Το είδαμε στο Άλφα-Βήτα
1) Φταίμε όλοι για την κρίση κι όλοι πρέπει να πληρώσουμε.
Οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και η μεγάλη μάζα των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα παίρνει απολαβές πολύ μικρότερες των αντίστοιχων ευρωπαϊκών, ενώ η ακρίβεια καλπάζει. Ταυτόχρονα πληρώνει κανονικά τις ασφαλιστικές εισφορές και τους φόρους της. Την τελευταία δεκαετία, το ΑΕΠ της χώρας αυξανόταν με υψηλούς ρυθμούς, ενώ οι αυξήσεις των μισθωτών ήταν ελάχιστες. Σίγουρα δεν «φταίμε όλοι».
2) Δεν φταίμε όλοι για την κρίση, αλλά όλοι πρέπει να πληρώσουμε γιατί δεν γίνεται διαφορετικά.
Ψέμα! Η συμβολή των ήδη περιορισμένων εισοδημάτων των εργαζομένων στο ξεπέρασμα της κρίσης είναι: α) σχεδόν αμελητέα, αφού τα υπολογισμένα έσοδα πολύ μικρό μέρος του ελλείμματος καλύπτουν και β) χειρότερα από αμελητέα, είναι επιζήμια, γιατί περιορίζει την κατανάλωση, άρα και τα κρατικά έσοδα, ενώ παράλληλα η ανεργία κυριολεκτικά θα εκτιναχθεί (και δεν πρόκειται για κινδυνολογία αλλά για ρητή παραδοχή από τη μεριά της κυβέρνησης).
3) Η περικοπή των εισοδημάτων των εργαζομένων μικρή συμβολή θα έχει, αλλά πρέπει να γίνει για «να πειστούν οι αγορές» και η χώρα να δανείζεται με καλύτερους όρους.
Οι «αγορές» είναι όλοι αυτοί που δανείζουν με τοκογλυφικούς όρους τη δική μας και άλλες χώρες. Σκοπός τους είναι να επιβάλουν όσο το δυνατό επαχθέστερους όρους δανεισμού για να μεγιστοποιούν το κέρδος τους. Ο τοκογλύφος δεν ενδιαφέρεται τόσο για την εγγυημένη επιστροφή του δανείου που χορηγεί, επομένως το θέμα δεν είναι να «πειστεί» για να σε δανείσει. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι να διατηρείται το χρέος (ώστε να «τρέχουν» οι τόκοι) ή, ακόμα καλύτερα γι αυτόν, να σου πάρει το σπίτι, το χωράφι κλπ., μέχρι το τελευταίο σου περιουσιακό στοιχείο. Στην περίπτωσή μας, ξηλώνουν την παραγωγική βάση της χώρας που θα μπορούσε να γίνει στοιχειωδώς ανταγωνιστική απέναντι σε δικές τους δραστηριότητες, και απαιτούν να τους δοθεί για ένα κομμάτι ψωμί ό, τι απέμεινε από το δημόσιο τομέα (παιδεία, υγεία, ασφάλιση κλπ.)
4) Οι αγορές κερδοσκοπούν σε βάρος της Ελλάδας, η Ε.Ε. μάς πιέζει χωρίς να μας στηρίζει, αλλά η ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί φιλότιμα και πρέπει να τη στηρίξουμε.
Ποια ελληνική κυβέρνηση; Αυτή που σαν αντιπολίτευση έλεγε πως «λεφτά υπάρχουν» και πως δεν μπορείς να ξεφύγεις από το φαύλο κύκλο της κρίσης παγώνοντας μισθούς και περικόπτοντας συνταξιοδοτικά δικαιώματα; (Από μία άποψη φάνηκε συνεπής, δεν πάγωσε τους μισθούς, τους κατακρεούργησε). Αυτή που ακόμα και τώρα δίνει λεφτά για εξοπλισμούς και μειώνει τη φορολογία των μεγάλων επιχειρήσεων, δήθεν για ανταγωνιστικότητα; Τους εμπιστεύεστε ακόμα;
5) Τα μέτρα αποτελούν μέρος ενός σχεδίου της κυβέρνησης για τη βελτίωση της οικονομικής κατάστασης της χώρας.
