Ο εκδημοκρατισμός της αδικίας

http://www.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_kathpolitics_1_06/08/2010_1291916

Hμερομηνία : 11-06-10


Tου Πασχου Μανδραβελη

Κάποια εποχή η χώρα ζούσε το «έπος των αυθαιρέτων». Κάθε φορά που κινούνταν μηχανήματα για να γκρεμίσουν κάποια οικήματα για τα οποία υπήρχαν τελεσίδικες αποφάσεις παιζόταν το ίδιο έργο. Οι άνδρες έρχονταν στα χέρια με τους αστυνομικούς και οι γυναίκες -πολλάκις στα κεραμίδια- μοιρολογούσαν για το άδικο κράτος: «Σ’ εμάς ήρθατε; Στις βίλες των πλουσίων δεν τολμάτε να πάτε». «Πάντα η φτωχολογιά την πληρώνει», συμπλήρωναν οι συνοφρυωμένοι των πρωινάδικων, διότι τέτοιες επιχειρήσεις γίνονταν πάντα πρωί και σε ζωντανή μετάδοση.

Βέβαια, απ’ ό,τι έδειχνε ο τηλεοπτικός φακός, τα υπό κατεδάφιση σπίτια δεν ήταν φτωχικές παράγκες, αλλά ευπρεπή όσο και αυθαίρετα παραθαλάσσια οικήματα πολλών τετραγωνικών. Αλλά η υποψία γινόταν κραυγή. Κάπου υπάρχει κάποιος πλούσιος που τη γλιτώνει. Η υποψία αυτή δεν ήταν αβάσιμη. Ο κρατικός μηχανισμός σε όλα τα επίπεδα πολλές φορές έκανε τα στραβά μάτια σε παρανομίες· είτε λόγω διαφθοράς των υπαλλήλων είτε λόγω φόβου προς τους ισχυρούς που είχαν και πολιτικές διασυνδέσεις. Συνήθως όμως είχε να κάνει με καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης. Κάποιος πλούσιος έχει -καλώς ή κακώς- τη δυνατότητα να εξαντλήσει τα ένδικα μέσα καθυστερώντας την εκτέλεση της ενδεδειγμένης για το αδίκημά του ποινής. Το θέμα όμως είναι ότι οι καθυστερήσεις στην απονομή δικαιοσύνης ή και η αδικία γινόταν αίτημα όχι για περισσότερη δικαιοσύνη, αλλά για περισσότερη αδικία. Πιθανόν τόσα χρόνια και μετά τόσους αριστερούς θρύλους, να πήραμε απόφαση πως δεν μπορεί να υπάρξει δημοκρατική δικαιοσύνη και γι’ αυτό στραφήκαμε στον εκδημοκρατισμό της αδικίας.

Το ίδιο έργο παίζεται αυτές τις ημέρες με τα χρέη στην εφορία. Πολλοί κραύγασαν για την αδικία κατά των σχεδόν πλούσιων γιατρών που «διαπομπεύτηκαν» κι αρκετοί κραυγάζουν τώρα για τους πλειστηριασμούς που γίνονται κατά οφειλετών. Δεν παρουσιάζουν τον πλήρη κατάλογο, απλώς ρίχνουν τον προβολέα στις μικρές υποθέσεις για να αποδείξουν ότι το κράτος είναι ταξικό. Πιθανώς και να είναι, αλλά αυτό απαιτεί τεκμηρίωση. Δηλαδή εκτός των μικρών υποθέσεων που τελεσιδικούν και γίνονται κατασχέσεις, να μάθουμε κι εκείνες οι οποίες παρανόμως μένουν στα συρτάρια ή/και παρανόμως δεν εκτελούνται οι τελεσίδικες αποφάσεις.

Για να τεκμηριωθεί όμως η μομφή περί ταξικότητας του κράτους απαιτείται γνώση των ενεργειών του. Να γνωρίζουμε, δηλαδή, ότι υπάρχουν υποθέσεις προυχόντων που παρανόμως καθυστερούν και υποθέσεις μη προνομιούχων που με ασύγγνωστη σπουδή προχωρούν. Η γνώση όμως αυτή και ο συνακόλουθος κοινωνικός έλεγχος σκοντάφτουν σ’ ένα άλλο σύγχρονο θρύλο, τα προσωπικά δεδομένα. Οπως έχουμε γράψει πολλάκις και στο παρελθόν, στην Ελλάδα τα προσωπικά δεδομένα έχουν γίνει το νέο κοσκινάκι. Επειδή δεν ξέραμε πού να το κρεμάσουμε, το βάλαμε παντού. Ακόμη και σε πράξεις που αφορούν την πολιτεία, τι κάνουν δηλαδή τα μισθοδοτούμενα από εμάς όργανα· ποιους κατηγορούν για κάποια αδικήματα ή παραβάσεις. Ετσι, ελέω «ιδιωτικής ζωής», δεν μαθαίνουμε ποιοι κατηγορούνται για φοροδιαφυγή, αλλά δεν μαθαίνουμε και ποιους οι αρχές κατηγορούν για φοροδιαφυγή. Απλώς αφήνουμε να ίπτανται υποψίες, οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν είναι και τόσο αθώες.