Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου Τον Μάνο δεν τον ήξερα, τον γνώρισα μέσα από το διήγημα που έγραψε για τον Σπύρο. Τον Σπύρο, όμως, τον ξέρω καλά! Ο τύπος αυτός είναι ο μηχανισμός και ταυτόχρονα το αποτέλεσμα της λεγόμενης μεταπολίτευσης. Είναι ο κρίκος της πατρωνίας, του μεταπολιτευτικού πελατειακού κράτους, που αποτέλεσε μετεξέλιξη εκείνου που δομήθηκε μετά τον εμφύλιο, μέχρι την χούντα.
Ο Σπύρος είναι ο παραγοντίσκος, στην γραμμή του οποίου αναπτύχθηκε και μακροημέρευσε ο δικομματισμός, σε συνάρτηση με την παθογένεια του κράτους και τον πολιτισμικό εκχυδαϊσμό της ελληνικής κοινωνίας. Αποτελεί την επιτομή ενός επαρχιώτικου ατομισμού, ο οποίος με την αστικοποίηση του φορέα του, υπονομεύει εξ υπαρχής κάθε δυνατότητα ορθολογικής οργάνωσης του αστικού κράτους και κάθε πιθανότητα ανάπτυξης μίας κουλτούρας, η οποία θα μπορούσε να το υποστηρίξει.
Ο Σπύρος ένα πράγμα έμαθε και αυτό μετέδωσε στους απογόνους του: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Αλλά όχι μόνον αυτά. Αγιάζει και αυτούς που κάθε φορά έχουν τα μέσα και τις ηγεσίες που του δίνουν τα μέσα για να ικανοποιήσει τα ιδιοτελή συμφέροντά του, τα οποία αποτελούν τον μοναδικό σκοπό της ύπαρξής του. Είναι γέννημα-θρέμμα του σύγχρονου μικροαστισμού στην Ελλάδα και στοιχείο διαιώνισης της φαυλότητας, την οποία υπηρέτησε το πολιτικό σύστημα της μεταπολίτευσης, μέσω νοσηρών συνταγματικών πρωτοβουλιών, ακόμη νοσηρότερων πολιτικών πρακτικών, αντιδημοκρατικών εκτρωμάτων με την μορφή εκλογικών νόμων που διέσυραν την έννοια της αναλογικότητας, ελεεινής προπαγάνδας και τραυματικής διαπλοκής.
Ο Σπύρος γέρασε, άσπρισαν τα μαλλιά του, αλλά, δυστυχώς, μεταλαμπάδευσε αυτήν την κουλτούρα στα τέκνα του, δίχως ποτέ να ασκήσει αυτοκριτική, καθώς γι’ αυτούς που «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα», δεν υπάρχουν περιθώρια ανάπτυξης της αυτοκριτικής. Πάντα κάποιος άλλος φταίει. Σήμερα οι απόγονοι του Σπύρου αποτελούν το ουσιαστικό πρόβλημα.....
ανάπτυξης της ελληνικής κοινωνίας σ’ ένα σύγχρονο δημοκρατικό πλαίσιο. Είναι αυτοί που εσωτερίκευσαν ευκολότερα από άλλους τα πολιτισμικά στοιχεία του νεοφιλελευθερισμού, τα στερεότυπά του και το lifestyle του. Το τελευταίο δεν είναι αυτό που νομίζει ο γιός του Σπύρου. Δεν είναι η μόδα, δηλαδή, αλλά ένας παντοδύναμος μηχανισμός αναπαραγωγής αξιών, στάσεων, συμπεριφορών, προκαταλήψεων και προσδοκιών.
Τώρα όλοι βρισκόμαστε στα χέρια των απογόνων του Σπύρου. Είναι λιγότερο μάγκικα από τα δικά του, αλλά εξίσου θρασύδειλα και ανίκανα να δημιουργήσουν έναν διαφορετικό κόσμο. Δυστυχώς αυτά τα χέρια συνοδεύονται και από βούληση, η οποία εκφράζεται καθημερινά μέσω της κοινωνικής πρακτικής, δηλητηριάζοντας τις κοινωνικές σχέσεις και μέσω της κομματικής πρακτικής με αποκορύφωμα … την ώρα της κάλπης.
Για τον εξωτερικό παρατηρητή, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, υπό την επιτροπεία της τρόικας, καταλήγει στο να κλονίζει την ύπαρξη αυτών των αλλοτριωμένων προσωπικοτήτων του σύγχρονου ελληνικού μικροαστισμού. Αν παρακολουθήσεις, όμως, με θεωρητική επάρκεια τα εμπειρικά αποτελέσματα της πολιτικής διαλεκτικής του Γιώργου, που συνδυάζονται, ασφαλώς, με την πολιτική οικονομία του ΔΝΤ, θα βγάλεις άλλα συμπεράσματα.
Ο ίδιος ο πρωθυπουργός της Ελλάδας και τα βασικά στελέχη της κυβέρνησής του, αλλά και το μεγαλύτερο μέρος του πολιτικού προσωπικού όλων των κομμάτων, δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από … Σπύροι ή απόγονοι Σπύρων. Σκέφτονται, λειτουργούν και πολιτεύονται με τον ίδιο χυδαίο και κουτοπόνηρο τρόπο με εκείνους. Την πολιτική ανεντιμότητα την βαφτίζουν «αίσθηση υψηλού εθνικού χρέους», ενώ την προσωπική τους ανεντιμότητα την ονομάζουν «πολιτική ευελιξία».
Τα φρικτά ψεύδη και τις ανακολουθίες τους τις αποκαλούν «στάση ευθύνης απέναντι στην ανάρμοστη πολιτική συμπεριφορά των αντιπάλων τους του δικομματισμού».
