Αν και επαναδιαπραγμάτευση χρέους σημαίνει επίσημη κήρυξη χρεοκοπίας, κάποιοι προτείνουν στο όνομα της Αριστεράς (!) να γίνει επαναδιαπραγμάτευση του χρέους… «με όρους κινήματος». Γνωρίζοντας ότι όταν βρίσκεσαι με το χέρι απλωμένο για να πληρώσεις μισθούς και συντάξεις δεν μπορείς να κάνεις παζάρια, προτείνουν να «κάνουμε τσαμπουκά». Να πούμε σε ξένους και Ελληνες δανειστές του κράτους «ξεχάστε όσα σας χρωστάμε, αποφασίσαμε να σας πληρώσουμε μόνο ένα μέρος από αυτά» - δηλαδή, να «κουρέψουμε» τις οφειλές μας κατά 20% ή 30% ή (γιατί όχι;..) περισσότερο. Υποθέτω ότι, απλώς, κάποιοι δεν καταλαβαίνουν τι λένε.Ο «τσαμπουκάς», όπως δείχνει και η διεθνής εμπειρία, θα έχει δραματικές συνέπειες: Το ΔΝΤ (το οποίο μας δανείζει ακριβώς για να μη φτάσουμε σε επαναδιαπραγμάτευση…) και η Ευρώπη διακόπτουν τη χρηματοδότηση. Ωθούμαστε σε έξοδο από το ευρώ, επιστροφή στη δραχμή και κατακόρυφη υποτίμησή της. Αποκλειόμαστε από τις διεθνείς αγορές κεφαλαίων επί πολλά έτη, οι δανειστές μας διεκδικούν περιουσιακά στοιχεία της Ελληνικής Δημοκρατίας που βρίσκονται σε άλλες χώρες. Λόγω αποκλεισμών και αδυναμίας πληρωμών, η Ελλάδα επιστρέφει στη 10ετία του 1950, χωρίς αρκετή βενζίνη για τα αυτοκίνητα, χωρίς αρκετό πετρέλαιο για θέρμανση και για τη λειτουργία των εργοστασίων. Το να πληρώσουμε τα χρέη μας είναι πολύ, πάρα πολύ φτηνότερο από το να μην τα πληρώσουμε. Υπάρχουν άλλοι που απεύχονται τη χρεοκοπία, αλλά φοβούνται ότι ακόμη και αν εφαρμόσουμε με συνέπεια το συμφωνημένο πρόγραμμα ανασυγκρότησης της οικονομίας μας δεν θα μπορέσουμε να την αποφύγουμε. Πώς, αναρωτιούνται, θα μπορέσουμε να αποπληρώσουμε ένα χρέος που το 2014 θα έχει φθάσει στο 149% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος μας;
Δεν υπάρχει αδιέξοδο...
Τρόποι αντιμετώπισης του προβλήματος υπάρχουν, με μία προϋπόθεση. Οτι η Ελλάδα θα έχει πράγματι μεταμορφωθεί σε τρία χρόνια και η Ελληνική Δημοκρατία θα ανακτά τη χαμένη αξιοπιστία της από τις αρχές του 2011. Ετσι, θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε στη σταδιακή μετατροπή του χρέους σε μακροπρόθεσμο, βρίσκοντας στις αγορές δάνεια μεγαλύτερης διάρκειας, 10 έως 30 ετών, επιμηκύνοντας με αυτόν τον τρόπο (και όχι αναβάλλοντας πληρωμές…) την αποπληρωμή του χρέους - ό, τι είχαμε ξεκινήσει να κάνουμε στις αρχές της προηγούμενης 10ετίας, πριν από τη λαίλαπα της 6ετίας. Το έσχατο που μπορεί να συμβεί (αν δεν βοηθά η διεθνής συγκυρία ή δεν είναι αρκούντως σταθερά τα αποτελέσματα της προσπάθειάς μας) είναι να επεκτείνουμε χρονικά τη συμφωνία με το ΔΝΤ και την Ευρώπη, συνάπτοντας μια νέα, με σαφώς ηπιότερους όρους. Ούτε δραματικό ούτε πρωτοφανές είναι. Αλλωστε, σχεδόν καμία χώρα που προσέφυγε στο ΔΝΤ δεν προσέφυγε άπαξ, ενώ η γειτονική Τουρκία ολοκλήρωσε μόλις τώρα την προσπάθεια που είχε ξεκινήσει το 2001 με προγράμματα του ΔΝΤ.
Αυτά θα συζητηθούν στην ώρα τους, εφόσον εφαρμόσουμε το συμφωνημένο πρόγραμμα χωρίς φαιδρές απόπειρες παραπλάνησης των πολιτών, καθυστερήσεις και αναβολές. Μπορούμε; Ασφαλώς. Είναι ενδεικτικό ότι σοβαρές κοινωνικές αντιδράσεις δεν υπάρχουν -αντιθέτως, παρά τον σωρευμένο θυμό, βαίνουν φθίνουσες. Και αυτό συμβαίνει επειδή μια βαθύτερη, γνήσια πολιτικού χαρακτήρα συμφωνία διαπερνά οριζόντια κοινωνικές και πολιτικές ομάδες: Οτι με το παλιό πρέπει να τελειώσουμε πριν αυτό τελειώσει εμάς - έστω και αν «ματώσουμε». Το πολιτικό αίτημα «μεταρρύθμιση παντού» υπερτερεί των συνδικαλιστικών διεκδικήσεων που δεν μπορούν να συνδυαστούν σε μια πειστική, διαφορετική πολιτική πρόταση. Το κρίσιμο ζήτημα είναι η επάρκεια του κυβερνητικού μηχανισμού και της πολιτικής διαχείρισης της μεταρρύθμισης.
Το θέμα δεν είναι «τεχνικό». Παραπέμπει στην πολιτική επάρκεια της κυβερνητικής ομάδας. Μπορεί να κατανοήσει τη «μεγάλη εικόνα» και να «αφηγηθεί» πώς θα είναι η Ελλάδα μετά τρία χρόνια - ή βυθίζεται σε αποσπασματικές εικόνες, αλλοιωμένες στα σπασμένα κομμάτια ενός καθρέφτη; Αντιλαμβάνεται ότι η βίαιη μεταρρύθμιση είναι ένα μεγάλο άλμα προς τα εμπρός, που έπρεπε να κάνουμε ακόμη και αν δεν μας έσπρωχναν οι δανειστές μας ή πιστεύει ότι είναι «ένα κακό που μας έτυχε»; Εχει τη δύναμη να απευθύνει προσκλητήριο σε όλες τις δυνάμεις που έχουν ουσιαστικό συμφέρον από τη μεταρρύθμιση ή τείνει σε απομόνωση από αυτές, χάνεται μέσα σε νούμερα και αυταπατάται ότι θα χειραγωγήσει «το πόπολο» στηριγμένη στους βαρώνους του παρασιτισμού; Από τις απαντήσεις θα κριθούν πολλά.
Kathimerini.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου