O θείος μου ο Γιάννης...

Σήμερα "έφυγε" και ξέρω ότι δεν θα τον ξαναδώ. Ήταν ο πρώτος πραγματικά αγαπημένος μου άνθρωπος που χάνω. Και δυστυχώς, διαπίστωσα πόσο τον αγαπούσα αφού τον έχασα...
Μετανιώνω που ένα μήνα πριν δεν τον πήρα τηλέφωνο να μιλήσουμε. Άλλα, φυσικά, δεν μπορούσα, είχα πολλές δουλειές! Πάντα έχουμε δουλειές, οι δουλειές ποτέ δεν τελειώνουν και οι υποχρεώσεις. Όμως αυτοί που αγαπάμε δεν μένουν εδώ για πάντα. Ας καθυστερήσουμε κάποιες από τις δουλειές μας για να τους πάρουμε, έστω, ένα τηλέφωνο. Αν δεν το καταφέρουμε αυτό και χαθούν, οι τύψεις μας θα είναι, πιστέψτε με, δυσβάσταχτες.

Σήμερα που τον αποχαιρέτησα, πέρασαν όλα από το μυαλό μου. Το υπέροχο φορτηγό-παιχνίδι που μου είχε αγοράσει, νέος, από το υστέρημά του, τα απογεύματα μαζί του στο σπίτι της γιαγιάς μου, το μονόζυγο που είχε στήσει πίσω στην αυλή για να κρεμιέμαι, η ηρεμία του, το πράο του βλέμμα, το γλυκό του χαμόγελο, μα κυρίως η αγάπη που με έκανε να νιώθω ότι τρέφει για μένα, όχι με λόγια ή με πράξεις αλλά μόνο με τα μάτια του...

Ήταν αντικειμενικά ωραίος άντρας ο θείος μου! Όμως η μεγάλη του ομορφιά έβγαινε από μέσα του. Ήταν ευαίσθητος άντρας ο θείος μου. Δεν ξέρω αν αυτό είναι καλό ή κακό στις μέρες μας, αλλά έτσι ήταν. Και τον αγαπούσα και γι' αυτό. Ήταν πάντα ο Γιαννάκης για τη μητέρα μου και τη γιαγιά μου... Κι ας ήταν εξηντάρης πια...

Είναι αδύνατον να συνειδητοποιήσω ότι "έφυγε". Ακόμη και μέσα στην κάσα νόμιζα ότι κάποια θα πεταχτεί και θα γελάσει... Δυστυχώς η μητέρα του το έζησε κι αυτό. Δεν νομίζω να υπάρχει σκληρότερο πράγμα από τη μάνα που θάβει το παιδί της. Ελπίζω να το αντέξει...

Πριν από λίγους μήνες μου έκανε δώρο ένα ρολόι. Τότε δεν του είχα δώσει πολύ σημασία, ήταν άλλωστε μικρό για τον τεράστιο καρπό μου. Τώρα είναι από τα πιο σημαντικά αντικείμενα για μένα. Το έχω πάντα στο γραφείο μου και το κοιτάζω. Μέσα από το καντράν του ρολογιού τον βλέπω...Τον θυμάμαι γελαστό να μου μιλάει...Πάντα γελαστός μου μιλούσε...

Σίγουρα έχει αφήσει πίσω του ανθρώπους που πονάνε περισσότερο από εμένα... Μάνα, γυναίκα, αδέλφια, παιδιά, εγγόνια και ειδικά μια εγγονή που τον φώναζε "μπαμπά" και "Γιαννούλη", ο "Γιαννούλης" μου!

Σχωρέστε μου το εκτός θέματος ποστ, αλλά μου λείπει κι εμένα πολύ ο "Γιαννούλης". Εύχομαι εκεί που πήγε να είναι ήρεμος, όπως εδώ.
Και να ξέρει ότι τον αγαπώ πολύ...