Αν το δεις ιστορικά, το ίδιο έπρατταν και οι προηγούμενοι, επιχειρώντας να «νομιμοποιηθούν» στους ψηφοφόρους τους σε σχέση με τους προηγούμενους από αυτούς και πάει λέγοντας. Πρόκειται για την ανακύκλωση της διαλεκτικής της διαφθοράς, της διαπλοκής και της πολιτικής αισχρότητας, που καταλήγει στην διαιώνιση του δικομματισμού και τίποτα περισσότερο. Τώρα που η κρίση που προκάλεσε το καθεστώς οδηγεί τον δικομματισμό σε απόλυτο αδιέξοδο, οι Σπύροι και οι απόγονοί τους προσπαθούν να κερδίσουν χρόνο, να διευρύνουν τον παραγοντισμό τους και να λάβουν κατάλληλες θέσεις στα κόμματα και στην κοινωνία των πολιτών, για να είναι έτοιμοι, όταν δώσει το σύνθημα η τρόικα, να κινηθούν ώστε στην επόμενη βουλή να υπάρξει μία κυβέρνηση «εθνικής ανάγκης» στελεχωμένη και υποστηριζόμενη από δαύτους, η οποία θα επαγγελθεί την έναρξη μίας νέας περιόδου για τον ελληνισμό. Είπαμε, «εθνική» θα είναι η κυβέρνηση, στο έθνος θα απευθύνεται, καθώς ήδη θα έχει «καθαρίσει» με τον λαό. Άλλωστε … δημοκρατικά, με την ψήφο του θα κυβερνά, αν και δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι η ψήφος θα τους παρέχει σχετική εξουσιοδότηση. Μήπως - και σήμερα - η ψήφος του εκλογικού σώματος είναι αυτή που εξουσιοδοτεί την κυβέρνηση να νομοθετεί και να πολιτεύεται με αυτόν τον τρόπο (;!)
Εάν, αγαπητοί φίλοι, δεν εννοήσετε ότι η διαχωριστική γραμμή σήμερα βρίσκεται περισσότερο στο κοινωνικό παρά στο πολιτικό επίπεδο, διαιρώντας την κοινωνία σε αυτούς που εσωτερικεύουν την κουλτούρα των Σπύρων από εκείνους που ποτέ δεν την υιοθέτησαν, δεν πρόκειται η κοινωνία των πολιτών να αποκτήσει τα πολιτικά χαρακτηριστικά που θα της επιτρέψουν να παίξει σημαίνοντα ρόλο στις εξελίξεις. Μιλώντας την γλώσσα του Σπύρου, δεν μπορεί να προσδοκάς μια διαφορετική πολιτική εξέλιξη από αυτήν της μεταπολίτευσης. Αυτή η άτιμη η γλώσσα του σύγχρονου μικροαστισμού, που αναπαράγεται σωρηδόν από ανθρώπους που αυτοπροσδιορίζονται ως προοδευτικοί, φαλκιδεύει κάθε ιδέα για κοινωνική και πολιτική χειραφέτηση.
Αυτός είναι ο σημαντικότερος λόγος που, αν και υπάρχει – όπως μου μεταφέρεται από πολλές πλευρές – δραστηριοποίηση σε κάποια πεδία ανάπτυξης της κοινωνίας των πολιτών, δεν παρατηρούνται αξιόλογα αποτελέσματα στην πολιτική ζύμωση. Αν συνεχίσουμε την προσπάθεια να πειστούν οι Σπύροι να αλλάξουν «μυαλά», θα πρέπει εμείς οι υπόλοιποι, να μιλήσουμε την γλώσσα των Σπύρων και τότε, ως εκ θαύματος, θα έχουμε ενταχθεί στο γενικότερο πλαίσιο του λόγου και της κουλτούρας του Σπύρου. Ας πάψουμε, λοιπόν, να απευθυνόμαστε στους Σπύρους. Σύντροφοί μας είναι οι Μάνοι και για να πάψουν να νοιώθουν μόνοι, ας τους αγκαλιάσουμε και ας προχωρήσουμε στην ανάδειξη μιας ηγεσίας από την κοινωνία των πολιτών, που θα σπάσει το κοινωνικό απόστημα της σύγχρονης μορφής του μικροαστισμού και του πατερναλισμένου κομματισμού στην πατρίδα μας. Πάμε μπροστά και όσοι θέλουν και μπορούν, ας ακολουθήσουν. Αν οι πολιτικοί φορείς της αριστεράς, αλλά και προοδευτικές δυνάμεις που τοποθετούνται στο κέντρο ή και δεξιότερα, θελήσουν, ας σπεύσουν να συγκροτήσουν με την συγκεκριμένη κοινωνία των πολιτών, τον αντικαθεστωτικό πόλο που θα θέσει σε κίνηση την πολιτική ιστορία στον τόπο μας. Αυτήν την στιγμή ζούμε το Τέλος της Ιστορίας με όρους μεταπολίτευσης και αναζητείται ηγεσία που θα θέσει εκ νέου σε κίνηση τον τροχό της ιστορίας. Κανένα απολύτως μέλος του υφιστάμενου πολιτικού συστήματος δεν θα μπορούσε να ηγηθεί αυτής της προσπάθειας. Το πολιτικό μας σύστημα άργησε πολύ να μετεξελιχθεί, εξαιτίας κυρίως του ρόλου της διαπλοκής και τώρα πια είναι καμένο χαρτί. Είναι δημιούργημα Σπύρων και δεν μπορεί παρά να σβήσει με την δύση της πολιτισμικής κυριαρχίας αυτών.
Το είδαμε στον Ακτιβιστή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου