Μπροστά στη Νέα Κατοχή

του Γιάννη Μαύρου

Από το Μανιφέστο

Χρειάστηκε η Μικρασιατική Καταστροφή για να φέρει την Ελλάδα του Ελευθερίου Βενιζέλου στα μέτρα του Ιωάννη Μεταξά. Η Κατοχή και ο Εμφύλιος την έφεραν στα μέτρα του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Η προδοσία της Κύπρου και η Χούντα στα μέτρα του Ανδρέα Παπανδρέου και –τέλος- η ‘Μεταπολίτευση’ στα μέτρα των επιγόνων του δικομματισμού.
Μέχρι σήμερα μπορεί να ασκούσαμε σκληρή κριτική στο καθεστώς της Μεταπολίτευσης και να αναγνωρίζαμε την παρατεταμένη παρακμή και το αδιέξοδό της, δεν είχαμε όμως φτάσει σε σημείο να την αντιλαμβανόμαστε ως ‘εθνική καταστροφή’ συγκρίσιμη με τις προαναφερθείσες. Η ευνοιοκρατία και η διαφθορά, η υπονόμευση των θεσμών, η ασυδοσία των ΜΜΕ και όλων των καρτέλ, η διαπλοκή και η ομηρία του πολιτικού συστήματος και η υποταγή του στο κεφάλαιο έφτασε βέβαια προ καιρού σε ολοκληρωτικά μεγέθη και πολλοί μιλούσαμε για νέα χούντα αλλά σήμερα η κατάσταση έφτασε σε σημείο να δικαιολογεί το χαρακτηρισμό νέα κατοχή.
Είναι η κατοχή των ‘κατεχόντων’.  Με άλλα λόγια το κεφάλαιο, οι περίφημες ‘αγορές’, οι λεγόμενοι ‘ξένοι θεσμικοί επενδυτές’  (κυρίως αγγλοσάξονες, γερμανοί και γάλλοι «εταίροι» μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ), που κατέχουν κατά 80% το δημόσιο χρέος της χώρας και ανησυχούν ότι θα χρεοκοπήσει  το ελληνικό κράτος. Προκειμένου λοιπόν να χάσουν τα λεφτά τους, κάπου 300 δις ευρώ, θέτουν τη χώρα υπό κατοχή (‘επιτήρηση’ κατ’ ευφημισμόν) και ‘αναγκάζουν’ την Κυβέρνηση να λάβει τα εξοντωτικά μέτρα που ανακοινώθηκαν.
Μετά την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση συντελείται βαθμιαία η αποβιομηχάνιση της οικονομίας, η εκτίναξη του δημοσίου χρέους και των εισαγωγών. Η ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής και των εξαγωγών γενικότερα υστερεί δραματικά, οι εισροές από τα κοινοτικά ταμεία καταλήγουν ως επί το πλείστον στις τσέπες των επιτηδείων και στην κατανάλωση αντί στις επενδύσεις και στην παραγωγή και γιγαντώνεται παρασιτικά ο τριτογενής τομέας των υπηρεσιών. Ήδη από το 1985 αρχίζουν να εφαρμόζονται πολιτικές ‘λιτότητας’ και να περιστέλλονται οι πραγματικοί μισθοί αλλά δεν αντιστρέφεται η ολέθρια πορεία.
Οι κυβερνήσεις, τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Νέας Δημοκρατίας, ακολούθησαν ουσιαστικά την ίδια οικονομική ‘πολιτική’ και το ίδιο ‘οικονομικό μοντέλο’ στρεβλής και σαθρής ‘ανάπτυξης’ και είναι υπεύθυνες επιπλέον και για την  προϊούσα φθορά και διαφθορά του κρατικού μηχανισμού (κεντρική διοίκηση, ΔΕΚΟ, Τοπική Αυτοδιοίκηση) και του πολιτικού συστήματος γενικότερα που μετατράπηκε, από μέσο επίλυσης των προβλημάτων της κοινωνίας και της οικονομίας, στο μεγαλύτερο πρόβλημα, αυτό που καθιστά ανεπίλυτα όλα τα υπόλοιπα.
Γιατί αν είχαμε κράτος δικαίου και δημοκρατικούς θεσμούς σωστούς δεν θα φτάναμε εδώ και πάντως θα ήμασταν  τουλάχιστον σε καλλίτερη θέση να αντιμετωπίσουμε την κρίση. Μια ισχυρή Κυβέρνηση, πραγματική εντολοδόχος του Ελληνικού Λαού και όχι ιμάντας μεταβίβασης των αξιώσεων των ισχυρών στις πλάτες του,  θα μπορούσε να αντισταθεί στις ντιρεκτίβες της ΕΕ και τις πιέσεις των αγορών, που μας επιβάλλουν σήμερα μια πολιτική όχι μόνο εθνικά αναξιοπρεπή και κοινωνικά άδικη αλλά και οικονομικά αναποτελεσματική έως καταστροφική και επικίνδυνη ακόμα και για την εθνική μας ασφάλεια.
Μια Ελληνική Κυβέρνηση που θα σεβόταν τη νωπή λαϊκή εντολή για μια πολιτική διαμετρικά αντίθετη από αυτή που επιχειρείται σήμερα, το πρώτο που θα έπραττε θα ήταν να θέσει –επιτέλους και επιτακτικά- την αξίωση της εξόφλησης από τη Γερμανία του κατοχικού δανείου και των πολεμικών επανορθώσεων που επιδίκασε η Διάσκεψη Ειρήνης του 1946, καθώς και την επιστροφή των κλαπέντων αρχαιολογικών  θησαυρών της χώρας. Μιλάμε για ποσά πολλαπλάσια του δημοσίου χρέους τα οποία καμία μεταπολεμική κυβέρνηση δεν αξιώθηκε να διεκδικήσει! (Η ‘απόπειρα’ του 1995 να τεθεί το θέμα έμεινε –όπως τόσα άλλα- στη μέση και δεν μπορεί να θεωρηθεί διεκδίκηση γιατί ‘πάγωσε’ μόλις διαπιστώθηκε η …απροθυμία της Γερμανίας να ανταποκριθεί!! [βλ. ομιλία του τότε Πρέσβη στη Βόννη Ιωάννη Μπουρλογιάννη-Τσαγγαρίδη στο 5ο Σεμινάριο Διεθνούς Δικαίου στο Ναύπλιο στις  12-14 Ιουνίου 2009 δημοσιευθείσα στην «Εστία» και στο «Μνήμη και Χρέος», τεύχη #4 και 5]).
Γιατί αν στο παρελθόν υπήρχαν ‘λόγοι’ που ‘δεν επέτρεπαν’ να διεκδικήσουμε τις γερμανικές οφειλές, σήμερα συντρέχουν πολύ σοβαρότεροι λόγοι που επιβάλλουν την διεκδίκησή τους.  Αντί να επαιτούμε και να δίνουμε γη και ύδωρ έναντι πενιχρών ανταλλαγμάτων, απλά και μόνο για να αποφύγουμε όπως-όπως     τη -λιγότερο οδυνηρή πάντως- χρεωκοπία , να απαιτήσουμε τα δίκαιά μας και να οικοδομήσουμε τη Νέα Ελλάδα, άξια του ονόματός της και των παρακαταθηκών εκείνων που θυσιάστηκαν για μας.
Αυτό όμως καμιά κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ δεν το μπορεί, ούτε καν μια συμμαχική κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-Νέας Δημοκρατίας. Απαιτεί μια επαναστατική κυβέρνηση. Ένα νέο ΕΑΜ! Γρηγορείτε!