο παιδαγωγός Παναγιώτης Οικονόμου στα τέλη του περασμένου αιώνα όταν πήγε να εποπτεύσει τα «αποκεντρωμένα» σχολεία της ελληνικής επικράτειας: «Φρίκη με κατέλαβε ότε εν έτει 1885 διωρίσθην γενικός δ/ντης δημοτικής εκπαιδεύσεως, εν τω υπουργείω Παιδείας. Ουδείς δημοδιδάσκαλος ήτο εν ασφαλεία. Ο βουλευτής, ο κομματάρχης, ο παντοπώλης, ηδύνατο να τον μεταθέσουν, να τον παύσουν...Ένας βουλευτής είχεν είπει: Και τι βουλευτής είμαι εγώ, όταν δεν δύναμαι να παύσω ούτε ένα δημοδιδάσκαλον;».

2. Μέσα από την αποκεντρωμένη λειτουργία της εκπαίδευσης επιχειρείται να σπάσει ο όποιος ενιαίος χαρακτήρας της παρεχόμενης εκπαίδευσης έχει απομείνει καθώς η καλύτερη εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου συνδέεται με ένα νήμα με τη λειτουργία μιας εκπαίδευσης ευέλικτης, διαφοροποιημένης και ανταγωνιστικής.

H ανάθεση μεγάλου μέρους της ευθύνης για τη χρηματοδότηση, τη λειτουργία, τους προσανατολισμούς κάθε εκπαιδευτικού ιδρύματος στο εκπαιδευτικό προσωπικό, τους εκπαιδευόμενους, τους γονείς, την «τοπική κοινωνία» και τους «παραγωγικούς φορείς» (δηλαδή τις επιχειρήσεις), είναι φανερό ότι καλλιεργεί την τάση των εκπαιδευτικών ιδρυμάτων να υποχωρήσουν στις απαιτήσεις των «πελατών», αφού η συντήρηση ή η ανάπτυξή τους εξαρτώνται άμεσα από τη «ζήτηση» των εκπαιδευτικών «προϊόντων» τους. Τα «αποκεντρωμένα» σχολεία για παράδειγμα θα παραμερίζουν πιο εύκολα τη γενική μόρφωση σε όφελος των δεξιοτήτων που ζητά η αγορά, για να γίνονται πιο προσφιλή στις επιχειρήσεις εξασφαλίζοντας μεγαλύτερη χρηματοδότηση. Η παιδαγωγική και η διδακτική, οφείλουν να υποταχθούν σε μια νέα αντίληψη που έχει σχέση περισσότερο με την επιχειρηματική λογική αφού το σχολείο θα λειτουργεί κριτήριο την εξεύρεση κονδυλίων και να προσαρμόζει τη λειτουργία του σ΄ αυτή την προοπτική. Είναι σαφές ότι οι Δήμοι θα αναζητήσουν πόρους από ιδιωτικές επιχειρήσεις - χορηγούς, από νέους δημοτικούς φόρους και από εισφορές γονέων καθώς η τοπική αυτοδιοίκηση έχει τη δυνατότητα να καθορίσει ανταποδοτικά τέλη για τη λειτουργία των σχολείων της περιοχής της. Αυτή, βεβαίως είναι μια μέθοδος μετακύλησης του κόστους λειτουργίας του σχολείου για μια ακόμη φορά στον οικογενειακό προϋπολογισμό ο οποίος ήδη στενάζει.

Είναι φανερό, ότι κάτω από το βάρος των λειτουργικών εξόδων, που βέβαια και σήμερα υπάρχουν, οι διάφοροι «τοπικοί παράγοντες» θα οδηγήσουν ένα μεγάλο αριθμό σχολικών μονάδων σε αφανισμό. Θα επιχειρείται η συγκέντρωση των μαθητών σε όσο το δυνατό πιο μεγάλα τμήματα, ενώ σε κάποια φάση όταν ο κίνδυνος του κλεισίματος των σχολείων αυτών θα είναι εμφανής, θα επιβάλλονται και τα λεγόμενα ανταποδοτικά τέλη, σαν αναγκαία προϋπόθεση για τη λειτουργία τους.

Το σχολείο πρέπει να είναι η φωνή του μέλλοντος

Είναι απαραίτητο να υιοθετηθεί η πολιτική που να περιλαμβάνει την παροχή διά βίου εκπαίδευσης

ΧΡΗΣΤΟΣ Β. ΜΑΣΣΑΛΑΣ

Η χώρα μας αντιμετωπίζει προβλήματα που σχετίζονται με τους θεσμούς και την αναδιοργάνωση της παραγωγής και των πολιτικών.

Η οργάνωση της παραγωγής δεν έχει παράδοση και χρειάζεται μια ριζική διεύρυνση της κοινωνικής και εκπαιδευτικής πρόσβασης σε παραγωγικές πρωτοπορίες. Μάλιστα, οι μέθοδοι που εφαρμόζονται σε εξελιγμένους τομείς πρέπει να μεταφυτευθούν σε πολλούς τομείς της οικονομίας και της κοινωνίας. Η καινοτομία αποτελεί αναγκαιότητα...

Η εκπαιδευτική πρωτοβουλία, η οποία ολοκληρώνει τις οικονομικές καινοτομίες, θα πρέπει να περιλαμβάνει την παροχή μιας διά βίου εκπαίδευσης, επικεντρωμένης στην απόκτηση γενικών πρακτικών και θεωρητικών ικανοτήτων. Ενα τέτοιο οπλοστάσιο επιτρέπει στο άτομο να μετακινείται από επάγγελμα σε επάγγελμα, συμμετέχοντας σε ένα είδος παραγωγής που βαθμιαία γίνεται μια πρακτική συλλογικής εκμάθησης και διαρκούς καινοτομίας. Το σχολείο δεν πρέπει απλώς να εξοπλίζει το παιδί με εργαλεία αποτελεσματικής δράσης, αλλά πρέπει επίσης να το ενισχύει με δεξιότητες και συνήθειες διαρκούς σταδιακού πειραματισμού. Σε κάθε τομέα της σκέψης και της πράξης, οσοδήποτε ταπεινού, θα πρέπει να μαθαίνει στους ανθρώπους πώς να σχεδιάζουν και να εκτελούν το επόμενο βήμα. Είναι απαραίτητο να υιοθετηθεί η πολιτική σύμφωνα με την οποία οι άνθρωποι να μπορούν να επιστρέφουν περιοδικά στο σχολείο με δαπάνες του κράτους και των εργοδοτών τους. Πρέπει να γίνει κοινή συνείδηση ότι κανένα στοιχείο της βασικής κοινωνικής τους ενίσχυσης δεν είναι πιο σημαντικό από την απαίτηση για διαρκή εκπαίδευση. Το γεγονός αυτό συνηγορεί ώστε η οργάνωση και η χρηματοδότηση των σχολείων να αποτελούν παράγοντα εξόδου από την κρίση και συνεπώς προτεραιότητα αιχμής στις σημερινές και μελλοντικές συνθήκες.

Μακροπρόθεσμα, η ανάπτυξη μπορεί να βασιστεί στην πρακτική εφαρμογή της γνώσης. Το σημαντικότερο είδος της γνώσης είναι εκείνο που μας επιτρέπει να τυποποιήσουμε, με βάση έναν αλγόριθμο, το μεγαλύτερο μέρος της εργασίας, ούτως ώστε να μπορούμε να τη φέρουμε σε πέρας με τη χρήση τεχνολογιών οι οποίες πολλαπλασιάζουν τις δυνάμεις μας. Ετσι, έχουμε τον χρόνο να μετατοπίζουμε τον ορίζοντα της προσοχής μας από αυτό που είναι επαναλήψιμο σε αυτό που δεν είναι ακόμη.

Μεσοπρόθεσμα, αυτό που μετρά περισσότερο στην οικονομική ανάπτυξη, όσο και σε άλλες πτυχές της πρακτικής προόδου, είναι η ικανότητά μας να συνεργαζόμαστε. Πρέπει να τονιστεί ότι η συνεργασία πρέπει να οργανωθεί κατά τέτοιο τρόπο ώστε να είναι φιλική προς την καινοτομία- δημιουργώντας το θεμέλιο πάνω στο οποίο μπορούμε να επιταχύνουμε την πρακτική εφαρμογή της γνώσης και να μετατοπίσουμε την εστίασή μας στο καινούργιο. Η συνεργασία είναι αναγκαία στην πρακτική της καινοτομίας, είτε οι καινοτομίες είναι τεχνολογικές, οργανωτικές, κοινωνικές είτε εννοιακές.

Η πολιτεία πρέπει να αναζητήσει τρόπο να θεμελιώσει την κοινωνική ενσωμάτωση και την ατομική ενίσχυση στην πρακτική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας και στην κοινωνική λογική της ανάπτυξης και της καινοτομίας.

Η κύρια ευθύνη της εκπαίδευσης στη δημοκρατία είναι ο εξοπλισμός του ατόμου ώστε αυτό να μπορεί να σκέπτεται και να πράττει σήμερα, στην παρούσα κατάσταση, ενώ συγχρόνως του παρέχει τα μέσα για να την υπερβεί.

Το σχολείο πρέπει να είναι η φωνή του μέλλοντος. Στο περιεχόμενό της η εκπαίδευση, που αυτό παρέχει, πρέπει να επικεντρωθεί σε έναν πυρήνα γενικών ικανοτήτων και να προετοιμάσει τον νου για τη συμμετοχή σε μια κουλτούρα πειραματική.

Η έλλειψη εκπαιδευτικής στρατηγικής για την οικοδόμηση της κοινωνίας του μέλλοντος οδήγησε τη χώρα μας σε αδιέξοδο, χωρίς προοπτική.

Η κοινωνία μας πρέπει να καταστεί «εκπαιδευμένη» και να συνδυάσει στη διακυβέρνηση τα χαρακτηριστικά της αντιπροσωπευτικής και της άμεσης δημοκρατίας. Πρέπει να τονιστεί ότι η άμεση δημοκρατία δεν αντικαθιστά την αντιπροσωπευτική, αλλά την εμπλουτίζει.

Η αναδιοργάνωση της χώρας μας πρέπει να ανοίξει ορίζοντα για το μέλλον της.

Ο κ. Χρ. Β. Μασσαλάς είναι πρόεδρος ΔΕ του Πανεπιστημίου Δυτικής Μακεδονίας και του Συμβουλίου Ανώτατης Πανεπιστημιακής Εκπαίδευσης.

To είδαμε στο Άλφα-Βήτα

Μία διάτρητη απάντηση...

Αρχικά, πρέπει να λάβει τέλος και να υπάρχουν αντιδράσεις κάθε φορά που κάποιος "τολμά" να είναι σκεπτικός σε θέματα μετανάστευσης να χαρακτηρίζεται "ακροδεξιός", "φασίστας" κ.α. Η ιδεολογική τρομοκρατία της εγχώριας "θολοκουλτούρας" και ο φασιστικός τρόπος με τον οποίο οι "προοδευτικοί" αριστεροί επιχειρούν να απαντήσουν στα επιχειρήματα της "κοινής λογικής" έφτασε στο απροχώρητο.

Δεν είναι πρόοδος, κύριοι-ες, η επιβολή των απόψεών σας με χαρακτηρισμούς. Είναι αριστερός φασισμός σταλινικού τύπου! Πρέπει να καταλάβουν ότι η Δημοκρατία χωρά όλες τις απόψεις και οι απαντήσεις δίνονται με επιχειρήματα κι όχι με αφοριστικούς χαρακτηρισμούς!

Σχετικά, τώρα, με τα λόγια που έδωσαν το ερέθισμα στον κ. Λυγερό για το άρθρο του, τα ακούσαμε κι εμείς από τον ΓΑΠ κι αρχικά τα αποδώσαμε στα κακά Ελληνικά του. Όμως, όπως πολύ σωστά επισημαίνει ο κος Λυγερός, δεν πρόκειται για παράλειψη, αλλά για ιδεολόγημα. Μπορεί ο Πρωθυπουργός της χώρας να θεωρεί την απόκτηση ιθαγένειας ανθρώπινο δικαίωμα του λάθρο- ή μη μετανάστη; Εκτός κι αν ο ΓΑΠ είναι υποδεέστερος πρωτοετούς φοιτητή. Διαλέγετε και παίρνετε...

Του Σταύρου Λυγερού
Στην Καθημερινή

Όταν προχθές ρωτήθηκε για την παράνομη μετανάστευση, ο πρωθυπουργός απάντησε με ένα κράμα ιδεολογικής εμμονής και φτηνής προπαγάνδας. Δήλωσε ότι η κυβέρνηση Σημίτη έβαλε «μία πρώτη τάξη».Οι πολίτες γνωρίζουν εάν οι μαζικές νομιμοποιήσεις των κυβερνήσεων Σημίτη και Καραμανλή έβαλαν τάξη ή όχι. Κατηγόρησε, επίσης, τη Ν.Δ. ότι δεν επέβαλε το ελληνοτουρκικό σύμφωνο για την επαναπροώθηση. Η αλήθεια είναι ότι η Άγκυρα δεν το εφαρμόζει. Έχει δεχθεί λίγους πίσω και διευκολύνει όσους προσπαθούν να εισέλθουν παρανόμως στην Ελλάδα. Την ίδια τακτική ακολουθεί και επί κυβέρνησης Παπανδρέου. Αλλαγή θα υπάρξει μόνο εάν οι Τούρκοι υποχρεωθούν να συνάψουν συμφωνία επαναπροώθησης με την Ε.Ε.

Ο πρωθυπουργός δήλωσε ότι τώρα ελέγχονται τα σύνορα. Η αλήθεια είναι ότι η ροή της παράνομης μετανάστευσης δεν έχει συρρικνωθεί και είναι δύσκολο να συρρικνωθεί. Ακόμα και όταν το Λιμενικό εντοπίζει πλοιάρια συνήθως υποχρεώνεται να κάνει επιχείρηση διάσωσης και να μεταφέρει τους παρανόμως εισελθόντες σε ελληνικό έδαφος. Ο πρωθυπουργός είπε ότι ο ισχύων Κώδικας Ιθαγένειας «είναι χωρίς κανόνες, είναι πολύ χαλαρός, είναι αυθαίρετος, είναι χωρίς ουσιαστικές προϋποθέσεις». Τίποτε από αυτά δεν είναι αλήθεια. Προφανώς τον θεωρεί αυστηρό και γι’ αυτό προωθεί το νομοσχέδιο που προβλέπει ότι η Ελλάδα θα παραχωρεί ιθαγένεια πολύ πιο εύκολα από τη συντριπτική πλειοψηφία των χωρών-μελών της Ε.Ε. Δεν τον απασχολεί ότι έτσι αναπόφευκτα θα τροφοδοτηθούν οι ροές παράνομης μετανάστευσης.

Αντί να απαντήσει στη συγκεκριμένη κριτική Σαμαρά, ο πρωθυπουργός τον κατηγόρησε για «ακροδεξιά αντίληψη». Η ιδεολογική τρομοκρατία υποδηλώνει βαθύτατα αντιδημοκρατική νοοτροπία. Εν προκειμένω γίνεται και πολιτικό μπούμερανγκ. Ο πρωθυπουργός είπε ότι το νομοσχέδιο για την παραχώρηση ιθαγένειας «είναι και χρέος απέναντι σε ανθρώπινα δικαιώματα ατόμων που έχουν πια επιλέξει την Ελλάδα ως πατρίδα. Και τα ανθρώπινα δικαιώματα δεν μπαίνουν σε δημοψηφίσματα». Αντί να κάνει διάκριση νόμιμων και παράνομων μεταναστών, τους έβαλε σε ένα τσουβάλι, μιλώντας γι’ αυτούς που επέλεξαν την Ελλάδα. Κουβέντα για το δικαίωμα της Ελλάδας (και κάθε κράτους) να επιλέγει ποιους πολιτογραφεί. Πρόκειται για ιδεολόγημα και όχι για παράλειψη. Τα ανθρώπινα δικαιώματα είναι αδιαπραγμάτευτα, αλλά ούτε πρωτοετής φοιτητής δεν θα ισχυριζόταν ότι η απόκτηση ιθαγένειας από ένα μετανάστη είναι ανθρώπινο δικαίωμά του.

ΔΕΙΞΕ ΜΟΥ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΟΥ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ...

ΙΔΕΟΓΡΑΜΜΑ

Βλέπεις την επιχειρηματολογία του «Πατάξω σε, αφανίσω σε» στις συζητήσεις μας, ακούς το « Για να σου πω ρε κάτι που δεν ξέρεις για τον (την) τάδε επώνυμο (-η) που μου είπε ένας κολλητός μου...», παρατηρείς τον τρόπο με τον οποίο η εξουσία σπέρνει φήμες για πολιτικές που σκέφτεται να υλοποιήσει και ψυχομετρά τις αντιδράσεις μας και εκεί φαίνεται το ανάγλυφο της Ελληνικής Παιδείας, το γνωστό «Άρτσι, μπούρτσι και λουλάς».

Το κακό πάει καμιά τριανταριά χρόνια πίσω. Ξεκινά με την εγκληματικά μελετημένη κατάργηση των Αρχαίων Ελληνικών. Αν δείτε γύρω στον κόσμο όλα τα εκπαιδευτικά συστήματα διδάσκουν την αρχαιοελληνική γραμματεία εκτός από τον τόπο στον οποίο γεννήθηκε και αναπτύχθηκε.

Συνεχίζεται με την βαθμιαία πολιτική του κόβω κείμενα και αντί να μιλώ για το νόημα τους τα παπαγαλίζω με τη μετάφραση τους γιατί έτσι είναι πιο εύκολο να μπω στο πανεπιστήμιο που έχει ως αποτέλεσμα να στραγγαλιστεί η όποια κριτική σκέψη αποπνέεται από το παλιότερο σύστημα.

Στην πορεία θα δούμε πολλούς παπαγάλους, που πάρα πολλοί από αυτούς θα διδάξουν τις επόμενες γενιές συνΕλλήνων την παπαγαλία – πνευματική αδράνεια που οδηγεί στη νοοτροπία του «Ωχ αδερφέ δεν θέλω να σκέφτομαι εγώ για μένα κάντο εσύ αντί για μένα και βλέπουμε» ως την ύψιστη ακαδημαϊκή τέχνη που σε οδηγεί στα ........
καλύτερα μεταπτυχιακά και ντοκτορά. Προσλαμβάνεις και μια εταιρεία που σου γράφει όλες τις εργασίες σου από βασική πτυχιακή μέχρι και διδακτορική διατριβή, και για πότε γίνεσαι πανεπιστημιακός και βολεμένος ούτε που το παίρνεις είδηση, φτάνει να είσαι διαθέσιμος και πρόθυμος για πολλά.

Για να είμαστε όμως δίκαιοι, από όλο αυτό το νοσηρό πλέγμα, εξαιρούνται οι των Θετικών Επιστημών. Οι επιστήμες αυτές δεν παίζουν με το μυαλό του σπουδαστή τους. Δεν το αδρανοποιούν και αποχαυνώνουν. Εκεί δεν μπορείς να είσαι παπαγάλος. Ή θα λύσεις μια αλγεβρική εξίσωση ή δεν θα τη λύσεις. Δεν μπορείς να την μάθεις απέξω. Πρέπει να στροφάρεις στο αντικείμενο. Να έχεις σκέψη. Να λύνεις προβλήματα. Στο σχέδιο ή ξέρεις να το κάνεις σχέδιο ή δεν ξέρεις. Δεν παπαγαλίζεται. Και στη Φυσική μπορεί να μάθεις τη θεωρία απέξω, αλλά όταν σου ζητηθεί να λύσεις τις ασκήσεις της θα πρέπει να το κάνεις, διαφορετικά ατύχησες.

Τελευταία αλλά όχι έσχατη έρχεται η Έκθεση, γλώσσα το λένε τώρα. Δε χρειάζεται να σας πούμε για τη σφαγή που γίνεται στις Πανελλήνιες. Τί φταίει;. Ειδικά στην τελευταία πενταετία τα φιλολογικά μαθήματα αύξησαν τις ώρες τους. Αλλά γενικώς τα φιλολογικά μαθήματα όσο πιο πολύ αυξάνουν τις ώρες τους, τόσο χειρότερα πάνε σε επιδόσεις οι μαθητές. Τί στο καλό γίνεται έχει μελετηθεί από τους επιστήμονες του χώρου;. Πώς το εξηγούν το φαινόμενο;. Τί μας λέει η ΠΕΦ (Πανελλήνια Ένωση Φιλολόγων) και τί κάνει;. Γιατί ποτέ δεν γίνεται κάτι για να πάει καλύτερα ο κλάδος τους προς όφελος των μαθητών και της Ελληνικής κοινωνίας;.
Αυτός που δεν έχει γλώσσα, δεν έχει σκέψη. Δεν έχεις φρόνημα και ελευθερία. Και όταν υποδουλώνεσαι ακόμα και πανεπιστημιακός να είσαι θα είσαι δούλος-πανεπιστημιακός των άλλων και όχι αφέντης του εαυτού σου. Είναι θέμα χρόνου να σε ξεράσει το σύστημα των αφεντικών σου για τον επόμενο πρόθυμο δούλο.

Από το Καφενείο

Θ. Δραγώνα σε πανικό - Η επιστολή προς Μίκη και η απάντηση

Μάλλον σε κατάσταση πανικού η κα Δραγώνα με επιστολή της προς το Μίκη Θεοδωράκη και με συγκαλυμμένη απολογητική διάθεση σχετικά με την ιδιότητά της τον καλεί εμμέσως να "διορθώσει" τα όσα είχε γράψει σε επιστολή του προς τον Σ. Ληναίο. Φροντίζει, βέβαια, να δηλώσει το θαυμασμό της στο "έργο και τους αγώνες" του Μίκη, ελπίζοντας στην επιείκειά του. Όμως ο Μίκης είναι πολύ έμπειρος για να "μασήσει" και της δίνει "πληρωμένη" απάντηση, η οποία ουσιαστικά αποτελεί σημαντική ιστορική αναδρομή, ανάλυση της έννοιας του έθνους και κυρίως μια εμπεριστατωμένη κριτική στο βιβλίο της. Απολαύστε τον!

Στο τέλος της ανάρτησης θα διαβάσετε μια επιστολή Ελληνίδας φιλολόγου που υπηρετούσε στη Λήμνο σε μια ομάδα συζητήσεων σχετικά με την έννοια του έθνους, με αφορμή το "Μακεδονικό". Τις απόψεις της αυτές τις στήριζε με το επιχείρημα ότι "αυτά λέει η σύγχρονη επιστήμη", διότι αυτά διδάχτηκε στο Πανεπιστήμιο. Είναι ξεκάθαρο ότι η κα Δραγώνα και οι ομοϊδεάτες της Πανεπιστημιακοί (κι εδώ) εκτρέφουν γενιές νέων και ανυποψίαστων επιστημόνων με ακριβώς τις ίδιες εθνομηδενιστικές ιδέες. Το απόσπασμα του Μίκη από το βιβλίο της κας Δραγώνα και η επιστολή της φιλολόγου είναι "ανατριχιαστικά" ίδιες.

Από το Ρεσάλτο

Ο Μίκης απαντά στη Θάλεια Δραγώνα

Με επιστολή της στο Μίκη Θεοδωράκη η κ. Θάλεια Δραγώνα διαμαρτύρεται για συκοφαντική δυσφήμιση εναντίον της.
Ο Μίκης, με δική του επιστολή, ξεκαθαρίζει τα πράγματα.


Η επιστολή της κ. Δραγώνα:
2 Ιανουαρίου 2010

Αγαπητέ Μίκη Θεοδωράκη,

Κυκλοφόρησε πριν λίγες ημέρες στο διαδίκτυο επιστολή σας προς τον Στέφανο Ληναίο με πολύ απαξιωτικά σχόλια για το πρόσωπό μου και παραθέματα από το δημοσιευμένο έργο μου που είναι όλα παντελώς ψευδή και κατασκευασμένα.
Σας ενημερώνω ότι δεν είμαι ιστορικός και δεν γράφω ιστορικά βιβλία. Λόγος σαν «Η ελληνική ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από το 19ο αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού. Κοντολογίς κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχθήκαμε για να κονομήσουμε (!!!) πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων», δεν βρίσκεται πουθενά στο δημοσιευμένο έργο μου και δεν χαρακτηρίζει την πανεπιστημιακή και κοινοβουλευτική μου πορεία. Τέτοιου είδους κατασκευάσματα είναι μιας συκοφαντικής εκστρατείας εναντίον μου.
Είμαι κοινωνική ψυχολόγος, ερευνώ και γράφω πάνω στις κοινωνικές ταυτότητες έχω δώσει μεγάλο μέρος της ζωής μου για την υπεράσπιση των αρχών της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης σε αυτόν τον τόπο.
Σας στέλνω μέρος των δημοσιεύσεων μου για να κρίνετε εάν όσα παρατίθενται στις εφημερίδες και στο διαδίκτυο ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Εάν διαπιστώσετε ότι είναι κατασκευασμένες φράσεις, σας παρακαλώ πολύ να βρείτε μια ευκαιρία να το δηλώσετε.
Σας γράφω επειδή θαυμάζω την αστείρευτη δημιουργικότητά σας και τους αγώνες σας για τη δημοκρατία και είμαι σίγουρη ότι η αναζήτηση της αλήθειας και η προάσπιση των δημοκρατικών αρχών έχει πρώτιστη σημασία για σας.
Με εκτίμηση
Θάλεια Δραγώνα

Σας επισυνάπτω και 2 πρόσφατες συνεντεύξεις μου όπου θα βρείτε και όλα τα παραποιημένα παραθέματα


Απάντηση Μίκη

ΜΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ
Επιφανους 1
117 42, Αθήνα
τηλ. 210-9214863
fax 210-9236325
e-mail: mikisthe@otenet.gr

Προς την κ. Θάλεια Δραγώνα
Καθηγήτρια Κοινωνικής Ψυχολογίας
Τμήμα Εκπαίδευσης και Αγωγής στην προσχολική ηλικία
του Εθνικού και Καποδστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών
Ναυαρίνου 13, 10680 Αθήνα
Αθήνα, 10.1.2010


Αγαπητή κυρία Δραγώνα,

Έλαβα την επιστολή και τα βιβλία σας και σας ευχαριστώ. Διάβασα επίσης στο «Βήμα» και τα «Νέα» τις συνεντεύξεις σας, οι οποίες όμως κινούνται μονάχα γύρω από δυο-τρεις φράσεις που σας αποδόθηκαν εδώ και πολύ καιρό, για να διαψευσθούν ύστερα από μεγάλη και αδικαιολόγητη καθυστέρηση. Οι συνεντεύξεις αυτές και η μεγάλη προβολή τους (σε συνδυασμό με την φίμωση των αντιθέτων απόψεων) δεν πετυχαίνουν τίποτε άλλο παρά να αποκαλύπτουν στον ελληνικό λαό τους πανίσχυρους φίλους σας στα ΜΜΕ αποδεικνύοντας το εύρος και τα ερείσματα αλλά και τον συντονισμό της προσπάθειας που εξυφαίνεται με στόχο την αλλοίωση της εθνικής-ελληνικής μας ταυτότητας. Καθώς και τον τρόμο που δημιουργεί η αυξανόμενη παλλαϊκή αντίδραση στις απόψεις σας, που ακυρώνει την αρχική σας προσπάθεια να εκμεταλλευθείτε την αντίδραση του κ. Καρατζαφέρη βαφτίζοντας όσους διαφωνούν «ακροδεξιούς».

Τρόμος που φτάνει σε σημείο να προκαλεί συμπτώματα της «Λύσσας-Σόρος» σε υποταχτικούς κονδυλοφόρους όπως σ’ αυτόν τον δυστυχή κ. Χάρη σε σημερινό (9.1.10) ένθετο αθηναϊκής εφημερίδας.

Επειδή τυχαίνει να είμαι ένας από τους πρωτεργάτες αυτής της εκστρατείας για την ενημέρωση του ελληνικού λαού με ρίζες βαθειές στην αληθινή ελληνική Αριστερά από την εποχή του ΕΑΜ, θα ήμουν ο τελευταίος που θα επέτρεπα στον οποιονδήποτε να καπηλευτεί την λέξη και την έννοια «πατρίδα».

Το ΕΑΜ και το τότε ΚΚΕ κατέκτησε την εμπιστοσύνη του 70% του λαού μας για την πίστη του και τους αγώνες του για τη Λευτεριά της ελληνικής πατρίδας και την αναγέννηση του ελληνικού έθνους. Με την πεποίθηση ότι υπηρετούμε τα ιδεώδη των Ελλήνων για την ελευθερία και την δημοκρατία από τα βάθη των αιώνων και φτάνοντας ως το «Ελευθερία ή θάνατος» του Κολοκοτρώνη, ορθώσαμε το ανάστημά μας και αναμετρηθήκαμε με το όπλο στο χέρι, με την πιο φονική δύναμη που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότητα: την χιτλερική Βέρμαχτ, τα ναζιστικά Ες-Ες και την Γκεστάπο, με αμέτρητες θυσίες σε αίμα, βασανισμούς και διώξεις. Ενώ παράλληλα και μέσα σ΄ εκείνες τις σκληρές συνθήκες τιμούσαμε και τρεφόμαστε με τον ελληνικό πολιτισμό για τον οποίο είμαστε περήφανοι και συγχρόνως οραματιζόμαστε τη μελλοντική κοινωνία της δικαιοσύνης, της αλληλεγγύης και της «πανανθρώπινης λευτεριάς».

Αυτή υπήρξε ως σήμερα η γνήσια και μοναδική Αριστερά, όπου οι λέξεις «έθνος» και «πατρίδα» ήταν για μας δόξα και τιμή και όχι ντροπή όπως τις κατάντησαν χτες και σήμερα ορισμένα γκρουπούσκουλα και ομάδες «διανοουμένων» που στο όνομα της Αριστεράς ντροπιάζουν με τις «ιδέες» και τα καμώματά τους, τους αγώνες και τις θυσίες μας, ενώ δηλητηριάζουν την ανύποπτη νεολαία μας, που η νικήτρια και θριαμβεύουσα ακόμα και σήμερα εθνικοφροσύνη κρατάει στα σκοτάδια, έχοντας καταδικάσει σε λήθη τη σύγχρονη ιστορία μας.

Όμως η ακτινοβολία εκείνων των ηρωικών χρόνων αψηφώντας όλα τα εμπόδια εξακολουθεί να εμπνέει το λαό μας, γι’ αυτό και η αντίθεση στην συστηματική απόπειρα που επιχειρείται εδώ και καιρό με στόχο την ουσιαστική ανατροπή της ελληνικής ιστορίας, είναι καθολική και δεν συνδέεται με την α΄ ή την β΄ πολιτική παράταξη αλλά με το σύνολο των Ελλήνων, που γαλουχήθηκε με μια συγκεκριμένη και βαθειά ριζωμένη άποψη για το τι είναι πατρίδα, τι είναι Ελλάδα, τι είναι ιστορία, τι είναι ελληνικός λαός και ελληνικό έθνος.

Κι ακόμα γνωρίζει καλά -γιατί τα βιώνει, ποια είναι τα βασικά ιστορικά και πολιτισμικά στοιχεία που μας διέπλασαν από το ΄21 έως σήμερα.

Αρνούμενοι και κατεδαφίζοντας όλα αυτά που μας έκαναν αυτούς που είμαστε χτες, προχτές και σήμερα,με το πρόσχημα μιας δήθεν επιστημονικής αναθεώρησης της ιστορικής πραγματικότητας, όπως αποδεικνύεται σε κάθε σελίδα του βιβλίου σας «Τι είν’ η Πατρίδα μας;» στην ουσία αμφισβητείτε ο,τιδήποτε θετικό έπραξε ο λαός αυτός σε όλους τους τομείς του εθνικού μας βίου κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων αιώνων.

Με το βιβλίο σας αποδομείτε τις ιδέες, πεποιθήσεις, τα «πιστεύω», σε σχέση με το ελληνικό έθνος και τις ρίζες του, δηλαδή όλα αυτά που ενέπνευσαν και παρακίνησαν τον λαό μας. Όμως αν στις αρχές του 19ου αιώνα δεν υπήρχαν οι ιδέες για τη συνέχεια του ελληνικού έθνους και όλα τα «πιστεύω» που εσείς σήμερα απορρίπτετε ως άνευ ουσιαστικού περιεχομένου και εκτός ιστορικής πραγματικότητας, τότε δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν η Επανάσταση του ΄21, το κίνημα του Φιλελληνισμού, το δημοκρατικό κίνημα του Μακρυγιάννη, η αποπομπή του Όθωνα, οι Βαλκανικοί πόλεμοι, η Εθνική Αντίσταση. Δεν θα υπήρχε ο Άρης Βελουχιώτης. Και όχι μονάχα αυτός, γιατί σύμφωνα με κείνα που επιχειρείτε να διδαχθούν τα παιδιά μας, δεν θα υπήρχε ούτε ένας αντάρτης, μιας και ΟΛΟΙ πήραν τα όπλα για την Ελλάδα και την Πατρίδα. Ενώ αν είχαν τα μυαλά τα δικά σας, δηλαδή εξέταζαν το «επιστημονικώς ορθόν», θα τα βρίσκανε μια χαρά με τους Γερμανούς που εξ άλλου το μόνο που ζητούσαν από μας ήταν να τους παραχωρήσουμε την άδεια χρήσης των λιμανιών και των αεροδρομίων μας.

Κατά τον ίδιο τρόπο δεν θα υπήρχαν οι δημοκρατικοί αγώνες και η Αντίσταση κατά της χούντας. Δεν θα υπήρχαν ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο Παλαμάς, ο Καβάφης, ο Καλομοίρης,ο Καζαντζάκης, o Σικελιανός, ο Σεφέρης, ο Ρίτσος, ο Τσαρούχης, ο Ελύτης, ο Χατζιδάκις, ο Εγγονόπουλος,ο Κωνσταντίνος Δεσποτόπουλος, ο Παρθένης, ο Καμπανέλλης, ο Γεωργουσόπουλος, ο Κουν, ο Μινωτής, ο Κακογιάννης, ο Αγγελόπουλος. Όπως δεν θα υπήρχαν οι διανοητές, οι φιλόσοφοι, οι μεγάλοι πολιτικοί ηγέτες από τον Τρικούπη και τον Βενιζέλο ως τον Καραμανλή και τον Ανδρέα Παπανδρέου. Δεν θα υπήρχαν τα μεγάλα κινήματα όπως των δημοτικιστών και των φοιτητών. Δεν θα υπήρχε το κίνημα για την Κύπρο ούτε οι εκδηλώσεις αλληλεγγύης προς τα σημερινά θύματα του επιθετικού ιμπεριαλισμού, την Γιουγκοσλαυία, την Παλαιστίνη, το Αφγανιστάν και το Ιράκ. Και δεν θα συνέβαιναν προ παντός εκείνες οι πράξεις, που αποδεικνύουν την ιδιαιτερότητα του λαού μας, που τόσο επίμονα σαρκάζετε, όπως το ΟΧΙ το 1940 και η μάχη της Κρήτης, καθώς και το ότι ανάμεσα σε όλους τους ευρωπαίους, μονάχα η Ελλάδα αρνήθηκε να ντύσει τα παιδιά της με την στολή της Βέρμαχτ και να τα στείλει στο ανατολικό μέτωπο. Χάρη στις μοναδικές μέσα στην κατεχόμενη Ευρώπη παλλαϊκές διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας με χιλιάδες νεκρούς, τραυματίες και εκτοπισμένους σε στρατόπεδα θανάτου.

Κι αυτό γιατί οι εθνικοί και δημοκρατικοί μας αγώνες, καθώς και τα πνευματικά έργα και οι πολιτικές πράξεις των προσώπων αυτών, διαπνέονταν από την πεποίθηση ότι η σύγχρονη Ελλάδα έχει επηρεαστεί βαθειά από μια βαρειά κληρονομιά, απέναντι στην οποία θα πρέπει να φανούμε δημιουργικά αντάξιοι.

Για όλα αυτά έχετε να πείτε μια μόνο λέξη: εθνοκεντρισμός, δηλαδή ότι είναι ασυγχώρητη υπερηφάνεια για ένα λαό να θαυμάζει τα επιτεύγματά του, φτάνοντας στο σημείο να προτείνετε να εκλείψει από τα σχολικά βιβλία, γιατί αυτό επιτάσσει η σύγχρονη επιστήμη για την αναθεώρηση της ιστορίας. Με άλλα λόγια επιχειρείτε έναν γενικευμένο ευνουχισμό σε ό,τι πολυτιμότερο και πιο ελληνικό πέτυχε ο λαός μας έως τώρα, με τελικό αποτέλεσμα την μετατροπή μας σε έναν άλλο λαό, προσαρμοσμένο στις συνταγές του καμουφλαρισμένου αφελληνισμού, που κοσμούν κάθε σελίδα του εν λόγω βιβλίου σας.

Κι αυτό γιατί διαφωνείτε με την ύπαρξη και την αξία των βασικών πυλώνων πάνω στους οποίους στηρίχθηκαν οι ιδέες, οι πράξεις, οι αγώνες, οι θυσίες και τα έργα, πνευματικά και άλλα.

Βαφτίζετε εθνοκεντρισμό την ξεχωριστή πίστη, ακόμα και θαυμασμό που μπορεί να έχει ένας λαός για την ιστορία και τον εαυτό του. Τις ξένες επεμβάσεις, που αλλοίωσαν την εθνική μας ζωή, τις θεωρείτε σχεδόν ανύπαρκτες και πρόσχημα για να καλύψουμε τις δικές μας -υπαρκτές βεβαίως- αδυναμίες.

Την ιδιαιτερότητα των αγώνων μας, ειδικά στον β΄ παγκόσμιο πόλεμο την αποκαλείτε σωβινισμό, πράξη εχθρική προς τους άλλους και την θεωρείτε γενεσιουργό αιτία ξενοφοβίας.

Την υπερηφάνεια μας για τα κατορθώματα των αρχαίων Ελλήνων την βαφτίζετε στείρο εθνικισμό και ιστορική αυταπάτη. Δηλαδή θέλετε σώνει και καλά να αποδείξετε ότι κακώς πιστεύαμε ως τώρα όσα πιστεύαμε για την καταγωγή, τις παραδόσεις, την ιστορία και τον πολιτισμό μας, πράξη που στην ιατρική επιστήμη ονομάζεται «ευνουχισμός». Και οχυρωμένη πίσω από ηχηρά ονόματα ξένων επιστημόνων βαλθήκατε με την βοήθεια ισχυρών πολιτικών και οικονομικών κύκλων, μιας και είναι πολύ δύσκολο να ευνουχίσετε έναν ολόκληρο λαό κατεδαφίζοντας τα σύμβολα και τους μύθους του, να ξεκινήσετε το θεάρεστο έργο σας από τα τρυφερά και ανύποπτα παιδιά μας.

Όπως το επιχείρησε χθες η φίλη σας κ. Ρεπούση -ανεπιτυχώς- ενώ σήμερα, με τον αέρα μάλιστα της κρατικής συμπαράστασης το επεκτείνετε εσείς με νέα έφοδο για τον ευνουχισμό της μαθητικής μας νεολαίας από κρατικό μάλιστα πόστο!

Γνωρίζετε κυρία Δραγώνα, ότι δεν έχω τίποτα προσωπικό μαζί σας, όπως γνωρίζετε ότι θα σας ήταν λίγο δύσκολο να με βαφτίσετε κι εμένα … ακροδεξιό. Προς το παρόν μπορείτε εσείς και οι φίλοι σας να με φιμώσετε. Όμως σ’ αυτό είμαι συνηθισμένος και μάλιστα θα σας έλεγα ότι όποιοι και όσοι στο παρελθόν κατά καιρούς επεχείρησαν να φιμώσουν τις ιδέες αλλά και την μουσική μου, είχαν … κακά γεράματα. Όπως ίσως ξέρετε ή θα έχετε ακούσει, η ζωή και το έργο μου στηρίχθηκε επάνω σε τρεις λέξεις: Ελλάδα, Πατρίδα, Ελευθερία. Και όλοι μου οι αγώνες έγιναν μόνο και μόνο για να τις υπερασπίσω με κάθε θυσία. Το ίδιο κάνω και τώρα.

Σήμερα εσείς και οι φίλοι σας, με διαφορετικό τρόπο απ’ ό,τι οι προηγούμενοι, επιχειρείτε να κατεδαφίσετε τις ιδέες, τις πράξεις και τα έργα που συμβολίζουν αυτές οι τρεις λέξεις, που όπως είπα, ενέπνευσαν και στήριξαν όλες τις γενιές των νεοελλήνων, για να γίνουμε αυτό που είμαστε σήμερα.

Μια κορυφαία στιγμή στην νεότερή μας ιστορία υπήρξε και η Εθνική μας Αντίσταση, τότε που έλαμψαν αυτές οι τρεις λέξεις οδηγώντας τα νιάτα εκείνης της εποχής σε ανυπέρβλητες θυσίες. Χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες τα θύματα. Τι μας οδηγούσε τότε; Όλα αυτά που καταδικάζονται σε κάθε σελίδα του βιβλίου σας, για να ανοίξει ο δρόμος σε μια γενικευμένη αλλοίωση του εθνικού μας χαρακτήρα ξεκινώντας με δήθεν επιστημονικό τρόπο από τα τρυφερά μας νιάτα.

Άλλωστε αυτή η προσπάθεια που γίνεται μέσα στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης, έχει αφετηρία γνωστά σε όλους διεθνή κέντρα, που επιδιώκουν την διάλυση των εθνών-λαών με εθνικές ιδιαιτερότητες, συμφέροντα και «αρχές» που οδηγούν σε αντιστάσεις μπροστά στη λαίλαπα της παγκοσμιοποίησης και γι’ αυτό με τη διάλυση των εθνών επιδιώκουν την μετατροπή των ανθρώπων σε ανυπεράσπιστες μονάδες χωρίς μνήμη και ενοχλητικές ιδιαιτερότητες.

Eίναι δυνατόν να επιτραπεί να γίνει κάτι τέτοιο; Να γιατί με βρίσκετε και θα με βρίσκετε πάντοτε αντίθετο, γιατί πιστεύω ότι η γενιά η δική μου έχει αποδείξει στην πράξη, με έργα και όχι μόνο με λόγια, ότι σ’ αυτή τη γωνιά της γης κατοικούν άνθρωποι που είναι Έλληνες με όλη την ιστορική σημασία αυτής της λέξης και τίποτε -απολύτως τίποτε- δεν μπορεί να αμαυρώσει και πολύ περισσότερο να αλλοιώσει.

Τέλος οφείλω να σας πω ότι:

Από την ανάγνωση του βιβλίου σας «Τι είν’ η Πατρίδα μας;» έχω συναγάγει ορισμένα συμπεράσματα, που πιστοποιούν θεμελιακές διαφορές από τις απόψεις σας. Θα αρκεστώ προς το παρόν σε μερικά παραδείγματα:

«Η κυρίαρχη αντίληψη για το έθνος και την εθνική ταυτότητα, με βάση την οποία οι πολιτικές εξουσίες στην Ευρώπη αλλά και έξω από αυτήν οργανώνουν το διαπαιδαγωγητικό ρόλο του σχολείου, είναι ακόμη σήμερα σε μεγάλο βαθμό η αντίληψη που κληρονόμησε ο ρομαντισμός του 19ου αιώνα, σύμφωνα με την οποία το έθνος αποτελεί οικουμενική, «φυσική» οντότητα, ανεξάρτητη από το χρόνο και το χώρο, και η εθνική ταυτότητα, αυτονόητη και αναλλοίωτη αποτύπωση κοινωνικής ομοψυχίας και συνοχής. Οι εθνικές ιστοριογραφίες προέρχονται από αυτή την παράδοση και δίνουν έμφαση στη συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού της εθνικής ομάδας, στις αντιστάσεις της απέναντι στις εξωτερικές επιβουλές, στην ομοιογένειά της. Στο σχολείο η ιστορία καλείται να διδάξει τα κατορθώματα των προγόνων και να σφυρηλατήσει την εθνική υπερηφάνεια και ενότητα, ενώ η γλώσσα και η γεωγραφία επιβεβαιώνουν την εθνική συνέχεια στο χρόνο και στο χώρο». (σελ. 31)
Είναι φανερό ότι θεωρείτε ότι το έθνος και η εθνική ταυτότητα είναι «κληρονομιά του ρομαντισμού του 19ου αιώνα [και δεν] αποτελεί «φυσική» οντότητα ανεξάρτητη από τον χρόνο και τον χώρο, αυτονόητη και αναλλοίωτη αποτύπωση εθνικής ομοψυχίας και συνοχής».

Φαίνεται ακόμη ότι δεν είσθε σύμφωνη με την έμφαση που δίνεται στο σχολείο «στη συνέχεια της ιστορίας και του πολιτισμού της εθνικής ομάδας, στις αντιστάσεις της απέναντι στις εξωτερικές επιβουλές, στην ομοιογένειά της». Καθώς και στο γεγονός ότι «η ιστορία καλείται να διδάξει τα κατορθώματα των προγόνων και να σφυρηλατήσει την εθνική υπερηφάνεια και ενότητα., ενώ η γλώσσα και η γεωγραφία επιβεβαιώνουν τη συνέχεια στο χρόνο και στον χώρο».

Θα ήθελα ειλικρινά να μου λέγατε, αν η παράγραφος αυτή αναφέρεται θετικά ή αρνητικά στον τρόπο που το σχολείο αντιμετωπίζει τα προβλήματα αυτά. Μιας και δεν το λέτε φανερά. Όμως αφήνετε να υπονοηθεί, ότι όλες αυτές οι ιδέες περί έθνους και εθνικής ταυτότητας αποτελούν σύμπτωμα που μας επιβλήθηκε από την «ρομαντική αντίληψη της ιστορίας στο τέλος του 19ου αιώνα. Άρα ξεπερασμένες και αντιεπιστημονικές σύμφωνα με την οπτική γωνία τη δική σας και των υπολοίπων συνεργατών σας που συμμετέχουν στην συγγραφή του εν λόγω βιβλίου.

Να όμως που τόσο εγώ όσο και οι γενιές των παππούδων μου αλλά και των συμμαχητών και συνοδοιπόρων μου στους δρόμους των εθνικών αγώνων και στις προσπάθειες για τη δημιουργία μιας ελληνικής τέχνης διαπνεόμεθα σε κάθε μας βήμα και προσπάθεια από αυτές ακριβώς τις ιδέες που καταγγέλλετε ως ξεπερασμένες και ευτελή ως φαίνεται προϊόντα μιας ξεπερασμένης πια ρομαντικής αντίληψης. Και μόνο μ’ αυτή την παράγραφο, μου ζητάτε να απαρνηθώ τον εαυτό μου, τη ζωή μου, τις ιδέες και το έργο μου. Και όχι μόνο από εμένα αλλά όπως αποδεικνύεται από τις πράξεις και τα έργα τους, ΟΛΟΥΣ σχεδόν τους νεοέλληνες, ανώνυμους και επώνυμους που από το 1821 έως σήμερα πίστεψαν ακριβώς σ’ αυτά που θεωρείτε ότι κακώς διδάσκονται σήμερα στο ελληνικό σχολείο. Άλλωστε αμέσως μετά διευκρινίσατε ότι «στις σύγχρονες κοινωνικές επιστήμες για το εθνικό φαινόμενο η ρομαντική αντίληψη για το έθνος έχει γίνει αντικείμενο κριτικής… Οι σύγχρονες θεωρήσεις (…) συγκλίνουν στην παραδοχή ότι η έννοια του έθνους είναι σχετικά πρόσφατη, αλλάζει μέσα στο χρόνο» και παρακάτω αποκαλείτε «φανταστική κοινότητα» του έθνους που στηρίζεται στη νέα νοηματοδότηση (ομολογώ πως δεν καταλαβαίνω τον όρο) υπαρκτών κοινών χαρακτηριστικών» και όλα αυτά τα προσφέρει «η εθνική ταυτότητα» (που ήρθε) «να αντικαταστήσει το κενό που δημιούργησε η κατάλυση των παραδοσιακών μορφών κοινωνικής οργάνωσης».

«Καθώς διευρύνεται το σχετικά πρόσφατο ενδιαφέρον των κοινωνικών επιστημών για το εθνικό φαινόμενο, η ρομαντική αντίληψη για το έθνος έχει γίνει αντικείμενο κριτικής τα τελευταία χρόνια. Οι σύγχρονες θεωρήσεις, παρά τις σημαντικές διαφορές τους ως προς την προέλευσή τους, συγκλίνουν στην παραδοχή ότι η έννοια του έθνους είναι σχετικά πρόσφατη, αλλάζει μέσα στο χρόνο και μπορούμε επομένως να κάνουμε την ιστορία της: πιο συγκεκριμένα η έννοια του έθνους όπως χρησιμοποιείται σήμερα διαμορφώθηκε ιστορικά τα τελευταία διακόσια χρόνια και συνδέεται άμεσα με τη δημιουργία των εθνών-κρατών (Noiriel 1991). Η εθνική ταυτότητα ήρθε να αντικαταστήσει το κενό που δημιούργησε η κατάλυση των παραδοσιακών μορφών κοινωνικής οργάνωσης και να προσφέρει στα μέλη των σύγχρονων κοινωνιών νέα βάση κοινωνικής συνοχής μέσα από τη δημιουργία της «φαντασιακής κοινότητας» του έθνους, που στηρίζεται στη νέα νοηματοδότηση υπαρκτών κοινών πολιτισμικών χαρακτηριστικών». (σελ. 31)

Γιατί τάχα πολύπλοκες εγκεφαλικές αναλύσεις για αυτονόητα γεγονότα, όπως είναι η συνεχής ανανέωση των μορφών της κοινωνικής συγκρότησης, για να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι το έθνος αποτελεί μια «φανταστική κοινότητα»; Αλήθεια, τι θα πει αυτό; Το έθνος σε σχέση με την κοινωνία είναι η ψυχή σε σχέση με το σώμα. Κι εδώ είναι πιστεύω, το λάθος της σύγχρονης κοινωνικής επιστήμης, που επαγγέλλεσθε. Γιατί επιχειρεί να αναλύσει και να εξηγήσει μορφές και λειτουργίες που αφορούν την κοινωνία-σώμα και όχι το έθνος-ψυχή. Που δεν αναλύεται ούτε εξηγείται, γιατί όπως και τα φαινόμενα της θρησκείας και της τέχνης, ανάγεται στην μεταφυσική και στην υπέρβαση. Στο υπερλογικό και ανεξήγητο.

Αν και για τη συνέχεια του ελληνικού έθνους, πέραν του γεγονότος ότι για την παμψηφία θα έλεγα των νεοελλήνων -ανωνύμων και επωνύμων- δεν αποτελούσε και αποτελεί μόνο ένα είδος θρησκευτικής πίστης (άκρως αντιεπιστημονικής βεβαίως για σας) υπάρχουν απτές αποδείξεις ότι ορισμένοι βασικοί άξονες του πνευματικού κόσμου των αρχαίων Ελλήνων κατάφεραν να διατηρηθούν και να φτάσουν ως τις μέρες μας. Λ.χ. είναι πασίγνωστη η διάρκεια της ελληνικής γλώσσας. Δεν είναι όμως γνωστή η διάρκεια της αρχαίας ελληνικής μουσικής μέσω των βασικών μουσικών κλιμάκων, που παρέμειναν αναλλοίωτες, καθώς οι αρχαίοι μουσικοί τρόποι πέρασαν ατόφιοι στη Βυζαντινή μουσική με το νέο όνομα «ήχοι» κι από κει δια μέσου της αραβικής μουσικής και με καινούριο όνομα, «δρόμοι», δημιούργησαν το ρεμπέτικο τραγούδι από το οποίο προήλθε τόσο η σύγχρονη λαϊκή μας μουσική όσο και η έντεχνη-λαϊκή μουσική, μέσα στην οποία συνενώθηκε η μουσική με την ποίηση. Δηλαδή το φαινόμενο που χαρακτήριζε την αρχαία μουσική, δεδομένου ότι τότε με τον όρο «μουσική» εννοούσαν αποκλειστικά την σύζευξη Μουσικής και Λόγου.

Ένα άλλο σημαντικό δημιούργημα των αρχαίων, υπήρξε ως γνωστόν και η Δημοκρατία και μάλιστα η άμεση Δημοκρατία. Μετά την κατάκτηση της Ελλάδας από τους Ρωμαίους και σχεδόν έως σήμερα στην Ευρώπη κυριάρχησαν συστήματα συγκεντρωτικά, βασιλείες αυτοκρατορίες, δικτατορίες, σοσιαλιστικές εξουσίες. Η χώρα μας κατακτήθηκε για τέσσερις αιώνες από την Οθωμανική αυτοκρατορία. Εν τούτοις και κάτω από αυτές τις καταλυτικές συνθήκες οι ελληνικές κοινότητες, μέσα και έξω από τον γεωγραφικό μας χώρο, κυβερνήθηκαν με δημοκρατικό τρόπο. Οι κάτοικοι λ.χ. ενός χωριού εξέλεγαν τακτικά με καθολική ψηφοφορία την διοικητική και τη δικαστική τους εξουσία. Κι αυτό αντανακλάται στο Σύνταγμα της Επιδαύρου, μέσα στο οποίο ρητώς αναφέρεται ότι απαγορεύονται οι «τίτλοι ευγενείας». Άλλωστε αυτό το δημοκρατικό φρόνημα μπορούμε να πούμε ότι παραμένει έως σήμερα βασικό γνώρισμα της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.

Κι αυτό σε πείσμα των προσπαθειών των ξένων δυνάμεων να επιβάλουν τις γνωστές δυναστείες των Βαυαρών και των Γλύξμπουργκ. Γεγονός που αρνείσθε πεισματικά να παραδεχτείτε. Δηλαδή το γεγονός των συνεχών παρεμβάσεων των ξένων στην χώρα μας, που υπήρξαν πρόξενοι των μεγαλυτέρων εθνικών μας καταστροφών. Όπως της Μικρασιατικής, του Εμφυλίου, της Κύπρου και τέλος της στρατιωτικής δικτατορίας.

Συμφωνώ μαζί σας στην παράγραφο της σελ. 33, ότι τα κριτήρια με τα οποία ορίζεται ένα έθνος είναι πολιτισμικού χαρακτήρα: καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία και παραδόσεις, μύθοι, ιστορίες, μνήμες.

«Όπως χαρακτηριστικά δείχνουν οι παραπάνω έρευνες, τα κριτήρια με τα οποία ορίζεται το έθνος είναι πολιτισμικού χαρακτήρα: καταγωγή, γλώσσα, θρησκεία και παραδόσεις, μύθοι, ιστορικές μνήμες. Τα πολιτισμικά αυτά κριτήρια, που θεωρούνται κοινά, προσδιορίζουν τον συμβολικό και τον φυσικό χώρο του έθνους. Οτιδήποτε διαφορετικό θεωρείται ότι βρίσκεται έξω από το έθνος και συνήθως απορρίπτεται. Έτσι τα έθνη έχουν προσδιοριστεί ιστορικά κατά κύριο λόγο μέσα από τις διαφορές τους από και σε σύγκριση με άλλα έθνη. Αυτή τη συνεχής διαδικασία ετεροπροσδιορισμού συμβάλλει στην αέναη αναπαραγωγή της εθνικής ταυτότητας ως μοναδικής και ομοιογενούς και στηρίζει την τάση της να αρνείται τόσο τις ομοιότητες με καθετί έξω από αυτήν όσο και τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της».

Όμως διαφωνώ με την άποψή σας πως «ό,τι είναι διαφορετικό, θεωρείται ότι βρίσκεται έξω από το Έθνος, συνήθως απορρίπτεται». Και ακόμα ότι «η συνεχής διαδικασία ετεροπροσδιορισμού συμβάλλει στην αέναη αναπαραγωγή της εθνικής ταυτότητας ως μοναδικής και ομοιογενούς και στηρίζει την τάση της να αρνείται τόσο τις ομοιότητες με κάθε τι έξω από αυτήν όσο και τις διαφοροποιήσεις στο εσωτερικό της».


Χωρίς ίσως να το θέλετε, φορτώνετε με αρνητικές ιδιότητες το Έθνος και την εθνική ταυτότητα, μιας και για να υπάρξουν κατά τη γνώμη σας, πρέπει πρώτον να ετεροπροσδιορισθούν και δεύτερον να «απορρίψουν» δηλαδή να κλειστούν στο καβούκι τους. Συμφωνούν άρα γε αυτές οι διαπιστώσεις με το ελληνικό έθνος; (Για να αρκεστούμε στη δική μας ιστορική εμπειρία). Γιατί όλα τείνουν να αποδείξουν ότι ο,τιδήποτε καλό και θετικό έγινε ως τώρα, οφείλεται στο γεγονός ότι είχαμε και έχουμε ανοιχτές θύρες (τουλάχιστον ως προς τον πολιτισμό) και προς Ανατολάς και προς Δυσμάς όπως και προς Βορρά. Έτσι ό,τι υπήρξε και ό,τι υπάρχει, αποτελεί δημιουργική πρόσμιξη διαφόρων ιδεών και πολιτισμών, ακόμα και τρόπων ζωής.

