«Οταν μια ιδέα μετατρέπεται σε ιδεολογία», έλεγε σε συνέντευξή του στον Ν. Φ. Μικελίδη στην «Ελευθεροτυπία» ο σκηνοθέτης της «Λευκής κορδέλας» Μίκαελ Χάνεκε, «ο κίνδυνος είναι οι εκπρόσωποί της να θεωρήσουν τους εαυτούς τους ως κριτές των άλλων και να αισθανθούν πως μπορούν να τους μεταχειριστούν όπως αυτοί θέλουν, ακόμη και να τους εξαφανίσουν. Εδώ βρίσκεται η ρίζα του κακού».
Αυτοί που κραδαίνουν ως επαναστατικό εργαλείο το όπλο πιστεύοντας πως με τη χρήση του παράγουν νόημα πολιτικό, κοινωνικό, πως αποδίδουν «δικαιοσύνη», το μόνο που πετυχαίνουν είναι να σκορπούν τον τρόμο, να βυθίζουν την κοινωνία στο σκοτάδι και στην υποταγή. Τέτοιες καταστάσεις οδήγησαν σε αιμοσταγείς δικτατορίες, σ’ αυτές στηρίχθηκαν ακραία απολυταρχικά καθεστώτα. Ομως εκείνοι, μικροί αλαζόνες θεοί, πιστεύουν ότι ξυλοκοπώντας, καίγοντας, τραυματίζοντας και κυρίως σκοτώνοντας όσους εκπροσωπούν «το σύστημα», αυτομάτως το εξαφανίζουν. Αν η επανάσταση προσβλέπει στη χειραφέτηση, η βία απηχεί μόνο τη νοοτροπία του σφετεριστή του δικαιώματος του άλλου να έχει άποψη.
Δεν μπορεί η απάντηση σε ό,τι δεν αρέσει, ενοχλεί, αγανακτεί να είναι η φονική επίθεση, η απάντηση στον φασισμό να είναι ο φασισμός. Δεν υπάρχει δίκαιη και άδικη βία, απλώς βία. Ιχνος επαναστατικότητας στην απόφαση κάποιου να πάρει τον νόμο στα χέρια του. Οι εκτελεστές δεν είναι δικαστές ή επαναστάτες, είναι απλώς δολοφόνοι. Οποιος αφαιρεί μια ζωή για λόγους πολιτικού συμβολισμού, δεν προάγεται αυτόχρημα σε αντιρρησία, αλλά σε εγκληματία. Αμυνα απέναντι σε όποια μορφή αυθαιρεσίας, εκτραχηλισμού, καταπίεσης, αυταρχισμού είναι ο νόμος και ο λόγος, όχι οι τραμπουκισμοί και το αίμα. Οταν η «κριτική» σκορπειά τον θάνατο, η ζωή συρρικνώνεται σε μια σύγκρουση ανάμεσα σε δημίους και θύματα.
Ο φόνος του Νεκτάριου Σάββα, του αστυνομικού της Αντιτρομοκρατικής που φρουρούσε μάρτυρα στη δίκη του ΕΛΑ, το δέμα-βόμβα που σκότωσε τον υπασπιστή του Μιχάλη Χρυσοχοΐδη, Γιώργο Βασιλάκη, η «εκτέλεση» του δημοσιογράφου Σωκράτη Γκιόλια είναι οι πιο ακραίες, οι πιο ανατριχιαστικές εκφάνσεις μιας σκοτεινής συγκυρίας, εν μέρει αποτέλεσμα της βαθιάς αποδιοργάνωσης και της εκτεταμένης διαφοράς· ένα παροξυσμικό ολέθριο ξέσπασμα από το «σώμα» ενός υφέρποντα φασισμού ριζωμένου στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας. Διότι μόνο η δημοκρατία δεν εφαρμόζεται και η νομιμότητα δεν τηρείται σ’ αυτή τη χώρα. Δεν έχουμε μάθει να λειτουργούμε με κανόνες, να υπακούμε, και τίποτα δεν δουλεύει σωστά. Από κυβερνώντες, ιθύνοντες, σωτήρες, προστάτες, πολίτες καθημερινά εκφράζεται ένα «όχι» στον αλληλοσεβασμό, στη δικαιοσύνη, την ισότητα. Ωστόσο περνάει απαρατήρητο, γιατί δεν συνδέεται με το αίμα που παγώνει, με τον φόβο που παραλύει. Το αίμα τώρα είναι εδώ. Πρέπει να βροντοφωνάξουμε ότι δεν έχουμε ανάγκη από τις φρικαλεότητες, το αιμοσταγές ανάθεμα, τις καταστροφικές μυθολογίες, την ανίερη αποσβολωτική γύμνια της βίας. Ανάγκη έχουμε από παιδεία, αυτοσεβασμό, σκληρό αγώνα μέσα από τον διάλογο, μέχρι να κερδίσουμε τη μάχη με την ασυδοσία, τον φανατισμό και τα αποτρόπαια είδωλά του.
Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου