Ποιος έχει συμφέρον να δημιουργεί αίσθημα ηττοπάθειας και μεμψιμοιρίας στο ελληνικό λαό;

Με αφορμή το περιστατικό με την τουρκική κορβέτα  «Μπάφρα» διακρίνεται ξανά ένας  μηχανισμός παραπληροφόρησης που στήνεται πανεύκολα κάθε φορά και πάντα με τον ίδιο στόχο. Ένας μηχανισμός που δουλεύει εργολαβικά και  εμφανίζει συνεχώς τους τούρκους “πανίσχυρους τσαμπουκάδες και νταβατζήδες στο Αιγαίο” και στον αντίποδα τον Ελληνικό Στρατό ναυτικό αεροπορία άλλα και την εκάστοτε πολιτική ηγεσία ως κατώτερη των περιστάσεων παραδομένοι στην αβουλία ηττοπάθεια και στην δειλία.

Είναι άραγε μηχανισμός ψυχολογικών επιχειρήσεων; Υπάρχει εχθρός ανάμεσα μας η κάποιοι είναι πολύ βλάκες και αντιμετωπίζουν την εθνική άμυνα με την ίδια σοβαρότητα που αντιμετωπίζουν την τσόντα της Τζούλιας.

Είναι  Έλληνες  άραγε αυτοί που επιχειρούν να κλονίσουν  το αίσθημα ασφάλειας του Ελληνικού λαού προκαλώντας υποδόρια ερώτημα σχετικά με την δυνατότητα των ενόπλων δυνάμεων και της πολιτικής ηγεσίας του άμυνας στο να αντιδράσουν αποτελεσματικά σε κάθε πρόκληση;

Είναι θεμιτό άραγε η πληροφόρηση και η δημοσιογραφία σε θέματα που άπτονται της εθνικής άμυνας να φεύγει από την επίσημη «γραμμή» που βγαίνει από το υπουργείο;  Γίνονται άραγε τα ίδια στην άλλη πλευρά του Αιγαίου;

Είναι θεμιτό κόμματα και συνεργαζόμενοι δημοσιογράφοι στην Ελλάδα να κεντρίζουν τα κατώτερα ένστικτα φόβου και ανασφάλειας του λαού ψηφοθηρώντας, ενώ την ίδια στιγμή διαλύουν κάθε εμπιστοσύνη των Στελεχών των ενόπλων δυνάμεων στα γενικά επιτελεία τους και στην φυσική ηγεσία;

Θυμάμαι την περίπτωση των Ιμίων όταν οι δημοσιογράφοι κατέγραφαν on line την αποχώρηση του στόλου για πόλεμο και ανατριχιάζω. Και την ίδια στιγμή αναρωτιέμαι τι θα γίνονταν αν στην επανάσταση του 1821 ο Δράμαλης μάθαινε από τα κανάλια της κινήσεις του Κολοκοτρώνη στα Δερβενάκια. Τι θα γίνονταν αν έμπαινε ένας Δημοσιογράφος στην Φιλική εταιρεία. Τι θα γίνονταν αν περιέγραφαν με δραματικά λόγια  και ψηφοθηρώντας την επίθεση των πανίσχυρων ιταλών και τις ελληνικές απώλειες τις πρώτες ώρες του έπους του 1940;

Είναι άραγε η δημοσιογραφία υπερανω της εθνικής άμυνας;

Νομίζω ότι χρειάζεται μια αυτοσυγκράτηση κύριοι δημοσιογράφοι και ένα αίσθημα ευθύνης  γιατί οι καιροί είναι πονηροί. Κανένας δεν έχει συμφέρον να δημιουργεί αίσθημα ηττοπάθειας και μεμψιμοιρίας στο ελληνικό λαό. Υπάρχουν ένα σωρό άλλα θέματα που προσφέρονται για πολιτική και ψηφοθηρία.

Ενώ την ίδια στιγμή ίσως χρειάζεται και ένας μηχανισμός διαχείρισης πληροφοριών και στόχο τις ψυχολογικές επιχειρήσεις  και την διαμόρφωση γνώμης εντός και εκτός της χώρας. Ένας μηχανισμός στο οποίο θα εμπλέκονται αρμόνικα η ομογένεια ξένοι και έλληνες δημοσιογράφοι και αξιωματούχοι διαμορφωτές κοινή γνώμης ανά την υφήλιο κλπ .

Από τον Παπαϊωάννου