Εάν υπήρχε τέτοιο σχέδιο, θα έπρεπε να είναι κάπως συγκεκριμένο. Να φαίνεται στοιχειωδώς ποιο είναι το μέγεθος του οικονομικού «ανοίγματος», ποιος είναι ο απαιτούμενος περιορισμός δαπανών, σε ποιο βάθος χρόνου θα υπάρξει βελτίωση της κατάστασης κλπ. Αντί για αυτό, βλέπουμε ότι μετά από κάθε μέτρο που ανακοινώνεται ακολουθεί κάποιο άλλο, ακόμα σκληρότερο, χωρίς να φαίνεται ότι η λίστα των μέτρων έχει κάποιο τέλος. Δεν υπάρχει κανένα τέτοιο σχέδιο! Πώς άραγε βοηθά στη μείωση του ελλείμματος η μείωση των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα; Αν υπάρχει ένα σχέδιο, αυτό έχει σα σκοπό να δουλεύουμε για ολοένα και μικρότερες αποδοχές και με λιγότερα δικαιώματα, για να γίνουμε, υποτίθεται, πιο «ανταγωνιστικοί». Να εργαζόμαστε δηλαδή κάτω από συνθήκες αντίστοιχες με αυτές που επικρατούν στην Ινδονησία, την Κίνα και άλλες χώρες που γίνονται «ανταγωνιστικές» εκμεταλλευόμενες με τον πλέον άγριο τρόπο το εργατικό τους δυναμικό. Να γίνουμε τελικά μια τριτοκοσμική χώρα στο εσωτερικό της ΕΕ.
6) Αγορές, Ε.Ε. και ελληνική κυβέρνηση επιτίθενται στο εισόδημα και τα δικαιώματά μας, αλλά δεν γίνεται διαφορετικά.
Προφανώς δεν γίνεται διαφορετικά, αν δεν αντιδράσουμε. Σκεφτήκατε ποτέ ότι αυτά τα μέτρα θα είχαν έρθει νωρίτερα, αν δεν είχαν υπάρξει οι όποιες, έστω ημιτελείς, έστω αναιμικές, αντιδράσεις; Σκεφτήκατε ποτέ τι θα σήμαινε μια κινητοποίηση όπως του 2001 επί Γιαννίτση με καθολική συμμετοχή στην απεργία και χιλιάδες κόσμου στους δρόμους; Όταν σου επιτίθενται, δεν μπορείς να μην αμυνθείς. Σε τελική ανάλυση, είναι θέμα επιβίωσης. Τα εργασιακά δικαιώματα που γνωρίσαμε δεν υπήρχαν από την αρχή της ανθρώπινης ιστορίας, ούτε εμφανίστηκαν ξαφνικά και ανεξήγητα. Τα κέρδισαν οι εργαζόμενοι μέσα από σκληρούς και μακρόχρονους αγώνες.
Η αντίδρασή μας δεν είναι όμως μόνο θέμα επιβίωσης. Είναι θέμα πολιτισμού και αξιοπρέπειας. Αγωνιζόμενοι προστατεύουμε τη δική μας γενιά και τις επόμενες από την πλήρη ισοπέδωση. Όχι μόνο την οικονομική, αλλά και την ψυχολογική-συναισθηματική. Κρατάμε ζωντανή την ελπίδα για ένα καλύτερο κόσμο, που στο κάτω-κάτω δικαιούμαστε.
ΤΟ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ!
ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 11 ΜΑΡΤΗ ΝΑ ΜΗ ΔΟΥΛΕΨΕΙ ΚΑΝΕΙΣ!
ΝΑ ΔΩΣΟΥΜΕ ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΩΝ 10.30 ΣΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ!
Here is the beginning of my post. And here is the rest of it.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου