Tου Στεφανου Kασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Αν ξεχάσουμε για λίγο την κρίση και τα σοβαρά ζητήματα της διακυβέρνησης και, επίσης, αν αφήσουμε παράμερα τις σκέψεις μας για τις ποικίλες ευθύνες των κυβερνώντων, νομίζω ότι ελάχιστοι θα ήσαν εκείνοι που δεν θα συμφωνούσαν με τη διαπίστωση ότι ο Γιώργος Παπανδρέου έχει ένα είδος αθωότητας, η οποία τον κάνει ακαταμάχητα συμπαθητικό. Αυτή την πλευρά του Γιώργου, την αξιαγάπητη παιδικότητά του, ένιωσα ξαφνικά και πλημμύρισα από ένα αίσθημα τρυφερότητας, όταν πάνω στην κουβέντα με ένα φίλο που παραθέριζε το περασμένο καλοκαίρι στην Πάρο, μου είπε ότι, τις νύχτες, για να προστατεύσει από τους κακούς ανθρώπους το πιο αγαπημένο του απόκτημα, δηλαδή το κανό του, ο Γιώργος το έδενε σε κάποιο σταθερό σημείο, ασφαλίζοντάς το με ένα τοσοδούλι, μικρούλι, γλυκούλι λουκετάκι – σαν αυτά, ας πούμε, που έχουν οι βαλίτσες.
Το κακό είναι, βέβαια, ότι εκεί πάνω όπου γλυκαίνεις μέσα σου και λες «αχ, το χρυσό μου!», συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι αυτός ο άνθρωπος (ο καλός και γλυκύτατος, κατά τα άλλα) έχει τις τύχες μας στα χέρια του και σε λούζει ο κρύος ιδρώτας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου