Λιάνα Κανέλλη, η γυναίκα που εμπνέει σεβασμό με τον δυνατό λόγο της

Όταν η Λιάνα Κανέλλλη αφήνει την κομματική γλώσσα του ΚΚΕ και μιλάει σαν τη Λιάνα που όλοι γνωρίσαμε, στη δεκαετία του 80 και 90, όταν η Λιάνα μιλάει σαν δημοσιογράφος, σαν μορφωμένος άνθρωπος, σαν άνθρωπος που ζει ανάμεσα μας και αναγνωρίζει την πραγματική της κοινωνική και οικονομική θέση, τότε όλοι οι ακροατές και τηλεθεατές της ομιλίας της αυτής νιώθουν ότι πραγματικά υπάρχει κάποιος που τους υπερασπίζεται, τους νοιώθει και τους νοιάζεται.
Η Λιάνα Κανέλλη, είναι μια αξιόλογη δημοσιογράφος πάνω από όλα. Αυτή ήταν η δουλειά της και την έκανε εξαιρετικά καλά. Έτσι τη γνωρίσαμε και έτσι θέλουμε να την ξέρουμε, εμείς οι παλαιότεροι. Η ομιλία της αυτή μας θύμισε τη Λιάνα που μαχόταν τηλεοπτικά, τη Λιάνα που έτρεχε ανά τον κόσμο για να φέρει εξαίσια ρεπορτάζ να δει ο κόσμος, τη Λιάνα που πήγε στη Ρουάντα και μας μετέφερε τη φρίκη που ζούσε η χώρα αυτή.
Ο συγκεκριμένος λόγος της μοιάζει ρεπορτάζ για μια χώρα που λέγεται Ελλάδα και οι κάτοικοι της είναι κάτι καημένα ανθρωπάκια που ζουν στη φρίκη ενός άσχημου πολέμου, ενός πολέμου που τώρα ξεκινάει και έχει σαν στόχο τα γυναικόπαιδα και τους ηλικιωμένους. Δεν είναι πόλεμος με πραγματικά όπλα, είναι χειρότερος, είναι ψυχολογικός πόλεμος. Τον πόλεμο αυτό δυστυχώς ο κόσμος μας δεν είναι προετοιμασμένος να τον ζήσει, γιατί ναι μεν έχει προειδοποιητικά σημάδια, αλλά δεν αντιμετωπίζεται εύκολα από ανθρώπους που δεν έχουν το υπόβαθρο, κοινωνικό, ψυχολογικό και πνευματικό, να αντιμετωπίσουν την ψυχολογική πίεση των καταστάσεων που ραγδαία εξελίσσονται μπροστά στα μάτια του καθώς και τον ψυχολογικό υποβιβασμό και εξευτελισμό της ανθρώπινης μας υπόστασης.
Η Ελλάδα πλέον κατοικείται από ανθρωποφαντάσματα που κινούνται μηχανικά, ζώντας μια ζωή χωρίς νόημα, χαρά και ουσία, κατοικείται από κουφάρια που περιμένουν να πέσει η ταφόπλακα του μνημονίου επάνω τους.
Αυτό που μας είπε κατάμουτρα είναι αυτό που δεν θέλουμε να παραδεχτούμε για τον εαυτό μας. Ότι θα δουλεύουμε μια ολόκληρη ζωή χωρίς καμία προοπτική βελτίωσης του οικονομικού, κοινωνικού και βιοτικού μας επιπέδου. Ότι η περίπτωση εξέλιξης και ανέλιξης μας σε κάποια καλύτερη θέση μέσω ενός αξιοκρατικού συστήματος αξιολόγησης είναι μηδενική, ότι ευκαιρίες για αλλαγή δεν θα υπάρξουν, ότι μια ολόκληρη ζωή θα μας αντιμετωπίζουν ως μηδενικά και ότι θα θαφτούμε κάτω από το πέπλο της ανυπαρξίας.
Είναι η πρώτη και ίσως η τελευταία φορά στη ζωή μας που θα ακούσουμε πολιτικό να λέει ότι έχει άνεση να ζει, να αναπνέει και να κινείται. Θα πρέπει να ακούσουμε και να ξανακούσουμε το λόγο της να συνειδητοποιήσουμε ότι όλα όσα είπε μας αφορούν, ασχέτως κομματική τοποθέτησης.
Είθε, έστω και ένας ακόμα να μιλούσε έτσι ανθρώπινα, ώστε να αγγίξει τις ψυχές μας και να μας κάνει να ξεχάσουμε την κομματική του ταυτότητα. Πρώτα από όλα είμαστε άνθρωποι με προσωπικότητα και θέλουμε να μας λογαριάζουν σαν οντότητες για να μπορούμε να διατηρούμε την αξιοπρέπεια μας.

Από το Hellenic Space