Ήμαστε πάντοτε ανοιχτοί κατά το παράδειγμα του Ρήγα Φεραίου, που ενώ σάλπιζε την επανάσταση των Ελλήνων, οραματιζόταν την μεγάλη οικογένεια των Βαλκανικών λαών. Το ίδιο που κάναμε κι εμείς στην Εθνική Αντίσταση, που αγωνιζόμαστε όχι μόνο για την δική μας ελευθερία αλλά και για την «πανανθρώπινη τη λευτεριά». Και μη μου πείτε ότι επηρεάστηκαν από την ρομαντική άποψη περί έθνους οι φουστανελάδες αγράμματοι ως επί το πλείστον Έλληνες επαναστάτες, όταν το Σύνταγμα της Επιδαύρου στα 1822 διακήρυσσε την ανασύσταση του ελληνικού έθνους αποτελώντας παράλληλα το δημοκρατικότερο Σύνταγμα όλων των εποχών, μιας και είχαν ανοιχτά τα μυαλά τους στις επιρροές της Γαλλικής και της Αμερικανικής ακόμα επανάστασης. Για να ετεροπροσδιοριστούμε θα πρέπει να είμαστε ανίκανοι να αυτοπροσδιοριζόμαστε κάθε στιγμή (ακόμα και σήμερα), ενώ η εθνική μας ταυτότητα υπήρξε και είναι τόσο ισχυρή, ώστε να μην έχουμε ούτε να θέλουμε να έχουμε εχθρούς, για να είμαστε αυτοί που είμαστε. Άλλωστε η βασική εξωτερική μας πολιτική ως τώρα υπήρξε και είναι αμυντική με εξαίρεση την τυχοδιωκτική εκστρατεία στην Τουρκία, που μας κόστισε τόσο ακριβά.
Και γιατί δεν ρωτάτε και μας (όσους επιζήσαμε), που περάσαμε μέσα από το καμίνι της ξένης κατοχής, να σας πούμε από πού αντλούσαμε τη δύναμη και το θάρρος να αναμετρηθούμε ίσος προς ίσον με την τερατώδη Χιτλερική μηχανή θανάτου; Μονάχα με την σκέψη ότι στο βάθος είμαστε ανώτεροι από αυτούς! (Εξ άλλου σ’ αυτό μας βοηθούσε η μετατροπή των εχθρών μας σε μια συμπαγή μάζα αιμοδιψών βαρβάρων). Γιατί; Γιατί ανήκαμε σε ένα Έθνος πολύ ανώτερο απ’ αυτούς στον πνευματικό και πολιτισμικό κυρίως χώρο από τον Αισχύλο και τον Πλάτωνα έως τον Σολομό, τον Παλαμά και τον Καβάφη. Και όσοι είμαστε μορφωμένοι, το ηθικό μας ανάστημα έπαιρνε συνειδητά δύναμη απ’ αυτούς. Όσο για τους αμόρφωτους αλλά γενναίους, αντλούσαν δύναμη όπως οι αγωνιστές του ΄21 από τα «μάρμαρα». Αν όλα αυτά είναι «παραμύθια», τότε ό,τι υπήρξε θετικό και ξεχωριστό ως τώρα, ας πούμε ότι ήταν και είναι «παραμύθι». Τότε για ποιον λόγο θέλετε να το κατεδαφίσετε; Δεν ξέρετε ότι έτσι σκοτώνετε την ψυχή μας; Χάρη στην οποία είσθε κι εσείς σήμερα ελεύθερη;

Όπως ασφαλώς καταλαβαίνετε, για μένα προσωπικά δεν υπάρχει καν ερώτημα «Τι είν’ η πατρίδα μας;». Για όλους όσους αφιέρωσαν το έργο και κυρίως τη ζωή τους ολόκληρη σ’αυτή την πατρίδα -και είναι χιλιάδες, εκατομμύρια Έλληνες, επώνυμοι ή ανώνυμοι, νεκροί ή ζωντανοί, δεν υπάρχουν τέτοια ερωτήματα, γιατί αυτοί οι ίδιοι είναι η πατρίδα…

Γι’ αυτό σας παρακαλώ και εύχομαι να λάβετε σοβαρά υπ’ όψιν την μαρτυρία ενός ελεύθερου Έλληνα και να σταματήσετε αυτή την εκστρατεία, που μόνο δεινά μπορεί να φέρει στον ήδη δοκιμαζόμενο λαό μας.

Σας χαιρετώ,

Μίκης Θεοδωράκης


ΥΓ. Επειδή θεωρώ ότι με την απάντησή μου αυτή μου δόθηκε η ευκαιρία να αναπτύξω ορισμένα ουσιαστικά επιχειρήματα στην προσπάθειά μου να διαφωτίσω όσο γίνεται πληρέστερα τον ελληνικό λαό για τα κίνητρά μου στον αγώνα που ξεκίνησα και συνεχίζω, είμαι υποχρεωμένος να την δημοσιεύσω στο διαδίκτυο, όπως έκανα έως τώρα, δεδομένου ότι τα ισχυρά ΜΜΕ προς το παρόν αποφεύγουν ακόμα και να αναφερθούν στις απόψεις μου καταφεύγοντας ως συνήθως σε ύβρεις…Αυτό θα πει ελευθερία τύπου!

Η επιστολή της φιλολόγου:

"Μπαίνω λοιπόν κι εγώ στη συζήτηση. (ωχ.)

περί έθνους

Η έννοια του έθνους είναι μια ακόμη έννοια ιστορική, απότοκη ως έννοια, δομή και λειτουργία του ρομαντικού κινήματος και των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων και επαναστάσεων του 19ου αιώνα. Ενοποιεί στη βάση της κοινής γλώσσας, Φυλής, εθνικής Ψυχής. Αναζητά προγόνους, επιλέγει, θυμάται, ξεχνά, αποδέχεται και απορρίπτει, μυθο-λογεί, κατασκευάζει μνήμη, συσπειρώνει, γεφυρώνει χάσματα, ιδεολογικοποιεί με λόγο και αιτία, εξυπηρετεί συγκεκριμένους σκοπούς άμεσα συνδεδεμένη με το πολιτικό σχηματισμό που υποστηρίζει.

Το παράδειγμα έχει τεθεί σε κρίση εδώ και δεκαετίες: ιστορικές αλλαγές, αμφιβολία και αναρώτηση παλαιών βεβαιοτήτων, αλλαγή της αυτοσυνείδησης του υποκειμένου, κατακερματισμένο υποκείμενο, δυσπιστία σε ολοποιητικά σχήματα, απογύμνωση των μυθολογιών, γνώση των κατασκευών, απαξίωση θεσμών, μεταδομιστική χειρονομία, παγκοσμιοποίηση, τη θέλουμε δεν τη θέλουμε (εγώ τη θέλω).

Σχεδόν κανένας σοβαρός ιστορικός δεν υποστηρίζει σήμερα την αδιάσπαστη συνέχεια του ελληνικού έθνους: η συγκεκριμένη ιδεολογία αποτελεί απομεινάρι της κυριαρχίας του παπαρηγοπούλειου Λόγου για την ιστορία (Κων/νος Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του ελληνικού έθνους, 1870) ξεχασμένο στα αναλυτικά μας προγράμματα και ως εκ τούτου σίγουρα και στις σύγχρονες συνειδήσεις πολλών από εμάς, έστω τώρα με καναδυο ερωτηματικά περισσότερο.

Άλλο η ιστορία, άλλο η Ιστορία (Ιστοριογραφία), άλλο η γεωγραφία, άλλο η ιδεολογία, άλλο οι Λόγοι για την ιστορία, άλλο τα ονόματα, άλλο η πίστη, άλλο οι «αλήθειες», άλλο οι διεκδικήσεις, άλλο οι άμυνες.

Αυτή τη στιγμή κατά τη γνώμη μου είμαστε θεατές μιας πρωθύστερης, καθυστερημένης χρονικά, ξεπερασμένης από την ιστορία και τα πράγματα επιχείρησης κατασκευής ενός ακόμη εθνικού λόγου (από την FYROM, Σκόπια, Μακεδονία ή όπως αλλιώς θέλει να λέγεται και να την φωνάζουμε και να γυρνάει, προσωπικά αδιάφορο) με παλιούς όρους. Με τους ίδιους ξεπερασμένους όρους θεωρώ ότι γίνεται και όλα τα τελευταία χρόνια η συζήτηση για το Μακεδονικό.

Οι Λόγοι για την ιστορία / Ιστορία είναι πολλοί. Δεν κάνω καθόλου μάθημα σε κανέναν. Αυτός είναι ο Λόγος που πιστεύω, που έψαξα και δεν μου δώσανε και απλώς τον εκθέτω.